เนตรนภัสเว็บไซต์

เล่ห์รักถักใจ(ชื่อเดิม ปิ่นปฏิพัทธ์)...ครั้งที่ 3
โพสโดย Naitnapas เมื่อ พฤศจิกายน 24 2012 20:01:09

“ผี!”

“ไม่ใช่ผี คนนี่แหละ”

ปิ่นปักมองเจ้าของเสียงที่ค่อยๆ ขยับออกมาจากเงามืดใต้บันใดมานั่งแปะอยู่ใกล้ๆ ขณะหญิงสาวกำลังงงว่าคนสติดีที่ไหนมุดเข้าไปนั่งเล่นอยู่ตรงนั้น เสียงหนักๆ ก็ดังขึ้นเหนือศีรษะจนต้องหันไปมอง

“อ้าว ไอ้กานต์ มาหลบอยู่นี่เอง ปล่อยให้หาตั้งนาน ทำไมเรียกไม่ขานวะ”

“ถ้าขานจะเรียกหลบหรือไง”

หญิงสาวเพียงคนเดียวตรงนั้นมองผู้ชายหน้าเหมือนกันอย่างกับแกะสองคนสลับกันไปมา เพราะหนุ่มๆ มัวแต่โต้คารมกันโดยไม่สนใจคนรอบข้างจึงเปิดเปิดโอกาสให้หญิงสาวได้พิจารณาคนทั้งคู่ได้ถนัด

ก่อนหน้านี้สมิตาบอกว่าพี่กันต์มีฝาแฝด เธอก็นึกถึงแฝดทั่วไปที่ตอนเด็กๆ อาจแยกทั้งสองคนออกจากกันยากหน่อย พอโตขึ้นด้วยโครงหน้าที่ชัดเจนขึ้นของผู้ใหญ่ก็ทำให้เห็นจุดแตกต่างจนสามารถแยกได้ไม่ยากนัก แต่สิ่งนั้นใช้ไม่ได้กับผู้ชายตระกูลกออย่างกานต์กับกันต์ เพราะทั้งคู่มีเค้าโครงหน้าที่เหมือนกันมากจนแทบแยกไม่ออก

นี่ถ้าจับมาเล่นสลับตัวกันคงไม่มีใครจับได้แน่

“เออๆ แล้วแกมานั่งทำอะไรอยู่ใต้บันไดวะ ปล่อยให้ตามหาตั้งนาน บ้าฉิบ” กันต์สบถเบาๆ อย่างหัวเสีย ที่น้องชายปล่อยให้เขาเดินหาเสียรอบบ้าน

“อ่านการ์ตูน” น้ำเสียงตอบนั้นยียวนกวนประสาทได้ไม่เท่าคิ้วที่เลิกสูงกับหน้าตายของอีกฝ่าย

กันต์มองหนังสือการ์ตูนในมือน้องชายอย่างเข่นเขี้ยว นี่ถ้าไม่ติดว่ามีสาวน้อยอยู่ด้วยคงมีลงไม้ลงมือกันบ้าง เขาเหลือบมองสมิตาที่ตอนนี้เดินมาสมทบ หันไปอีกด้านก็พบว่าแขกจ้องมาทางเขาและน้องชายตาเป๋ง

“ไอ้กานต์ นี่น้องปิ่น เพื่อนยายส้ม”

ปิ่นปักยกมือไหว้ชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเป็นผีตั้งแต่แรก ส่วนสมิตาก็ทำเหมือนกับเพื่อนเพียงแต่มีเสียงทักทายด้วยความคุ้นเคยดังขึ้นมาด้วย

“สวัสดีค่ะ”

“หวัดดีครับ”

เสียงทุ้มนุ่มพร้อมๆ กับรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งมาทำให้ปิ่นปักรู้สึกว่าผู้ชายสองคนนี้เหมือนกันก็จริงแต่สามารถแยกกันออกได้ไม่ยาก คนหนึ่งดวงตามีประกายกล้าออกแนวดุแต่แววตาของกานต์นั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง เขาเหมือนสายลมพัดเอื่อยอยู่ใกล้แล้วเย็นใจมากกว่า

“ว่าแต่แก มีอะไร” กานต์ยิ้มอบอุ่นใส่ตาสาวน้อยหน้ามนแล้วจึงหันไปถามพี่ชายตัวเอง

“ย้ายไปคุยดีๆ กันตรงโซฟาเถอะ น้องเขามีเรื่องจะให้ช่วย”

กานต์เลิกคิ้วหันไปทางสองสาวเป็นเชิงถามแล้วสมิตาเป็นฝ่ายพยักหน้าถี่ๆ สนับสนุนคำพูดของกันต์

ขณะทั้งหมดเคลื่อนตัวไปยังชุดรับแขก เจ้าเหมียวนามถ้วยฟูก็เดินตามคลอเคลียปิ่นปักมาตลอดทาง ท่าทางจะถูกชะตากับหญิงสาวมาก

“มีอะไรก็ถามมันได้เลยไม่ต้องเกรงใจ พี่ไปทำงานก่อนนะ ส่วนแกเสร็จแล้วไปทำงานด้วย อย่ามัวอู้อ่านการ์ตูนอยู่ เกิดลูกค้าโทร.มาจะทำไงวะ” ตอนท้ายกันต์หันมาคุยกับน้องชายโดยเฉพาะ ซึ่งได้รับคำตอบเป็นการตีหน้าซื่อใส่ ชนิดคนที่อยู่ด้วยกันมาร่วมสามสิบปีรู้ทันทีว่าน้องแกล้งตีหน้ารวนกันอีกแล้ว พอจะอ้าปากด่าก็ถูกกานต์ตัดบทเสียก่อน

“เออๆ พูดมากจริง ไปทำงานสักทีสิวะ”

กันต์คงมีเรื่องกับน้องชายอีกสักหน่อยถ้าหากอีกฝ่ายไม่ปรายตาไปทางสองสาวเป็นเชิงเตือนว่าทำอะไรอายแขกบ้าง ซึ่งใจจริงเขาก็ใช่ว่าเขาจะสนใจเพราะสมิตานั้นสนิทสนมกันดี ส่วนอีกคนก็ท่าทางเข้ากับคนง่าย ขนาดเจอกันครั้งแรกเจ้าตัวยังสามารถเรียกเขาว่าพี่อย่างไม่เคอะเขิน ติดก็แต่งานที่รออยู่นี่แหละ ถ้าไม่มีอะไรเขาก็อยากลับฝีปากกับเจ้าน้องตัวดีอยู่เหมือนกัน

พอให้หลังพี่ชายกานต์ก็หันมายิ้มให้กับสองสาว มองถ้วยฟูที่กระโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนตักคนเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก ท่าทางผู้หญิงคนนี้น่าจะรักสัตว์ เจ้าถ้วยฟูถึงได้วางใจทำแบบนั้นได้ ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่ว่าแมวเป็นสัตว์ที่หยิ่งและมีความเป็นตัวของตัวเองสูงลิ่ว

“พี่แนะนำตัวอย่างเป็นทางการก่อนนะ พี่ชื่อกานต์ครับ เห็นว่ามีอะไรให้พี่ช่วย อะไรเอ่ย”

“ค่ะ ปิ่นปักนะคะ เรียกปิ่นเฉยๆ ก็ได้ พอดีส้มบอกว่าพี่กานต์อาจช่วยได้เพราะพี่กานต์เลี้ยงแมวเลยมารบกวน”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับ เริ่มรู้เลาๆ จากประโยคของหญิงสาวว่าเรื่องที่พูดคงเกี่ยวกับแมว

“ถ้าพี่ช่วยได้ก็จะช่วยครับ”

“พอดีปิ่นเจอลูกแมวแม่ไม่เลี้ยงสองตัวค่ะ แต่มันไม่ยอมกินนมที่ให้ ปิ่นกลัวมันตาย แต่ไม่รู้จะทำยังไงดี พี่กานต์พอมีคำแนะนำไหมคะว่าต้องทำยังไง”

กานต์มองสบดวงตาที่มองมายังเขาอย่างมีความหวัง ท่าทางเดือดร้อนของหญิงสาวที่มีต่อเพื่อนร่วมโลกสี่ขา ทำให้เขาอดเอ็นดูไม่ได้

“ปิ่นพอรู้ไหมครับว่าลูกแมวอายุเท่าไหร่ กี่สัปดาห์หรือกี่วัน” กานต์คิดว่าน่าจะเป็นลูกแมวแรกคลอดไม่นานจึงได้มีปัญหาเรื่องการให้นม เพราะถ้าลูกแมวอายุมากแล้ว มันจะเริ่มดูแลตัวเองได้ สามารถให้อาหารประเภทอื่นแทนนมได้ นั่นจะทำให้หญิงสาวไม่มีปัญหาจนต้องหาคนช่วย

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ไม่ใช่ลูกแมวบ้านปิ่นเป็นแมวจรจัด ปิ่นถ่ายรูปเอาไว้ พอช่วยได้ไหมคะ”

“งั้นขอพี่ดูหน่อย”

ปิ่นปักรีบยื่นโทรศัพท์มือถือที่มีรูปแมวตกลงมาจากฟ้าเมื่อคืนไปให้ ปากก็เล่าถึงที่มาที่ไปให้ชายหนุ่มฟังไปด้วย

“แม่มันมาคลอดไว้บนฝ้าบ้านปิ่นแต่ไม่มีใครรู้ จนกระทั่งเมื่อคืน มันตกลงมาในตู้บิลต์อินจนต้องเจาะตู้ช่วยมันออกมากลางดึก ยังพอกินน้ำบ้างนะคะแต่นมดูเหมือนมันไม่ค่อยกิน บ้านปิ่นไม่เคยเลี้ยงแมวมาก่อนค่ะ เลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี”

กานต์พยักหน้ารับรู้ ก่อนส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้ปิ่นปัก

“ลูกแมวลืมตาแล้ว จากขนาดน่าจะอายุราวๆ ยี่สิบวัน ปิ่นให้น้ำให้นมยังไงครับ”

“เมื่อคืนมันดึกมากค่ะปิ่นเลยไม่รู้จะไปหาไซริงมาจากไหนเลยเอาสำลีชุบแล้วให้มันดูดเอา” ปิ่นปักเล่าถึงวิธีการของเธอ “ไม่รู้เพราะแบบนี้หรือเปล่ามันถึงไม่ยอมกิน”

“อืม จริงๆ วิธีนี้ก็สามารถทำได้นะ แล้วมันไม่ยอมกินหรือ”

ปิ่นปักส่ายหน้าจนผมยาวกระจาย

“ไม่เชิงหรอกค่ะ น้ำมันก็ดูดนะคะ มันคงคอแห้งและหิวมาก ปิ่นไม่แน่ใจว่ามันตกลงมาในตู้นานกี่วันแล้ว แต่นมมันไม่ค่อยกิน”

ชายหนุ่มนิ่งไปนิด ไตร่ตรองจากองค์ประกอบที่หญิงสาวเล่ามา

“แล้วแม่แมวละครับ”

“ไม่รู้ค่ะ ปิ่นก็ให้เด็กที่บ้านคอยสังเกตเหมือนกันนะคะ แต่คงไม่มีเพราะยังไม่มีใครโทร.บอกเลย”

“บ้านยายปิ่นเลี้ยงหมาด้วยค่ะพี่กานต์ เจ้ามู่ทู่เกลียดแมวอย่างกับอะไรดี เป็นไปได้ไหมที่แม่มันไม่กล้าเข้ามา” สมิตาที่นั่งฟังอยู่ตั้งข้อสังเกต

“มีความเป็นไปได้ที่มันจะกลัวจนไม่กล้ามา” กานต์พยักหน้าหงึกๆ หมากับแมวเป็นไม้เบื่อไม้เมากันอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้เลี้ยงดูมาด้วยกันตั้งแต่ต้นก็คงญาติดีกันยาก “ปิ่นให้นมอะไรครับ”

“นมที่คนกินนี่ละค่ะ”

อย่างนี้นี่เอง กานต์พอมองเห็นแล้วว่าควรแก้ปัญหาที่ตรงไหน

“ปิ่นอุ่นก่อนไหม”

“อุ่น ต้องอุ่นด้วยหรือคะ”

“ครับ ความเย็นกับลูกแมวไม่ค่อยถูกกัน ยิ่งลูกแมวเล็กๆ ด้วยยิ่งเป็นปัญหา เผลอๆ อาจทำให้แมวตายได้ ดังนั้นนมต้องอุ่นก่อนครับ ที่อยู่ก็ต้องให้ความอบอุ่นอย่าให้เย็นเป็นอันขาด ถ้ามันอยู่กับแม่ก็จะนอนเบียดๆ กันเหมือนแม่ไก่กกลูกนั่นละครับ”

“มิน่าล่ะ มันถึงไม่ค่อยกิน” ปิ่นปักก้มมองถ้วยฟูที่นอนหลับสบายอยู่บนตักหน้าจ๋อย

เกือบไปแล้วไหมล่ะ ฉันเกือบทำให้ลูกๆ หลานๆ ของแกตายเพราะความหวังดีแต่ขาดความรู้ไปแล้ว โชคดีว่าเจ้าสองตัวนั่นมีเลือดนักสู้จึงรอดมาได้ ถ้ามันตายไปจริงๆ เธอต้องรู้สึกผิดมากแน่ๆ

“ไม่เชิงว่าเย็นมันถึงไม่กินหรอกครับมันก็เลี้ยงได้แต่ไม่เหมาะ จริงๆ นมใช้เลี้ยงลูกแมวที่แม่ทิ้งไม่ควรใช้นมวัว เพราะสารอาหารในนมวัวไม่เหมาะกับลูกแมว ทางที่ดีควรซื้อนมแมวจากร้านหมอหรือไม่ก็ให้นมแพะแทน” ชายหนุ่มบอกเมื่อเห็นแววรู้สึกผิดจากสีหน้าของหญิงสาว

“นมแพะเนี่ยนะคะ” สมิตาถามอย่างไม่แน่ใจ “ดูไม่เข้ากันเลยนะ แพะกับแมว”

“ครับ นมแพะที่ขายอยู่ทั่วไปนี่แหละ ตามร้านสะดวกซื้อก็มีขาย ก่อนให้ก็อุ่นสักหน่อย ให้มันกินเสร็จต้องกระตุ้นให้ถ่าย แล้วต้องระวังมันท้องอืดเพราะนมพวกนี้แทนนมแม่แมวได้จริงแต่ไม่ดีเท่านมแม่หรอก บางทีต้องให้ยาช่วย ให้กินยาคูลท์บ้าง” กานต์เห็นสีหน้าของหญิงสาวแล้วกลัวว่าถ้าแค่พูดอาจลืมบางขั้นตอนไป “เอางี้ เดี๋ยวพี่จดรายละเอียดให้ดีกว่า”

“ขอบคุณนะคะพี่กานต์ พี่ช่วยชีวิตปิ่นไว้ได้มากเลย” ปิ่นปักชมหน้าชื่นผิดกับสมิตาที่ออกอาการหน้าเบ้ให้เห็นทันที

“ดูยุ่งจังนะพี่กานต์ ฟังแล้วส้มไม่อยากเลี้ยงเลย”

กานต์มองใบหน้าแบบขยาดแขยงของสมิตาด้วยดวงตาอ่อนแสง เขาไม่นึกตำหนิหญิงสาวเพราะรู้ว่าคนเรามีความชอบไม่เหมือนกัน ถ้าเราชอบหรือรักอะไรมากๆ แม้ยุ่งยากและจุกจิกปานได้ก็สามารถทำได้แบบไม่ต้องฝืนความรู้สึกเลยทีเดียว แม้สมิตาไม่รักสัตว์ทว่าเพื่อนสาวอีกคนกลับออกอาการชัดเจน ท่าทางประคอง นั่งเกาคางให้ถ้วยฟูจนมันหลับพริ้มไม่ลุกไปไหนทำให้เขามั่นใจ

“แล้วปิ่นล่ะ จะเลี้ยงมันไว้หรือเปล่า”

หญิงสาวมีสีหน้าเสียดายทันทีเมื่อได้ยิน

“ใจจริงอยากเลี้ยงค่ะ แต่หมาที่บ้านไม่เป็นมิตรกับแมวเลย มันเคยขย้ำแมวจรจัดที่หลงเข้ามาแล้วหนีไม่ทันจนตาย ปิ่นไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกค่ะ คงต้องยกให้คนอื่น แต่ไม่รู้ว่าจะให้ใคร ปิ่นว่าจะลองโพสหาบ้านให้มันในอินเทอร์เน็ตดู คงมีคนใจดีรับไปเลี้ยง”

กานต์พยักหน้าหงึกๆ มองท่าทางเศร้าๆ ของหญิงสาวแล้วก็เข้าใจ เจ้าหล่อนคงเริ่มผูกพันกับลูกแมวสองตัวนั้นจนเสียดายไม่อยากให้คนอื่น ท่าทางรักแมวจนออกนอกหน้าทำให้เขาอดสงสารไม่ได้ ชายหนุ่มมองเจ้าถ้วยฟูสลับกับเจ้าของตัก หยุดคิดเพียงแค่ไม่นานก็ตัดสินใจได้

“เอางี้ไหม พี่รับเจ้าสองตัวนั้นมาเลี้ยงเอง”

ปิ่นปักอึ้งไปเมื่อได้ยินประโยคนั้นของเจ้าบ้าน หญิงสาวมองชายหนุ่มอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนดวงตารูปเม็ดอัลมอนด์ค่อยๆ เบิกโพลง ความไม่แน่ใจในตอนแรกเปลี่ยนเป็นความยินดี

“จริงนะคะพี่กานต์ ไม่โกหกให้ปิ่นดีใจนะ”

กานต์ค่อนข้างตกใจเมื่อหญิงสาวกระโจนมานั่งโซฟาตัวถัดกันแถมมือเล็กนั่นยังเกาะหมับมาตรงท่อนแขนเขย่าไปมาขณะถามย้ำเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง ความดีใจที่หญิงสาวแสดงออกมาอย่างเป็นธรรมชาติทำให้เขากลืนคำตำหนิถึงความไม่ระวังตัวในการใกล้ชิดกับผู้ชายลงคอ แถมเผลอยิ้มตามไปอีกด้วย

“เอาจริงสิ เจ้าถ้วยฟูจะได้มีเพื่อนเล่นด้วย ปิ่นอยากมาหามันเมื่อไหร่ก็ได้เลยนะ ตามสบาย พี่อนุญาต” เป็นการตัดสินใจที่รวดเร็วเหมือนครั้งรับอุปการะลูกแมวสองตัวนั้นไม่มีผิด เร็วจนเขาเองยังตกใจ

“โอ๊ย พี่กานต์นี่เหมือนเทวดามาโปรดเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่กานต์ใจดีจัง”

คนถูกชมยิ้มเขิน ความอบอุ่นตรงท่อนแขนที่ยังไม่คลายไปไหนทำให้ต้องเสอุ้มเจ้าถ้วยฟูที่ขยับมานอนแทบเท้าตั้งแต่หล่นจากตักของปิ่นปักขึ้นมา

ท่าทางแบบนั้นทำให้หญิงสาวรู้ตัวว่าเผลอทำอะไรลงไป ปิ่นปักแก้ขวยด้วยการขยับไปนั่งที่เดิม ไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะนอกจากจะเข้าตัวแล้วคงเขินหนักเข้าไปอีก พอเสหันไปทางสมิตาก็เกือบสะดุ้งเมื่อพบกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แสนกล

“แล้วฉันล่ะ”

“ก็ขอบใจส้มเหมือนกัน ส้มน่ารักที่สุดเลย” ปิ่นปักเอนศีรษะไปซบไหล่เพื่อน คว้าท่อนแขนหมับ บีบเบาๆ เมื่อเห็นสายตาวิบวับมองมา คบกันมานานทำไมจะไม่รู้ว่าเตรียมล้อกันเต็มที่ อีกอย่างถ้าหากสมิตาหลุดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมาจะได้หยิกให้เนื้อเขียวทีเดียว

“แล้วพี่กานต์พร้อมวันไหนคะ ปิ่นจะได้เอาเจ้าสองเหมียวมาให้”

เนื่องจากกานต์เห็นว่าหญิงสาวไม่มีความรู้ด้านการดูแลแมวแรกคลอด รวมไปถึงที่บ้านก็ไม่พร้อมเพราะสุนัขอาจทำอันตรายกับลูกแมวได้ การรับมาดูแลให้เร็วน่าจะดีที่สุด เขาไม่มีปัญหาอะไรเลยหากต้องเอาลูกแมวพวกนั้นมาเลี้ยงเร็วๆ

“วันนี้ก็ได้นะ พี่สะดวก”

“อู้...” สมิตาอุทานตาโต ก่อนเอ่ยแซว “ใจร้อนจังนะพี่กานต์ แล้วงานล่ะ งานที่คุณเจ้านายทวงยิกๆ อยู่ ไม่กลัวถูกด่าเปิงหรือคะ”

คนถูกทักชะงักไปนิด เขาไม่ได้กลัวกันต์โกรธแต่ความรับผิดชอบต่องานที่มีทำให้ต้องเปลี่ยนแผน

“พี่ก็ลืม คิดว่าวันนี้วันหยุด คงไปไม่ได้แล้วละ เดี๋ยวพี่จดรายละเอียดทั้งหมดให้ปิ่นก่อนแล้วกันนะครับ มีอะไรก็โทร.หาพี่ได้ แลกเบอร์กัน”

“ตกลงค่ะ งั้นปิ่นยิงเบอร์เข้าเครื่องพี่กานต์นะคะ”

“ครับ”

การขอแลกเบอร์โทรศัพท์นั้นเป็นไปโดยธรรมชาติ มีเพียงกานต์เท่านั้นที่รู้ว่าภายใต้ความใจดีของตนมีการฉวยโอกาสซ่อนอยู่ด้วย

“พัฒนานะยะ ถึงขนาดแลกเบอร์กันด้วย” พอพ้นจากรั้วบ้านของชายหนุ่มสมิตาที่คันปากยิบๆ มานานก็อดแซวไม่ได้

“พัฒนาอะไร เพ้อเจ้อน่า”

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หน่อยเลย ฉันมองตาแกก็รู้แล้วว่าชื่นชมพี่เขามาก”

“อ้าว ไม่ชอบได้ไง พี่กานต์ใจดีจะตาย ดูสิเพิ่งเจอกันครั้งแรกแท้ๆ ยังช่วยตั้งหลายอย่าง” ปิ่นปักสะบัดกระดาษที่กานต์จดเรื่องการให้อาหาร การขับถ่าย รวมถึงการดูแลปลีกย่อยอีกมากมายใส่หน้าสมิตา ซึ่งอีกฝ่ายก็ใช้มือปัดออกทันทีอย่างรู้แกว “รับอุปการะเจ้าสองเหมียวอีก แถมยังอนุญาตให้ฉันไปเล่นเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ให้บอกว่าใจดีแล้วจะให้บอกว่าใจร้ายหรือไง”

“แกไม่อะไร แต่ฉันว่าพี่เขาต้องอะไรๆ กับแกแน่ๆ เลยว่ะ” สมิตายังไม่ลดละ เธอนั่งมองสองคนคุยอยู่วงนอกจึงเห็นอะไรมากกว่าปิ่นปัก

กานต์มีท่าทางถูกใจเพื่อนของเธออย่างเห็นได้ชัด เผลอๆ การรับเลี้ยงลูกแมว การแลกเบอร์นั่นก็เป็นแผนให้ได้ใกล้ชิดกัน

“อะไรๆ นั่นมันอะไร คิดมากน่า พี่เขาแค่ใจดี”

“และหล่อด้วย”

“ยังไม่เลิกนะแก เดี๋ยวเถอะ”

สมิตาหัวเราะร่วน วิ่งหลบกำปั้นที่เงื้อขึ้นมาเป็นพัลวัน จนสองสาวกลับเข้ามาในบ้านของตนอีกครั้งหนึ่ง

“ก็มันจริงนี่ คอยดูไปเถอะ สมิตาพูดคำไหนไม่เคยผิด”

“เออๆ ฉันไม่พูดกับแกแล้ว กลับบ้านดีกว่า”

“อ้าว” เจ้าของบ้านร้องเสียงหลง หยุดล้อเพื่อนทันที “ไหนว่าจะมานั่งถักตุ๊กตาที่นี่เป็นเพื่อนฉันทำงานไง”

“ไม่แล้ว ไปดูเจ้าสองเหมียวดีกว่า ไม่รู้เด็กที่บ้านดูได้ดีแค่ไหน เป็นห่วงน่ะ” คนพูดเก็บของง่วน ไม่ได้เงยขึ้นมามองหน้าเพื่อนด้วยซ้ำ พอเสร็จเรียบร้อยก็ตัดบททันที “ไปนะ”

สมิตากะพริบตาปริบๆ ยังตั้งตัวไม่ทันกับการไปไวมาไวของเพื่อน กว่าจะได้สติปิ่นปักก็ก้าวพ้นประตูรั้วออกไปเรียบร้อยจนต้องตะโกนคุยกัน

“แล้วออร์เดอร์ร้านพี่พรรษเอาไง”

“แกจดไว้หรือยัง”

“จดแล้ว อยู่ในบ้าน”

“งั้นแกอีเมลให้ฉันแล้วกัน” พูดจบปิ่นปักก็เดินดุ่มๆ จากไป ปล่อยให้สมิตาได้แต่เกาหัวแกรกๆ

นั่นหมายความว่าเธอต้องเอากระดาษแผ่นนั้นมาพิมพ์ก่อนส่งให้เพื่อนใช่ไหม

พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร สมิตาก็ได้แต่ส่งเสียงกรี๊ดเบาๆ อยู่ในลำคออย่างขัดใจเพราะคนที่เธออยากเอาเรื่องเดินจากไปเรียบร้อยแล้ว

“โซฟาชุดนี้ยังมีฝุ่นอยู่นิดๆ ให้ใครมาจัดการด้วย ดูดีๆ ด้วยนะ บางทีเด็กๆ ก็ไม่ค่อยละเอียด” ในช่วงที่ไม่มีลูกค้าเข้าร้านดรุณีมักถือโอกาสสั่งงานรวมไปถึงเช็กความเรียบร้อยต่างๆ กับผู้จัดการร้านไปด้วย

นอกจากหุ้นในบริษัทที่บิดาของเด็กหญิงทิ้งไว้ให้ลูกสาวหลังจากเสียชีวิต ดรุณียังมีร้านเฟอร์นิเจอร์ร้านใหญ่อีกร้านหนึ่งซึ่งเปิดมาตั้งแต่ลูกคนแรกเข้าโรงเรียนอนุบาล ตอนนั้นเธอไม่อยากอยู่บ้านว่างๆ คอยสามีและลูกกลับบ้านจึงเปิดร้านนี้ขึ้น

ดรุณีสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง พยักหน้าให้ผู้จัดการร้านไปทำงาน ส่วนตัวเองก็เดินเข้าไปด้านหลังซึ่งเป็นส่วนของสำนักงาน ทันได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังแล้วเงียบไป จึงหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นสายลูกสาวคนเล็กจึงต่อสายกลับไปทันที

“ปิ่นโทร.หาแม่มีอะไรหรือเปล่า”

“วันนี้แม่กลับบ้านค่ำหรือเปล่าคะ”

ปกติดรุณีกลับบ้านไม่เป็นเวลาขึ้นอยู่กับว่าเคลียร์งานในร้านเสร็จเรียบร้อยเมื่อไร ทว่าก็ไม่ค่ำมากนัก เฉพาะวันที่มีเรื่องด่วนหรืองานติดพันจึงอยู่ยาว

“ปิ่นมีอะไรหรือเปล่า แม่ออกจากร้านเลยก็ได้นะ”

“ไม่รีบหรอกค่ะแม่ ปิ่นแค่อยากได้ไซริง จะเอามาป้อนนมลูกแมว นี่ปิ่นเดินหาตั้งหลายร้านก็หาไม่ได้เลย เผื่อแม่ผ่านร้านขายยาแวะซื้อให้ปิ่นหน่อยได้ไหมคะ”

“ได้สิจ๊ะ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เดี๋ยวแม่แวะซื้อให้ ปิ่นอยากได้อันเดียวใช่ไหม” หญิงวัยกลางคนถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

“สองอันดีกว่าค่ะ เผื่อให้อ้อยป้อนอีกตัวหนึ่งด้วย ขอบคุณนะคะแม่”

“จ้า กลับบ้านดีๆ นะลูก”

“ค่า”

ปิ่นปักวางสายไปแล้ว แต่เสียงใสๆ ของลูกสาวก็ทำให้ดรุณีไม่สามารถหุบยิ้มอย่างมีความสุขได้ หลังจากนั้นไม่ถึงนาที โทรศัพท์มือถือในมือก็ดังขึ้นอีกรอบ เบอร์พื้นฐานที่โชว์อยู่บนหน้าจอทำให้เข้าใจว่าอาจเป็นลูกค้า

“สวัสดีค่ะ” ความเงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมาในทันทีทำให้ต้องกรอกเสียงอีกรอบ “สวัสดีค่ะ”

“สวัสดี”

อาจเพราะน้ำเสียงของอีกฝ่ายจึงทำให้ดรุณีอดรู้สึกไม่ได้ว่าคำทักทายธรรมดานี้แฝงไปด้วยอำนาจคล้ายถูกออกคำสั่งอยู่ชอบกล

ทักกันด้วยคำเดียวแล้วปลายสายก็เงียบไปอีกครั้งจนหญิงวัยกลางคนอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้ ทว่าความไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเป็นคนรู้จักหรือลูกค้า จึงเลือกคำถามกลางๆ ไม่เจาะจงลงไป เพราะหากเป็นลูกค้าจริงๆ การจดจำลูกค้าได้ก็เป็นการสร้างความรู้สึกดีที่ส่งผลถึงการตัดสินใจซื้อสินค้าได้

“มีอะไรให้ช่วยหรือคะ”

“ไม่ได้เจอกันนานนะ”

ขนอ่อนในกายดรุณีลุกชัน เธอจำได้แล้วว่าเจ้าของเสียงทรงอำนาจคนนี้เป็นใคร ไม่ใช่ลูกค้า ไม่ใช่เพื่อนหรือคนหรือจัก แต่เป็นคนที่ไม่อยากเจอที่สุดในชีวิต

“คุณมีอะไร โทร.มาต้องการอะไร” หญิงวัยกลางคนพยายามบังคับน้ำเสียงตัวเองไม่ให้สั่น เพื่อไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกว่าเธอกำลังกลัว

“เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันต้องการอะไร”

“ไม่”

“จะไม่หยุดฟังข้อเสนอของฉันสักหน่อยหรือว่าคืออะไร ไม่แน่นะเราอาจตกลงกันได้”

“คุณก็น่าจะรู้ว่าคำตอบของฉันคืออะไร ไม่ว่าข้อเสนอนั้นดีแค่ไหนฉันก็ไม่รับทั้งนั้น” น้ำเสียงของดรุณีเริ่มดังขึ้นตามแรงอารมณ์ภายในที่พลุ่งพล่าน “ไหนตกลงกันแล้วว่าต่างคนต่างอยู่ คุณจะไม่ยุ่งกับพวกเราอีก”

“แน่ใจนะว่าไม่สน”

“คุณหมายความว่ายังไง” น้ำเสียงของดรุณีร้อนรน สังหรณ์ใจด้านร้ายเต้นเร่า เธอรู้ดีว่าคนคนนี้สามารถทำอะไรได้ทุกอย่างรวมถึงเรื่องที่ไม่มีใครคาดคิดด้วย

“ลูกของเธอ...”

“คุณหมายความว่ายังไง” ดูเหมือนความหวาดกลัวของเธอจะทำให้อีกฝ่ายเป็นต่อ ถือโอกาสมายั่วให้กลัว ดังนั้นดรุณีจึงพยายามระงับอารมณ์ ไม่เต้นไปตามเกมของอีกฝ่าย

“ตอนนี้ลูกสาวของเธออยู่ที่...”

พิกัดที่ออกมาจากปากอีกฝ่ายทำให้ดรุณีขนลุกเพราะนั่นคือตำแหน่งของบ้านสมิตา ผู้ชายคนนี้รู้ได้อย่างไรว่าปิ่นปักไปที่นั่น หรือว่า...

“คุณให้คนจับตามองพวกฉัน...คุณให้คนตามลูกฉัน คุณทำอย่างนี้ทำไม นี่มันคุกคามกันชัดๆ”

“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ไม่ว่าอะไรที่ฉันต้องการ ฉันต้องเอามันมาให้ได้ เธอก็รู้นี่”

ใช่...เธอรู้ รู้ดีทีเดียวละ

“แต่คุณก็ไม่มีสิทธิทำแบบนี้”

“หึ”

เสียงหัวเราะบอกชัดว่าชายคนนั้นไม่แยแสกับคำเตือนของเธอเลยสักนิด ซ้ำร้ายทุกอย่างที่เธอไม่อยากให้เกิดเขาก็พร้อมจะทำ

“ฉันรู้ว่าเธอแน่ใจว่าฉันทำอะไรได้บ้าง บางทีฉันอาจส่งคนไปตีสนิทกับเด็กคนนั้นแล้วก็ได้ ถ้าฉันทำอย่างนั้นเธอก็ไม่มีทางรู้เลย

อะไรนะ!

เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางกระหม่อมตอนกลางวันแสกๆ เลือดในกายจับกันเป็นก้อนจนสั่นไปทั้งตัว มือไม้เย็นเฉียบ เหมือนใครมากระชากด้วยใจให้หลุดออกไปจากร่าง ตัวแข็งค้างเหมือนไร้ชีวิต

“คุณทำอย่างนั้นไม่ได้นะ คุณห้ามทำอะไรลูกของฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ”

“หึๆ”

เสียงนั้นเหมือนเสียงหัวเราะของปีศาจ ทำให้ดรุณีเย็นวาบไปถึงไขสันหลัง กระนั้นความห่วงใยที่มีต่อลูกก็สามารถทำให้คนเป็นแม่กล้าต่อกรได้แม้กระทั่งกับพญามัจจุราช

“คุณคิดว่าฉันไม่กล้าหรือไง”

“แน่ใจหรือว่าจะทำอย่างนั้น เธอมีอะไรมาต่อกรกับฉันบ้างถึงกล้าเอาตำรวจพวกนั้นมาอ้าง”

นั่นสิ เธอมีอะไรไปต่อรองกับเขา เมื่อก่อนยังมีสามีคอยปกป้องแต่ปัจจุบันคนนั้นก็ได้จากไปแล้ว ทิ้งหน้าที่ดังกล่าวเอาไว้ให้เธอ อำนาจ น้ำเงิน เธอก็มีสู้อีกฝ่ายไม่ได้ ทว่าสิ่งเดียวที่มั่นใจว่ามีไม่น้อยไปกว่าใครคือความรัก ความปรารถนาดี และเธอก็เชื่อว่ามากพอปกป้องลูกให้ปลอดภัยได้

“ถึงฉันไม่มีคนหนุนหลังมากเท่าพวกคุณ แต่คุณสู้ความรักของฉันไม่ได้หรอก หรือคุณจะบอกว่าคุณมี”

“ถ้ามั่นใจแบบนั้นก็ตามใจ แต่อย่ามาหาว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน”

บุรุษผู้นั้นวางสายไปแล้วแต่โทรศัพท์มือถือยังคงแนบหู ดรุณียืนตัวสั่นก้าวขาไม่ออก ทำไม่ได้แม้กระทั่งนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานซึ่งอยู่ถัดไปแค่เพียงอ้อมโต๊ะ

“คุณดรุณี คุณดรุณี เป็นอะไรไปคะ”

“หือ”

ท่าทางเหมือนคนไม่มีสติของเจ้านายทำให้ผู้จัดการร้านสาวออกแปลกใจอยู่มาก ตามปกติแล้วดรุณีไม่ใช่คนเสียงดังติดนิ่มนวลด้วยซ้ำ แต่นี่ถึงกับตะโกนจนได้ยินไปถึงข้างนอก มิหนำซ้ำตัวยังสั่นเหมือนคนเพิ่งเจอเรื่องช็อกมาหมาดๆ

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

สายตาห่วงใยที่มองมาพร้อมๆ กับมือพยุงอยู่ตรงท่อนแขนทำให้ดรุณีรู้สึกตัว เธอค่อยๆ ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยิ้มอ่อนๆ ส่งไปให้แม้ภายในใจนั้นยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวก็ตาม

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ช่วยพยุงฉันไปนั่งที”

ผู้จัดการร้านทำตามอย่างว่าง่าย ค่อยๆ ประคองเจ้านายให้นั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน

“ไปทำงานของเธอเถอะ”

“แต่...” คนได้รับคำสั่งมีท่าทีละล้าละลังด้วยกังวลและเป็นห่วงเจ้านายเกินกว่าจะปลีกตัวไปตามคำสั่งได้ง่ายๆ

“ฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ถ้ายังไงให้เด็กเอาน้ำเย็นๆ มาให้สักแก้วเถอะ” ดรุณีตัดบท ไม่อยากให้ลูกน้องมารู้เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นด้วย

“ค่ะ”

ให้หลังผู้จัดการร้านสิ่งที่ดรุณีทำเป็นอย่างแรกคือต่อโทรศัพท์ไปหาคนที่ห่วงสุดหัวใจ ขณะเสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังต่อเนื่องโดยไม่มีคนรับสายหัวใจของดรุณีก็ร้อนรุ่ม คิดไปต่างๆ นานาว่าอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นตามคำขู่ เวลาเพียงไม่กี่วินาทีเหมือนนานชั่วกัปชั่วกัลป์

“ปิ่น ปิ่นหรือลูก หนูกลับถึงบ้านหรือยัง” ดรุณีไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ละล่ำละลักถามได้เลยเมื่อคนที่รอกดรับสาย

“ถึงแล้วค่ะ”

เสียงของลูกสาวที่ตอบมานั้นฟังงงๆ แต่ไม่เหมือนคนถูกทำร้าย แถมเจ้าตัวก็ยืนยันว่าถึงบ้านแล้วทำให้ดรุณีโล่งใจถึงกับพรูลมออกมาจากปาก เข็มนาฬิกาที่หยุดไปเมื่อสักครู่กลับมาเดินอีกครั้ง

“มีอะไรหรือเปล่าคะแม่”

ดูเหมือนความตื่นตระหนกของเธอทำให้ลูกสาวสงสัย ไม่ใช่เรื่องดีเลยที่ทำให้ปิ่นปักรู้สึกเช่นนั้น ดรุณีคิดหาคำตอบเหมาะๆ เพื่อไม่ให้ลูกคาใจแล้วมาเค้นเอาคำตอบทีหลังอีก

“แม่กำลังออกจากร้านแต่ไม่มั่นใจว่าปิ่นบอกแม่ว่าอยากได้ไซริงกี่อัน ขนาดไหนบ้างเลยโทร.มาถามเพื่อความแน่ใจ”

“สองอันค่ะ น่าจะขนาดกลางๆ ค่ะ ปิ่นก็บอกไม่ได้เหมือนกัน แม้ลองดูให้ปิ่นทีได้ไหมคะ”

น้ำเสียงกลั้วหัวเราะของลูกสาวทำให้ดรุณีโล่งใจ ดูเหมือนปิ่นปักไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรกับคำถามและน้ำเสียงแปลกๆ ของเธอ

“ได้จ้ะ เดี๋ยวแม่ดูให้ อยู่บ้านดีๆ นะปิ่น”

“ค่ะ”

หลังจากปิ่นปักวางสายไป เวลาไม่ถึงห้านาทีที่นั่งอยู่กับที่หัวใจของเธอทำงานหนักไม่ต่างจากคนวิ่งระยะไกล ดรุณีค่อยๆ หลับตาลงหวังคลายความเหนื่อยล้า...พักทั้งสายตาและจิตใจ

ความพยายามของเธอดูเหมือนไม่ประสบความสำเร็จ เมื่อเปลือกตาปิดลง ความมืดเข้ามาแทนที่ แต่ภาพในอดีตกลับชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้น นั่นทำให้ดรุณีไม่อาจนั่งติดที่ต่อไปได้ ดังนั้นเมื่อผู้จัดการร้านถือถาดวางแก้วน้ำเย็นเข้ามาก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าของร้านลุกขึ้นในมือมีกระเป๋าติดมาด้วย

“ถ้ามีอะไรด่วนโทร.เข้ามือถือนะ วันนี้ฉันคงไม่กลับเข้าร้านแล้ว”

--------------------------------------------------

เจอกันตอนหน้า เร็วๆ นี้