เนตรนภัสเว็บไซต์

เล่ห์รักถักใจ(ชื่อเดิม ปิ่นปฏิพัทธ์)...ครั้งที่ 2
โพสโดย Naitnapas เมื่อ พฤศจิกายน 16 2012 20:59:17

สิ่งที่ปิ่นปักภาวนาไม่เป็นผลเพราะท้ายที่สุดมารดาก็ยังยืนยันหนักแน่นว่าป้าของเธอจะกลับมาอยู่เมืองไทย ไม่ใช่แค่มาเที่ยวครั้งคราวแต่อยู่ถาวร นับว่าเป็นข่าวร้ายมากๆ ในรอบหลายปี

ทำไมนะ ป้าพิมพ์ถึงไม่ไปแล้วไปลับหรือแค่มาเยี่ยมนานๆ ครั้งเหมือนที่ผ่านมา แต่นี่กลับมาอยู่เมืองไทยเลย นั่นหมายความว่าเธอต้องเจอหน้าป้าวันละหลายๆ รอบและทุกวัน แค่คิดต่อมความสุขก็หดเหลือหน่อยเดียวแล้ว

ฟังดูเหมือนเธอเป็นหลานที่ใช้ไม่ได้ ทั้งๆ ที่การมีญาติมาอยู่ด้วยเป็นเรื่องดีแท้ๆ ก็ถ้าเป็นญาติคนอื่นเธอคงดีใจอยู่หรอก แต่นี่เป็นป้าพิมพ์ ไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่เด็กจวบโต เธอมั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่เด็กเลวเกวอะไรที่ทะเลาะกันบ่อยๆ ก็เพราะป้าไม่รัก

ถ้าแค่ไม่รักแล้วทำเป็นไม่สนใจใยดีเธอคงไม่รู้สึกอะไรมาก ด้วยทั้งบิดา มารดา พี่สาวต่างให้ความรักแก่เธอเพียงพอ ทว่าสำหรับป้าไม่ใช่ นอกจากแสดงออกว่าไม่รัก ยังตั้งท่ารังเกียจ ทำอะไรไม่เคยถูกในสายตา ตอนเด็กๆ คงไม่ใช่ปัญหาใหญ่เพราะเด็กลืมง่าย บางเรื่องก็ไม่เข้าใจแต่สำหรับตอนนี้มันไม่ใช่

เธอโต มีความคิดเป็นของตัวเอง ถ้าไร้เหตุผลมากคงไม่ยอมลงให้ป้าเหมือนตอนเด็กๆ คราวนี้เรื่องปวดหัวก็จะตามมา ไม่ใช่แค่กับเธอคนเดียวแต่รวมไปถึงแม่และพี่สาวด้วย

แต่ก็ไม่แน่หรอก เวลาสามารถทำให้คนเปลี่ยนแปลงได้ บางทีท่าทีของป้าพิมพ์อาจเปลี่ยนไปแล้ว เธออาจกังวลไปเองก็เป็นได้

ปิ่นปักถอนหายใจออกมาเบาๆ กระชับร่มกันแดดคันเล็กมั่น ดุ่มเดินไปตามทางเท้า ถนนเข้าหมู่บ้านหลังใหม่ของสมิตาที่เพิ่งย้ายมาได้ไม่นานมีร่มไม้รายทางให้ร่มเงาเป็นระยะ ทำให้สามารถเดินสบายๆ เข้าไปได้โดยไม่ร้อนมากนัก เธอจึงเลือกเดินเข้าหมู่บ้านแทนนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้าง จะได้ออกกำลังกายไปในตัว

ความรื่นรมย์ของปิ่นปักถูกทำลายลงด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋า พอหยิบออกมาดูก็ต้องอมยิ้มเมื่อเห็นชื่อที่โชว์อยู่ตรงหน้าจอ

“ว่าไงยัยส้ม”

“นี่หล่อนอยู่ไหนแล้วเนี่ย ยังไม่ถึงอีกเหรอ แล้วสรุปจะมาหรือไม่มา ฉันรอจนเหงกแล้วนะ”

“ทำเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้ จะถึงแล้ว กำลังเดินอยู่ในหมู่บ้านนี่แหละ เอาอะไรไหม กำลังจะถึงเวิ้งหน้าสโมสร”

“ไม่ล่ะ พี่เปิ้ลซื้อขนมใส่ตู้ไว้ให้จนเต็ม ขืนซื้ออะไรมากินอีกถูกด่าแน่ เร็วๆ นะ”

“เร็วที่สุดเท่าที่สองขาจะช่วยได้ ถ้าให้เร็วกว่านี้คงต้องวิ่งแล้วละ”

“ใครใช้ให้เดินเข้ามาล่ะ พี่วินเยอะแยะ เรียกเอาสักคันสิ จะงกไปถึงไหน”

น้ำเสียงประชดประชันไม่ได้ทำให้คนถูกกล่าวหาว่าขี้เหนียวโกรธแต่อย่างใด กระนั้นก็ยังแก้ความเข้าใจของอีกฝ่ายใหม่เหมือนทุกๆ ครั้ง

“ใครว่าฉันงก เขาเรียกคนรู้ค่าเงินต่างหาก อีกอย่างฉันก็ชอบแบบนี้ เผื่อได้แรงบันดาลใจไปทำงานไง”

บ่อยครั้งที่ภาพรายทาง ธรรมชาติ นก กระรอก รวมไปถึงการใช้ชีวิตของผู้คนสร้างแรงบันดาลใจให้เธอสามารถนำไปต่อยอดสร้างสรรค์ผลงานได้ดี

“ย่ะ แม่คนขี้งก” ได้ประชดกันอีกครั้งเพื่อความสะใจสมิตาก็ตัดสายไปปล่อยให้ปิ่นปักได้ส่ายหน้าเอือมๆ

ปิ่นปักเดินเลยหน้าสโมสรของหมู่บ้านมาแล้วเมื่อเห็นชายชราคนหนึ่งมีอาการแปลกๆ ตอนแรกหญิงสาวก็ไม่คิดอะไร เดาว่าเป็นคนที่มาไว้ศาลพระภูมิตามปกติ ทว่าอาการโงนเงนเหมือนคนทรงตัวไม่อยู่ทำให้ต้องหันมองอีกครั้ง

เมื่อเห็นท่าไม่ดีปิ่นปักจึงออกวิ่งเข้าไป ทันพยุงชายชราคนนั้นไม่ให้ล้มฟาดพื้น โชคดีที่อีกฝ่ายยังไม่ถึงขนาดหมดสติเพียงแค่เซเท่านั้น ยังมีแรงพอประคองตัวเองได้ในระดับหนึ่ง ทำให้เธอไม่ต้องรับน้ำหนักมากนัก

“คุณลุง คุณลุงเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

คนถูกถามหันหน้ามามองเธอแวบหนึ่ง เหมือนเพิ่งมีสติรู้ว่าถูกประคองอยู่

“หน้ามืดแล้วมันวูบน่ะหนู”

“ถ้าอย่างนั้นไปนั่งตรงโน้นก่อนนะคะ” ปิ่นปักชี้ไปทางม้าหินอ่อนที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก กระนั้นก็ไม่แน่ใจว่าคนป่วยมีแรงพอหรือเปล่า พอดีพอร้ายจะได้ล้มลงไปนอนกองคลุกดินก่อนถึง จึงต้องถามเพื่อความแน่ใจ “คุณลุงพอเดินไหวไหมคะ”

“ไหวจ้ะ ไหว”

ได้ยินคำยืนยันดังนั้น ปิ่นปักก็ค่อยๆ ประคองชายชราให้ออกเดินทีละนิด ขณะเดียวกันก็มองหน้าอีกฝ่ายไปด้วย ถ้าหากท่าไม่ดีจะได้ให้นั่งลงกับพื้นแทนเสี่ยงไปล้มเค้เก้ด้วยกัน กระทั่งส่งให้ชายชรานั่งลงบนม้านั่งโดยปลอดภัยเธอจึงนั่งลงข้างๆ หยิบสมุดเล่มบางจากในกระเป๋าแล้วกระพือลมให้อีกแรง

“ขอบใจแม่หนูมากนะที่เข้ามาช่วย ถ้าไม่ได้แม่หนูคงแย่”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องเล็กน้อย แล้วนี่คุณลุงดีขึ้นบ้างไหมคะ”

“ยังมึนๆ อยู่หน่อยนะ นั่งสักพักคงดีขึ้น ขอบใจแม่หนูมาก จะไปทำอะไรก็ไปเถอะ”

“แต่” ปิ่นปักละล้าละลัง ห่วงชายชราที่ไม่รู้จักชื่อคนนี้ก็ห่วง แม้จุดที่นั่งกันอยู่นั้นร่มรื่น มีลมโกรกตลอดเวลาก็จริงทว่าไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าอีกฝ่ายจะหายจากอาการหน้ามืด “รอตรงนี้แป๊บหนึ่งนะคะ เดี๋ยวหนูมาค่ะ”

พูดจบปิ่นปักก็เดินแกมวิ่งออกไปจากตรงนั้น กลับมาอีกครั้งพร้อมกับน้ำดื่มเย็นเฉียบและผ้าเย็นทำจากผ้าขนหนูซึ่งซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อใกล้สโมสรประจำหมู่บ้าน จัดแจงราดน้ำลงไปบนผ้าอีกครั้งแล้วยื่นไปให้ชายชรา

“คุณลุงเช็ดหน้ากับผ้าเย็นสักหน่อยนะคะจะได้ดีขึ้น” เธอไม่รู้ว่าเป็นการปฐมพยาบาลคนหน้ามืดที่ถูกต้องหรือไม่แต่ได้เช็ดหน้ากับผ้าเย็นๆ ก็น่าจะสดชื่นขึ้นบ้าง

“เรียกว่าตาเถอะจ้ะแม่หนู”

“ค่ะ คุณตา”

รอยยิ้มน่าเอ็นดูที่ส่งมาให้พลางรับคำนั้นทำให้ชายชราอดยิ้มตอบไม่ได้ เขารับผ้าขนหนูมาเช็ดไปตามหน้า ลำคอและแขน

“สดชื่นขึ้นบ้างไหมคะ”

“จ้ะ ดีขึ้นมาก ขอบใจมากนะที่เข้ามาช่วยเอาไว้”

“นี่บ้านคุณตาอยู่ไหนคะ แล้วกลับยังไง”

“อยู่ในหมู่บ้านนี่แหละ เอารถมา ตาเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่เลยมาไหว้ศาลพระภูมิเจ้าที่เพื่อฝากเนื้อฝากตัว แต่ไม่รู้ทำท่าไหน สงสัยก้มๆ เงยๆ มากไปหน่อยเลยหน้ามืด”

คำตอบของชายชราทำให้ปิ่นปักกวาดตาไปริมถนนก็เห็นรถยนต์คันใหญ่จอดอยู่ คงเป็นคันเดียวกับที่บอก

“แบบนี้คุณตาจะกลับยังไงล่ะคะ หนูว่าอย่าเสี่ยงขับรถเลยค่ะ เกิดหน้ามืดอีกรอบจะแย่ มีใครอยู่บ้านไหมคะ เรียกให้เขามารับดีไหม”

“ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านแต่คงไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวตาลองลุกขึ้นดู ถ้าไม่เป็นอะไรแล้วตาขับกลับเองก็ได้ ใกล้ๆ แค่นี้เอง”

ไม่พูดเปล่าชายชรายังลุกขึ้นยืน ทำให้ปิ่นปักถลาเข้าไปประคองด้วยความกลัว กำชับให้ระวังด้วยความเป็นห่วงกลัวชายชราที่ไม่รู้จักชื่อจะล้มลงไป

“ค่อยๆ ลุกนะคะ”

“เห็นไหม ตาบอกแล้วว่าไม่เป็นไรจริงๆ” พอยืนอย่างมั่นคงได้แล้วฝ่ายนั้นก็หันมายิ้มอ่อนๆ บอก “เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ตาขับรถกลับบ้านเองได้”

ท่าทางดื้อรั้นนั้นทำให้ปิ่นปักส่ายหน้าเบาๆ ใครว่ามีแค่เด็กที่ดื้อ ผู้หญิงรวมไปถึงคนแก่บทจะไม่ฟังใครขึ้นมาก็ไม่น้อยหน้าเด็กเหมือนกัน ทว่าคงปล่อยให้ทำตามใจไม่ได้ เธอไม่ได้ห่วงแค่ความปลอดภัยของคนตรงหน้าแต่รวมไปถึงเพื่อนร่วมถนนคนอื่นด้วย

“หนูไม่วางใจหรอกค่ะ คุณตาเคยได้ยินข่าวที่ว่าคนหน้ามืดแล้วฝืนขับรถจนเกิดอุบัติเหตุไหมคะ เขาก็คงคิดเหมือนคุณตานี่แหละ ขับไปใกล้ๆ คงไม่เป็นไรจึงดื้อดึงขับต่อไป สุดท้ายก็เกิดอุบัติเหตุจนได้ เพราะฉะนั้นถึงแค่ใกล้ๆ ก็วางใจไม่ได้หรอกค่ะ”

เผด็จมองสีหน้าดื้อดังนั้นแล้วก็แน่ใจ ไม่ว่าอย่างไรเด็กผู้หญิงคนนี้คงไม่ยอมให้เขาขับรถกลับบ้านเองแน่ๆ ความเป็นห่วงที่ได้รับทำให้ท่าทีแข็งขืนในทีแรกอ่อนลง

“งั้นเอาแบบนี้ เดี๋ยวหนูขับรถไปส่งคุณตาที่บ้านเองค่ะ”

ปิ่นปักรู้สึกว่ารอยยิ้มเอ็นดูเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความคลางแคลงทันทีที่จบประโยค เธอพอเข้าใจว่าชายชรารู้สึกอย่างไร ในสังคมปัจจุบันมีมิจฉาชีพเกลื่อนเมือง มีวิธีหลอกลวงคนสารพัด ไม่แปลกหากชายผู้นี้จะไม่วางใจเธอ

“คุณตากลัวหนูเป็นโจรหลอกขโมยรถแล้วฆ่าเจ้าของทิ้งใช่ไหมคะ ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ หนูจริงใจจริงๆ แต่ถ้าไม่สบายใจหนูให้คุณตายึดนี่ไว้ก็ได้”

ระหว่างที่ชายชราเอาแต่อึ้งเมื่อถูกถามตรงๆ ปิ่นปักก็ควักกระเป๋าสตางค์ออกมา หยิบบัตรใบหนึ่งส่งไปให้

“บัตรประชาชน”

“ค่ะ บัตรของหนูเอง หนูชื่อปิ่น ชื่อจริงปิ่นปัก นี่ก็รูปจริง เขตออกให้จริงๆ ไม่ได้เป็นบัตรปลอม ให้คุณตายึดไว้ก่อนได้เลย ถึงบ้านแล้วค่อยคืนค่ะ”

ชายชรามองเด็กผู้หญิงที่เข้ามาช่วยตนสลับกับบัตรสีฟ้าในมือ ความจริงใจที่ส่งมาให้อย่างไม่ปิดบังผ่านดวงตารูปเม็ดอัลมอนด์คู่นั้นทำให้ต้องพยักหน้ารับด้วยไม่อาจปฏิเสธความหวังดีของอีกฝ่ายได้อีก

เมื่อนำรถยนต์เคลื่อนเข้ามาในซอยจนหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งตามการบอกทางของชายชรา ซึ่งปิ่นปักมารู้ตอนได้คุยกันในรถว่าชื่อเผด็จ เป็นข้าราชการเกษียณอายุ เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านนี้ได้ไม่กี่วัน

ปิ่นปักดับเครื่องยนต์ กระโดดลงจากรถวิ่งอ้อมไปทางประตูด้านข้างคนขับ หวังเข้าไปช่วยประคองเผด็จ แต่พอเห็นอีกฝ่ายยืนได้อย่างมั่นคง ท่าทางคงหายจากอาการหน้ามืดแล้วจริงๆ จึงเปลี่ยนเป็นเดินเคียงไปห่างๆ จนถึงประตูรั้ว หญิงสาวมองเข้าไปด้านในก็เห็นมีรถเก๋งเก่าๆ คันหนึ่งจอดอยู่ภายในพร้อมๆ กันนั้นนั้นผู้ชายสวมเสื้อซาฟารีสีเข้มก็วิ่งหน้าตั้งออกมา

ไหนคุณตาว่าไม่มีคนอยู่บ้านไง

หน้าตาของเธอคงเหมือนกำลังส่งคำถามประมาณนี้ไปให้ จึงได้รับคำอธิบายจากเผด็จในทันที

“ตาให้คนขับรถกับแม่บ้านไปซื้อของให้น่ะ เป็นไง เรียบร้อยดีหรือเปล่า”

“เรียบร้อยครับคุณท่าน”

น้ำเสียงนอบน้อมกับท่าทางนบนอบของคนมาใหม่ทำให้ปิ่นปักได้สังเกตมากขึ้น เมื่อสักครู่ตอนเข้าไปช่วยเผด็จเธอมัวแต่ห่วงจนไม่ได้ใส่ใจเรื่องอื่นนอกจากใบหน้าซีดเซียว ตอนนี้มีโอกาสได้มองเต็มตาจึงรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนที่คุ้นเคยกับการออกคำสั่ง น่าจะเป็นคนมีอำนาจ ก่อนเกษียณคงกินตำแหน่งใหญ่โตในวงราชการ

“เข้าไปกินน้ำกินท่าบ้านตาก่อนไหม”

“ไม่ดีกว่าค่ะ ปิ่นนัดเพื่อนเอาไว้ป่านนี้รอแย่แล้ว” พอรู้จักกันปิ่นปักจึงเปลี่ยนมาแทนตัวเองด้วยชื่อตามแบบที่ตนถนัด ปฏิเสธความหวังดีนั้นในทันที ก่อนหน้านี้เธอบอกสมิตาไปว่าใกล้ถึงแล้ว ผิดเวลาไปขนาดนี้ไม่รู้สรรเสริญเจริญพรเธอไปกี่ตลบ ไปถึงคงโดนบ่นจนหูดับ

“งั้นตาให้คนขับรถไปส่ง” บอกพลางก็ส่งบัตรประชาชนคืนให้ปิ่นปักและรับกุญแจรถของตนจากหญิงสาวส่งไปให้คนขับรถ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ บ้านเพื่อนปิ่นอยู่แค่นี้เอง ถัดไปจากนี้ไม่กี่หลัง” ปิ่นปักชี้ไปทางที่ตั้งบ้านสมิตา “บังเอิญจังค่ะ อยู่ในซอยเดียวกันเลย”

“งั้นไว้วันไหนว่างๆ มาเที่ยวบ้านตาบ้างนะ ตาจะเลี้ยงขนมเป็นการขอบใจที่ช่วยตาไว้”

“ได้เลยค่ะ คราวหลังปิ่นจะมารบกวนนะคะ คุณตาก็รักษาสุขภาพด้วย ถ้าหากอาการไม่ดีต้องไปหาหมอนะคะ อย่าปล่อยเอาไว้ให้เรื้อรัง”

“จ้ะ ตาขอบใจอีกครั้ง”

“งั้นปิ่นลาเลยนะคะ” หญิงสาวยกมือขึ้นไว้ชายชราอย่างอ่อนน้อม ส่งยิ้มหวานไปให้อีกรอบแล้วปลีกตัวออกมาจากตรงนั้นทันทีด้วยร้อนใจกลัวเพื่อนโกรธ

อารามรีบเดินมุ่งหน้าไปบ้านเพื่อนเพียงอย่างเดียว ปิ่นปักจึงไม่รู้ว่าตลอดเส้นทางมีสายตาสองคู่มองส่งอยู่ตลอดเวลา ก่อนชายสวมเสื้อซาฟารีจะพูดขึ้น

“เป็นเด็กดีนะครับคุณท่าน”

“อืม”

“หยุด” ก่อนที่คนมาเปิดประตูบ้านให้จะทันได้พูดอะไร ปิ่นปักก็ชิงห้ามเอาไว้ก่อน ด้วยรู้ดีว่าถ้าปล่อยให้สมิตาพูดมีหวังยาว เลยได้รับค้อนปะหลับปะเหลือกฐานรู้ทันกลับมาทันที

“อะไร ฉันยังไม่ทันพูดอะไรเลย”

“มองตาแกก็รู้แล้วว่าจะบ่นอีกแน่ๆ ฉันขี้เกียจฟัง” ปิ่นปักบอกพลางดันหลังเพื่อนให้เข้าไปในบ้านอย่างคุ้นเคย

สมิตากับปิ่นปักรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม พอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยก็สอบติดที่เดียวกันอีกเพียงแต่อยู่คนละคณะ ปิ่นปักมักมาขลุกอยู่ที่บ้านเพื่อนบ่อยๆ ตั้งแต่ก่อนย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ด้วยซ้ำ

“ระหว่างทางมาบ้านแกเนี่ย ฉันไปเจอคนแก่หน้ามืดจะเป็นลมเลยเข้าไปช่วย ดูแลอีกพักกว่าจะดีขึ้น เลยพาไปส่งบ้าน... ไม่ต้องมาทำหน้าเหมือนฉันใช้ชีวิตไม่ระวังโดนหลอกไปฆ่าข่มขืนเลย เขาเป็นข้าราชการเกษียณ อยู่ใกล้ๆ บ้านแกนี่แหละ ถัดไปไม่กี่หลังเอง ตอนนี้ฉันง่วงด้วย คนง่วงน่ะฟังเสียงหึ่งๆ เหมือนผึ้งแตกรังไม่ได้รู้ไหม มันหงุดหงิดแล้วของจะขึ้น”

เพราะประโยคหลังนี้เองทำให้สมิตาหยุดคำบ่นที่เตรียมเอาไว้หันมาพิจารณาเพื่อนแทน ใต้ตาของปิ่นปักนั้นคล้ำเหมือนคนอดนอน ใบหน้ากลมมีเค้าอิดโรย

“ไปทำอะไรมาล่ะ ถึงไม่หลับไม่นอน”

“เมื่อคืนมีลูกแมวหล่นลงมาในตู้บิลด์อินตรงที่วางทีวี น่าจะตกมาจากบนฝ้า แกน่าจะพอนึกออก”

“อือ” ไม่ใช่แค่ปิ่นปักที่มาบ้านเธอบ่อยๆ แต่ต่างฝ่ายต่างสามารถเข้าออกบ้านของกันและกันได้ราวกับบ้านตัวเอง

“นั่นแหละ ฉันมาได้ยินเสียงร้องตอนดึก จะปล่อยไว้ก็ไม่แน่ใจว่าติดอยู่ในนั้นกี่วันแล้ว กลัวมันตายคาตู้เลยต้องงัด ท่าทางทางไม่ค่อยมีแรงเลยอยู่ประคบประหงมทั้งคืนแทบไม่ได้นอน ก่อนออกมาก็เข้าไปดูอีกรอบ มันไม่ค่อยกินนมเลย ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วป้อนเท่าไหร่ก็ไม่ยอมกินไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน นี่ก็ให้คนที่บ้านช่วยป้อนนมให้บ่อยๆ”

“กี่ตัวน่ะปิ่น”

“สองตัว สีขาวสลับดำ น่ารักเชียว”

“แล้วแม่มันล่ะ”

“ไม่รู้แฮะ ไม่เคยเห็นแมวมาป้วนเปี้ยนแถวบ้านได้เกินบนกำแพงบ้านสักที แกก็รู้มู่ทู่มันเกลียดแมวอย่างกับอะไร ขบหัวจนตายก็เคยมาแล้ว... นี่แม่ก็ให้ช่างมาดูว่าแมวมันขึ้นไปคลอดลูกบนฝ้าได้ยังไง วันนี้พรุ่งนี้คงรู้แหละ”

“เออ แล้วแบบนี้แกจะเลี้ยงมันได้เหรอ”

“คงไม่ได้หรอก แม่ไม่ให้เลี้ยงเพราะกลัวมู่ทู่จะขบหัวเอานี่แหละ คงต้องหาคนไปอุปการะน่ะ เดี๋ยวว่าจะลองๆ ถามดูว่าใครอยากได้แมวไปเลี้ยงบ้างหรือเปล่า แต่ก่อนอื่นฉันต้องทำให้มันกินนมให้ได้ก่อน ไม่งั้นเจ้าเหมียวตายแน่”

ปิ่นปักเอ่ยอย่างหนักใจ เธอไม่อยากให้ลูกแมวสองตัวนั้นรอดตายจากการติดอยู่ในตู้แต่ต้องมาตายเพราะขาดอาหาร

“ฉันไม่เคยเลี้ยงแมว เคยแต่เล่นแมวคนอื่น ไม่มีความรู้เลย นี่ว่าจะตั้งกระทู้หาบ้านให้แมวกับถามคนที่เขาเคยเลี้ยงว่าควรทำยังไงดีเหมือนกัน...ถ้าจัดการเรื่องเจ้าเหมียวไม่เสร็จก็ไม่อยากทำงานเลยว่ะ มันห่วง พะวงไปหมด”

“อืม” สมิตาฟังนิ่ง สมองก็คิดหาทางช่วยเพื่อนแก้ปัญหา หนึ่งเลยคืออยากให้แมวน้อยมีชีวิตรอดและมีคนใจดีรับไปเลี้ยง ได้อยู่ในครอบครัวที่เต็มไปด้วยความรัก อีกเหตุผลก็คือไม่อยากให้ปิ่นปักเสียงาน ช่วงนี้มีคนติดฝีมือของเพื่อนจนสั่งทำสินค้าเข้ามาบ่อยๆ ทำให้มีรายได้เป็นกอบเป็นกำ ขืนมัวมาพะวงเรื่องนี้อยู่ส่งสินค้าไม่ทันละแย่แน่

ขณะสมิตากำลังคิดหาทางออกให้ปิ่นปักอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นเงาคนเดินไวๆ อยู่ตรงถนนหน้าบ้าน จากรูปร่างและความสูงทำให้พอเดาได้ว่าเป็นใคร บางทีคนนี้อาจช่วยปิ่นปักได้ก็ได้

เนื่องจากสมิตาเป็นคนคิดเร็วทำเร็ว พอตัดสินใจได้เท่านั้นหญิงสาวก็ทะลึ่งพรวดจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ไปหาเพื่อน ฉุดข้อมือเล็กแล้วออกแรงลากหลุนๆ ทันที

“ปิ่น ฉันนึกออกแล้วละว่าจะช่วยแกยังไง ลุกเถอะลุกๆ”

“เฮ้ยยายส้ม นี่แกจะพาฉันไปไหน” คนที่ยังตั้งตัวไม่ทันขืนตัวเอาไว้ ถามเสียงเร็ว สวมรองเท้าอย่างทุลักทุเลเพราะเพื่อนยังกระตุกข้อมืออยู่ยิกๆ

ยังดีที่ไม่ให้เดินเท้าเปล่าออกจากบ้าน

“ก็ไปหาตัวช่วยไง พี่บ้านโน้นเขาเลี้ยงแมว น่าจะรู้เรื่องพวกนี้ดี เมื่อกี้ฉันเห็นหลังไวๆ เราไปถามกันเถอะ พี่เขาน่าจะช่วยแกได้”

“แกสนิทกับเขาพอจะไปรบกวนได้เหรอ” อย่างที่รู้สมิตาเพิ่งย้ายมาแถบนี้ได้ไม่นาน จึงไม่แน่ใจว่าเพื่อนสนิทกับคนที่บอกพอรบกวนได้มากน้อยแค่ไหน

“ได้สิ พี่เขารักแมวและก็ใจดีมากด้วย” ขณะตอบสายตาของสมิตาก็ยังสอดส่ายหาร่างสูงอย่างไม่ลดละ

รักสัตว์และใจดีอย่างนั้นหรือ...ถ้าเป็นแบบนี้เธอขอให้เขารับเลี้ยงลูกแมวสองตัวนั่นเขาจะยอมไหมนะ เธอจะได้มีโอกาสเห็นพวกมันบ่อยๆ คิดถึงเมื่อไรก็แอบมาส่องตรงประตูรั้วหรือไม่ก็ขอเข้าไปเล่นกับพวกมันเป็นครั้งคราว เขาน่าจะอนุญาตอยู่หรอกมั้ง

“แกว่าถ้าฉันขอให้เขารับเลี้ยงเจ้าสองตัวนั้น จะเป็นไปได้ไหมส้ม”

“โลภมากนะ” สมิตาแขวะเบาๆ

ตอนนี้สองสาวยืนอยู่หน้าประตูอัลลอย ปิ่นปักมองลอดเข้าไปด้านใน แม้อยู่ในซอยเดียวกันแต่บ้านหลังนี้ก็มีขนาดใหญ่และมีพื้นที่ใช้สอยมากกว่าบ้านสมิตา สร้างอยู่ท่ามกลางต้นไม้ที่มองจากขนาดแล้วคงปลูกมาพร้อมๆ กับบ้านทำให้ร่มรื่น มีดอกไม้สีสันสดสวยประดับอยู่อีกหลายจุด ติดตัวบ้านด้านหนึ่งมีซุ้มไม้ระแนงยื่นออกมา เธอเดาว่าใต้ซุ้มนั้นคงมีประตูซ่อนอยู่ อาจดัดแปลงให้เป็นที่พักผ่อนได้ เดินออกมาอีกนิดก็เจอกับพื้นหญ้าเขียวขจีเป็นที่ตั้งของศาลาขนาดกำลังพอเหมาะ ถัดไปอีกนิดเป็นบ้านอีกหลังหนึ่ง

“เอ๊ะ”

“ทำไมหรือปิ่น”

“บ้านคู่เหรอ เจ้าของเดียวกันหรือเปล่า”

“ใช่ เจ้าของเดียวกัน หลังที่เรายืนอยู่เนี่ยพี่กับน้องเขาเปิดบริษัทน่ะ ใช้บ้านหลังนี้เป็นโฮมออฟฟิศ ส่วนอีกหลังเป็นบ้านที่ใช้อยู่ แยกกันต่างหาก” สมิตาอธิบายอย่างคนรู้ดี

“สองคนพี่น้องหรือส้ม”

“ฝาแฝด...เดี๋ยวเธอก็เห็น ไม่ใช่แฝดธรรมดานะ หล่อมากด้วย หล่ออย่างกับชานซอง[1]เลย เห็นแล้วจะกรี๊ดแตก”

เสียงของสมิตาฟังดูชวนฝันแต่ปิ่นปักกลับทำหน้างง ไม่ได้รู้สึกเคลิ้มไปกับเพื่อนด้วยเลยสักนิด

“ชานซอง ใคร”

“ก็ฮวังชานซอง น้องเล็กวงทูพีเอ็มไงล่ะ ไม่รู้จักหรือไง วงที่มีคนไทยอยู่ด้วย นิชคุณไง ดังจะตาย แกไม่รู้จักเหรอ”

“นิชคุณน่ะรู้จัก แต่คนอื่นไม่รู้จัก” เธอไม่ใช่คนติดตามข่าวสารของนักร้องหรือดารามากนัก รู้จักบ้างเป็นบางคนที่เห็นตามหน้าจอโทรทัศน์เท่านั้น รู้จักนิชคุณก็เพราะเป็นคนไทยที่ไปโด่งดังในเกาหลีจนถูกพูดถึงมาก ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ใครจะทำได้อย่างนั้น อีกทั้งการวางตัวเป็นแบบอย่างที่ดีน่าเอาเป็นแบบอย่าง จึงได้รับคำชื่นชมอย่างมากทั้งคนไทยและประเทศอื่น เธอจึงพลอยรู้จักไปด้วย

“นั่นแหละ วงเดียวกัน หล่อและเซ็กซี่มากๆ เอ๊ะ...นั่นไงพี่กานต์ออกมานั่นแล้ว พี่กานต์ พี่กานต์ พี่กานต์คะ”

ระยะห่างระหว่างจุดที่ชายคนนั้นยืนอยู่กับประตูบ้านไม่ไกลกันนักประกอบกับอีกฝ่ายได้ยินเสียงเรียกจึงเดินมาหาทำให้ปิ่นปักเห็นเขาชัดเจน สมิตาไม่ได้พูดเกินจริงเลย ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แค่หน้าตาดีธรรมดาแต่เข้าขั้นหล่อมากแบบชวนมองเหลียวหลังทีเดียว

ฝ่ายมาใหม่พอเห็นว่าใครยืนยิ้มแป้นอยู่อีกด้านก็ลอดประตูเล็กออกมายืนใกล้กัน เธอว่าตัวเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงเตี้ยแล้ว เรียกได้ว่าเกินมาตรฐานผู้หญิงไทยมาพอสมควรแต่กับผู้ชายคนนี้ถึงกับทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมอง ประเมินแล้วต้องสูงมากกว่า ๑๘๐ เซนติเมตรแน่ๆ

นอกจากหล่อคงต้องยกคำว่าสมาร์ทให้อีกคำ

“มีอะไร”

คำถามแบบมะนาวหน้าแล้งกับเสียงแปลกๆ ของเพื่อนทำให้ปิ่นปักย่นคิ้ว

ไหนว่าใจดีไง ท่าทางผู้ชายตรงหน้าดูห่างไกลคำนั้นไปมาก ติดกวนๆ ด้วยซ้ำ ยิ่งเห็นหน้ายู่ของเพื่อนก็ยิ่งเพิ่มความสงสัยให้มากยิ่งขึ้น

“ง่ะ พี่กันต์”

เอ๊ะ...แต่เมื่อครู่สมิตาบอกว่าชื่อกานต์นี่ หรือว่าเธอฟังผิด

“เก่งนี่ มาอยู่ไม่เท่าไหร่แยกออกแล้วว่าใครเป็นใคร”

ประโยคนั้นฟังตะหงิดๆ เหมือนไม่ใช่คำชม ยิ่งอีกฝ่ายตีหน้ากวนส่งมาทำให้ปิ่นปักอดคิดไม่ได้ว่าเพื่อนกำลังโดนประชดอยู่

“ไม่ให้แยกออกได้ไง ก็ปากแบบนี้” สมิตาคงแลบลิ้นใส่เจ้าของบ้านไปแล้วถ้าไม่ติดว่ารู้นิสัยกัน เธอยังไม่อยากโดนประทุษร้ายร่างกายตอนนี้ “ไม่เอาละ ส้มไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำกับพี่กันต์หรอก ตอนนี้พี่กานต์อยู่หรือเปล่าคะ”

“เป็นสาวเป็นนางมาหาผู้ชายถึงบ้าน...”

ประโยคที่มาพร้อมกับท่าทางลอยหน้าลอยตาเหมือนดูถูกนั้นทำให้ปิ่นปักแทบลากสมิตากลับบ้าน ไม่ขอมันแล้วความช่วยเหลือแต่เพื่อนของเธอดูไม่โกรธแถมยังหัวเราะร่วนอีกจึงชะงัก

“พี่กันต์น่ะเป็นพี่ชายของพี่กานต์”

“น้อง”

อีกฝ่ายเถียงกลับมาทันที ทำให้สมิตาอดส่ายหน้าให้กับความเชื่อเรื่องเด็กแฝดพี่ยอมให้น้องคลอดออกมาก่อนไม่ได้

“สองคนนี้เป็นแฝดกันน่ะ หน้าเหมือนกันอย่างกับแกะ ถ้าอยากจะแยกก็ต้องให้พูด พี่กันต์ชอบทำฟาร์มสัตว์ แต่พี่กานต์น่ะใจดี ไม่พูดจากมะนาวไม่มีน้ำแบบนี้หรอก”

ปิ่นปักรู้ว่าเพื่อนประชดทำนองเลี้ยงสุนัขไว้ในปากมากกว่าทำฟาร์มเพื่อขายสัตว์สี่ขาพวกนั้นจริงๆ

“พอดีเพื่อนส้มมีปัญหาเรื่องลูกแมวค่ะ แม่มันไม่เลี้ยงก็เลยมาปรึกษาพี่กานต์ว่าควรทำยังไงดี ให้นมมันก็ไม่ค่อยกิน กลัวมันจะตายไปเสียก่อนค่ะ”

“ปิ่นต้องรบกวนด้วยนะคะ” ปิ่นปักมีโอกาสพูดขึ้นบ้างหลังจากปล่อยให้เพื่อนร่ายยาวมานาน ส่งสายตามีความหวังไปให้ ดูเหมือนเจ้าของบ้านไม่ใช่คนใจร้ายอย่างท่าทางที่แสดงออก หญิงสาวจึงยิ้มกว้างเมื่อประตูเล็กนั้นเปิดออกกว้างพร้อมคำเชิญ

“เข้ามาก่อนสิ เดี๋ยวพี่เรียกไอ้กานต์ให้ ยังอยู่บ้านโน้นอยู่เลย เอางี้แล้วกันเดี๋ยวไปบ้านโน้นกัน ที่นี่คนเยอะ เห็นสาวๆ เป็นไม่ได้จะพาลไม่เป็นอันทำงาน

ปิ่นปักยิ้มแห้ง เธอไม่รู้ว่าบ้านนั้นกับบ้านนี้ของกันต์หมายถึงหลังไหนจนกระทั่งสมิตาต้องมากระซิบว่ากันต์นั้นเป็นสถาปนิกเปิดบริษัทรับออกแบบและตกแต่งกับเพื่อน พนักงานค่อนบริษัทเป็นผู้ชาย แถมปากก็ไม่ได้ห่างชั้นกับเจ้าของบริษัทเลย เข้าทำนองคนประเภทเดียวกันถึงคบกันได้ ขืนโผล่หน้าเข้าไปคงถูกแซว กันต์คงกลัวเสียงานเมื่อมีสาววัยละอ่อนมาอยู่ในรัศมีสายตา

“นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามกานต์ให้” เจ้าของบ้านชี้ไปยังชุดโซฟาในห้องรับแขกแล้วก็เดินหายเข้าไปด้านหลัง

ปิ่นปักเลื่อนสายตาจากเจ้าของบ้านมายังเพื่อนของตนก็เห็นสมิตามองกวาดไปรอบๆ อย่างสนใจ

“ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ได้เข้าบ้านพี่กานต์”

“เห็นสนิทถึงขนาดกล้าว่าพี่กันต์ปากปีจอ นึกว่าเคยเข้ามาแล้ว” เจ้าของดวงหน้ากลมเลิกคิ้ว คำพูดทำนองนี้คนมารยาทดีคงไม่ทำกันถ้าไม่สนิทกันจริง

“ก็สนิทกันพอคุยเล่นสนุกๆ แรงๆ โดยไม่ถือแล้วละ ส่วนใหญ่เวลามานี่ก็เล่นอยู่ด้านนอกนั่นแหละ ตรงศาลาที่อยู่ตรงกลางระหว่างบ้านสองหลังไง ไม่เคยเข้ามาในบ้านสักที...ส้มเป็นผู้หญิงนะปิ่น จะเข้าบ้านผู้ชายได้ยังไง”

น้ำเสียงจีบปากจีบคอพูดกับอาการกระพือขนตา ทำหน้าใสซื่อเกินจริงทำปิ่นปักถึงกับส่ายหน้าอย่างระอากับความขี้เล่นของเพื่อน

“พี่กันต์ไปตามพี่กานต์ถึงไหนเนี่ย” เห็นว่าเจ้าบ้านหายไปสักพักสมิตาก็เริ่มบ่นอย่างคนที่รออะไรได้ไม่ค่อยนาน นั่นทำให้ปิ่นปักต้องชะเง้อชะแง้มองไปทางที่กันต์หายไปเมื่อสักครู่บ้าง หญิงสาวยังไม่กล้าออกความเห็นอะไรเนื่องจากไม่อยากได้ชื่อว่ามาขอความช่วยเหลือเขาแล้วเอาแต่นินทาเจ้าของบ้าน

ขณะเพลินๆ อยู่นั้นสายตาของปิ่นปักก็ไปพบกับเส้นยาวๆ ปกคลุมไปด้วยขนสะบัดไปมาอยู่ตรงซอกระหว่างชั้นหนังสือและบันได คงเป็นแมวของเจ้าของบ้านตัวที่สมิตาเล่าให้ฟัง ปิ่นปักจึงลุกขึ้นทันที

“ไปไหนน่ะปิ่น”

“แมว” คนถูกถามชี้ไปยังจุดที่เห็นหางสะบัดไปมาอยู่ เพราะไม่อยากทำให้เจ้าเหมียวตกใจแล้ววิ่งหนีไปซ่อน ปิ่นปักจึงค่อยๆ ย่องไปทางนั้นช้าๆ ทว่าดูเหมือนเจ้าเหมียวจะคุ้นเคยกับคนอยู่มากจึงยังคงนั่งสะบัดหางนิ่ง ไม่มีเค้าตื่นคนสักนิด

ปิ่นปักนั่งยองๆ ลงใกล้เจ้าเหมียว พอได้มองในระยะประชิดจึงเห็นว่าแมวตัวนี้สีแปลกเข้าขั้นประหลาด สีดำ สีน้ำตาล สีส้ม ขาวผสมปนกันจนไม่สามารถจำกัดความได้ว่าควรเรียกสีอะไร โดยรวมแล้วมันไม่สวยจนเกือบน่าเกลียด ทว่าหน้าตาที่ดูเฮี้ยวและเอาเรื่องก็โดนใจปิ่นปักจนอดยื่นมือเข้าไปลูบหัวมันเบาๆ ไม่ได้ ท่าทางเจ้าสี่ขาเองก็คงชอบมากถึงได้เอาหัวมาไถมือเธอตอบ

“ชอบละสิเจ้าเหมียว”

“ถ้วยฟู”

“ว้าย” เสียงที่ดังขึ้นทำปิ่นปักตกใจหงายหลังลงไปนั่งแปะกับพื้นพอหันกลับไปมองก็ถึงกับสะดุ้งสุดตัว “ผี!”

--------------------------

[1] Hwang Chansung สมาชิกวง 2PM ศิลปินจากประเทศเกาหลีใต้

--------------------------------------------------

เจอกันตอนหน้า เร็วๆ นี้