เนตรนภัสเว็บไซต์

Honey Pie สัญญารักร้าย...ตอนที่ 2
โพสโดย Naitnapas เมื่อ มกราคม 27 2014 19:43:58

พารินไม่ได้หนีในทันที ไม่ใช่เพราะคนที่ลักพาตัวเธอมาอย่างอุกอาจเดินตามหลังมาไม่ห่าง แต่เพราะเธอไม่อยากประมาทต่างหาก ตอนนี้อยู่ในแดนศัตรู ประกอบกับเธอยังไม่รู้รายละเอียดอะไรเลย ห้องที่อยู่เป็นที่ไหน บ้านของเขาจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้

เธอพยายามนึก จากความทรงจำในวัยเด็กอันเลือนลางเต็มที สมัยที่ทั้งบิดาของเขาและมารดาของเธอยังมีชีวิตอยู่ เธอเคยติดสอยห้อยตามบิดาของตัวเองมาบ้านหลังนี้หลายครั้ง จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าบ้านเจ้าของโรงไม้ใหญ่เป็นเรือนไทยประยุกต์ ทำจากไม้ทั้งหลัง ไม่เสียชื่อเจ้าของโรงค้าไม้ใหญ่สักนิด แต่ที่ยืนอยู่นี่มันก่ออิฐถือปูนชัดๆ

อย่างไรก็ตาม ผ่านมาเป็นสิบๆปี ความเปลี่ยนแปลงย่อมเกิดขึ้นได้ และหากบ้านหลังนี้เป็นของเขาจริงละก็ นั่นหมายความว่าอยู่ห่างจากบ้านของตัวเอง เป็นระยะทางกว่าร้อยกิโลเมตรทีเดียว

ดังนั้นเธอต้องวางแผนให้ดี ให้รัดกุม ไม่ใช่สุ่มสี่สุ่มห้ากระโดดลงไปชั้นล่าง แล้ววิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ตอนมองออกไปนอกระเบียง เธอจำได้ว่าบริเวณรอบๆมีต้นไม้อยู่มากก็จริง ทว่าไม่ได้รกทึบ เป็นป่า พอให้มีที่พรางตัวได้มากหากจะหนี ดังนั้นเธอประมาทไม่ได้แม้แต่นิดเดียว เกิดถูกเขาจับได้ขึ้นมาละก็...แย่แน่

ถ้าจะหนี ต้องหนีให้รอด ไม่ใช่แค่พ้นเขตบ้านเขาเท่านั้น แต่นั่นหมายถึงว่าเธอต้องกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย แล้วจะทำอย่างไรล่ะ

นี่แหละ คือปัญหา

เพราะเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับความคิดของตนเอง พารินจึงลืมไปว่า ตอนนี้ในห้องนอกจากตัวเองแล้วยังมีธารณ์รวมอยู่ด้วย

ธารณ์นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงโซฟาเบดด้วยท่วงท่าสบายๆ มองผู้หญิงตัวจ้อยที่พอกลับเข้ามาในห้อง นั่งลงบนขอบเตียงเจ้าตัวก็คว้าผ้าห่มมากอดเอาไว้หลวมๆ แล้วก็นิ่งมาตลอด ทว่าธารณ์มองออก เจ้าหล่อนไม่ได้นิ่งเหมือนภายนอกแม้แต่นิด

ที่เงียบอยู่ตอนนี้ ก็น่าจะคิดวางแผนอะไรอยู่มากกว่า ใบหน้าของเธอบอกเขาเช่นนั้น แถมคิ้วเรียวยังขมวดเป็นปม บางครั้งก็เผลอกัดริมฝีปากบาง จนเขากลัวว่ามันจะช้ำ จนอยากเอามือแตะเบาๆ เพื่อให้หญิงสาวผ่อนอาการนั้นลง แต่ขืนทำอย่างนั้นจริง มีหวัง เขาโดนฟ้อนเล็บใส่หน้าแน่

ก็ฤทธิ์เจ้าหล่อนน้อยอยู่เสียเมื่อไร

“คิดอะไรอยู่” ธารณ์ไม่ปล่อยให้ความสงสัยอยู่กับตัวนาน

“วางแผนน่ะ...” หนี

พารินตาเหลือก เกือบยกมือขึ้นอุดปากตัวเองด้วยความตกใจเมื่อเกือบเผลอพูดในสิ่งที่คิดออกมา ดีแต่ห้ามมือเอาไว้ได้ทั้ง ไม่เช่นนั้นแล้วคงต้องเผลอเผยพิรุธให้ธารณ์เห็นแน่ๆ

“อะไรนะ วางแผนอะไร พี่ได้ยินไม่ค่อยชัด”

“หูหาเรื่องแล้ว” หญิงสาวแหว ถลึงตาใส่คนนั่งไขว่ห้างสบายๆอยู่ไม่ห่างเสียทีหนึ่งเป็นการกลบเกลื่อน ใจแอบหวังว่าคงแนบเนียนพอนะ

บ้าจริง ยัยพายเอ๊ย...โรคเผลอหลุดอะไรที่คิดออกมาโต้งๆนี่ แก้ไม่หายเลยสักที บ้าแท้

“เหรอ...งั้นพี่คงหูฝาดไปเอง”

การยอมรับง่ายๆของธารณ์ทำให้พารินแปลกใจอยู่ไม่น้อย ทว่าพอจ้องคนนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงโซฟาเบดแล้วไม่พบพิรุธใดๆก็โล่งใจ

เขาคงได้ยินไม่ชัดจริงๆนั่นแหละ ก็นั่งกันห่างตั้งขนาดนี้

“นี่...นาย”

“...”

นอกจากการมองมาตรงๆไม่ละหลบตาแล้ว ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากธารณ์ นั่นทำให้พารินหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย

เธอรู้หรอก เขาตั้งใจไม่ตอบรับ คงอยากทดสอบความอดทนของเธอล่ะสิ ชิ!

“นาย”

“เรียกพี่เหรอ”

“ใช่นะสิ อยู่กันสองคน ถ้าไม่เรียกนายแล้วจะให้เรียกแมวที่ไหน”

“คิดว่าจะเรียกหนูท่อ” ธารณ์ต้องกลั้นหัวเราะแทบตายเมื่อโดนถลึงตาใส่เป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้ “ก็จริงนี่ คนมีชื่อก็ไม่ยอมเรียก เรียกแต่นายอยู่นั่นแหละ ไม่เห็นน่ารักเลย”

“ใครอยากน่ารักในสายตานายกัน” พารินขมุบขมิบบ่น

“พูดอะไรน่ะ พี่ไม่ค่อยได้ยินเลย”

“เรื่องของฉันน่า” หญิงสาวแหว แล้วก็ไม่ยอมให้ชายหนุ่มลากเข้าเรื่องน่ารักไม่น่ารักอีก พารินฉวยโอกาสถามหาสิ่งที่หายไปทันที “เสื้อฉันล่ะ อยู่ที่ไหน”

“เสื้อคลุมนะเหรอ”

“ใช่น่ะสิ นี่นายถือดีมากนะ มาถอดเสื้อผ้าฉันแบบนี้”

“ก็แค่หวังดี อยากให้นอนสบายๆ ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ”

“ทำคุณ!” พารินแหว มองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา “ลักพาตัวฉันมาขังเอาไว้แบบนี้เนี่ยนะ เรียกว่าทำคุณ เอาสมองส่วนในคิดกันเนี่ย”

ธารณ์ยิ้มเฉย ไม่ตอบโต้อะไร แล้วลุกขึ้นไปยังมุมหนึ่งของห้องเพื่อหยิบสิ่งที่หญิงสาวเรียกร้องไปส่งให้เงียบๆ

พอเห็นเสื้อคลุมตัวเองเก่งนั้น ผ้าห่มที่กอดอยู่ก็หมดความหมาย พารินลุกขึ้นคว้าเสื้อตัวใหญ่มาได้ก็สวมทับเสื้อกล้ามทันทีอย่างไม่รอช้า

อาจเพราะเสื้อตัวนี้เป็นของตัวเองอย่างแท้จริง พอสวมแล้วพารินจึงรู้สึกปลอดภัยมากกว่าผ้าห่มผืนใหญ่เมื่อสักครู่มาก จึงยิ้มออก

“แล้วกระเป๋าตังค์ มือถือ ไหนจะรถของฉันอีกล่ะ นายจะคืนให้ฉันหมดใช่ไหม”

สายตามองมาอย่างมีความหวัง พร้อมรอยยิ้มที่ตั้งแต่พบหน้ากันเจ้าหล่อนไม่เคยมีให้เขาเลยสักครั้ง ทำให้ธารณ์ใจแกว่งไปเล็กน้อย เขาไม่อยากทำลายรอยยิ้มสวยที่ทำให้ใบหน้านวลดูกระจ่างชวนมองสักนิด แต่ก็ช่วยไม่ได้

“ได้คืบจะเอาศอกนะ”

สายตาคล้ายรู้ทันทำให้พารินยู่หน้า อธิบายเสียงอุบอิบ

“ก็มันของฉันนี่ แค่อยากได้ของฉันคืนผิดตรงไหน”

“มันยังไม่ถึงเวลา”

“แล้วเมื่อไรล่ะ ฉันถึงจะได้ของคืน รู้ไหมว่ารถน่ะ ฉันยังผ่อนไม่หมดเลยนะ ถ้าไม่มีเงินแล้วจะเอาอะไรกิน แล้วไหนจะมือถืออีก ถ้าเพื่อนโทร.มาเรื่องงาน แล้วติดต่อไม่ได้ รู้ไหมว่างานฉันจะเสียหายขนาดไหน”

“เรื่องรถ ไม่ต้องห่วงหรอกว่าพี่จะเอาไปแยกส่วนขายประเทศเพื่อนบ้าน พี่รับรองกับพายตรงนี้เลย ว่าถ้าถึงเวลา พายได้รถคืนแบบไม่มีแม้แต่รอยขนแมวแน่ ส่วนมือถือ เงิน...อยู่กับพี่ไม่จำเป็นต้องใช้เงิน ตัวเล็กแค่นี้พี่เลี้ยงไหว พี่ยินดีให้ไถ เพราะอีกหน่อยยังไงเราก็ต้องใช้กระเป๋าใบเดียวกันอยู่ดี เรื่องงานก็ไม่ต้องห่วง พี่จะรับสายให้เราเอง ถ้าสำคัญพี่จะให้เราคุย”

“นายไม่มีสิทธิ์มารับสายของฉันสุ่มสี่สุ่มห้านะ” ขืนเพื่อนเธอโทร.มาแล้วมีผู้ชายรับสาย เธอจะอธิบายเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร มีหวังถูกซักจนขาว แถมล้อจนลูกบวชก็ไม่จบแน่

“ทำไมจะไม่มีล่ะ ในเมื่อเราเป็นคู่หมายกัน กำลังจะหมั้นกัน อีกอย่างตอนนี้เราอยู่บ้านเดียวกันสองต่อสอง ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่บ้านเดียวกัน ห้องเดียวกัน คนคงจินตนาการไปถึงไหนต่อไหน พายเคยได้ยินใช่ไหม ผัวกับเมีย เขาถือว่าเป็นคนคนเดียวกัน”

พารินอยากกรี๊ดให้แก้วหูคนตรงหน้าแตก แต่เอาเข้าจริงก็อึ้งจนหาคำด่าไม่เจอ คิดไม่ถึงว่าคนดีของพ่อจะร้ายกาจได้ขนาดนี้

ธารณ์ใช้จังหวะนั้นจับศีรษะทุยโยก แล้วสั่ง “อยู่ดีๆ ล่ะ อย่าดื้อ อย่าซน อย่าคิดหนี รออยู่นี่นะ พี่จะไปเอาข้าวมาให้กิน”

ชายหนุ่มเดินออกไปจากห้องแล้วสักพักกว่าคนที่ยืนนิ่งขึง อ้าปากค้าง อึ้งกิมกี่กับทั้งคำพูดและการกระทำของชายหนุ่มจะหาคำพูดของตัวเองเจอ

“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต” พารินกระทืบเท้าเร่าๆเลยทีเดียว

หญิงสาวเดินวนไปวนมาให้ห้องอย่างหนูติดจั่น นาทีนี้ใครจะไปอยู่นิ่งไหว เขาไม่ถูกลักพาตัวมาเหมือนเธอนี่ พูดอะไรก็พูดได้สิ ลองถูกลักพาตัวมาขังไว้ดูสิ ถึงรู้ว่าแย่แค่ไหน

จะว่าไปชีวิตเธอตอนนี้เหมือนตัวละครเอกจากนวนิยายชื่อดัง แม้ผิดกันอยู่บ้างตรงที่นางเอกเรื่องนั้นถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนไม่ดี เลยถูกจับมาแก้แค้น แต่เธอไม่เคยทำอะไรให้เขาขุ่นใจเลย...เอาล่ะ ยอมรับแมนๆแบบไม่เข้าข้างตัวเองก็ได้ว่า การพบกันในแต่ละครั้ง เธอปฏิบัติตัวกับเขาไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไร ก็ใครจะเย็นอยู่ไหว เมื่อจู่ๆ ก็เกิดมีคู่หมายขึ้นมาอย่างไม่คาดฝัน

คู่หมายนะ ไม่ใช่หน่อไม้ จะได้ผุดขึ้นมาจากดินง่ายๆ แค่มีกอไผ่อยู่ แถมยังต้องหมั้นกันเร็วๆนี้อีก เจอหน้ากันยกมือขึ้นมานับนิ้วยังครบเลย ใครจะไปเย็นอยู่ไหว

เหอะ! ยอมหมั้นด้วยก็บ้าแล้ว

เพราะเหตุนี้เธอจึงวางแผนหนีออกจากบ้าน ใครจะว่าหนีปัญหาก็เอาเถอะ ช่วยไม่ได้นะ เธอปฏิเสธรวมทั้งอธิบายเหตุผลกับบิดาจนปากแทบฉีกถึงหูแล้วว่าไม่หมั้นๆ แต่ไม่รู้ทำไมคนมีเหตุผล ฟังความคิดเห็นของลูกมาตลอดอย่างบิดาจึงเกิดมาไร้เหตุผลเอาดื้อๆ ทู่ซี้จะให้หมั้นอยู่นั่น ทำราวกับกลัวเธอขึ้นคาน หาสามีไม่ได้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนหวงอย่างกับอะไรดี

คิดเท่าไรเธอก็คิดไม่ตกว่าทำไมบิดาถึงได้ไร้เหตุผล พอๆกับนายธารณ์นั่นเกิดพิสวาสเธอขึ้นมา จนถึงขั้นต้องลักพาตัวกันแบบนี้

คนพวกนี้ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี

พารินคิดอย่างพาลๆแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง เมื่อรู้สึกว่าเดินไปเดินมาเป็นหนูติดจั่นแบบนี้ก็คิดอะไรไม่ออก หนีตอนนี้ก็ไม่ได้ เธอต้องรอจังหวะเหมาะ ให้แน่ใจว่าธารณ์ไม่อยู่บ้านเสียก่อน หรืออย่างน้อยก็มีเวลาพอให้แน่ใจว่าปีนระเบียงลงไปแล้วจะไม่โดนจับได้ภายในห้านาที

ครอกกกกกก

เสียงท้องครางประท้วงทำให้พารินนึกได้ จนป่านนี้เธอยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง หิวจนแสบไส้ไปหมด แล้วแบบนี้จะเอาแรงที่ไหนหนี

“ช้าจริง” ความหิวโหยทำให้พารินพาลไปทั่ว เหลือบมองไปทางประตูบานใหญ่ก็เงียบฉี่ “ไปหว่านข้าว ดำนาอยู่หรือไงนะ ป่านนี้แล้วยังไม่มาอีก”

สิ้นเสียงบ่น ประตูบานไม้บานใหญ่ก็เปิดออก พร้อมกันนั้นธารณ์ก็เดินประคองถาดอาหารเข้ามา

“ท่าทางจะตายยาก” พารินพึมพำ

“แช่งอะไรพี่”

หญิงสาวตาโตเมื่อถูกจับได้ ถึงแม้ไม่ได้แช่งแต่ไม่ใช่คำอวยพรแน่ จึงเผลอปฏิเสธเสียงสูงอย่างร้อนตัว

“เปล๊า”

มุมปากของธารณ์ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มรู้ทัน “ระวังนะ ขืนพี่ตายขึ้นมาจริงๆ จะมีคนร้องไห้ขี้มูกโป่ง”

“ไม่ใช่ฉันแน่...นั่นอะไรน่ะ”

ธารณ์วางถาดอาหารลงบนโต๊ะมุมพักผ่อน หน้าโฮมเธียเตอร์ชุดใหญ่ ไม่ต้องเอ่ยปากเชิญ พารินก็เดินมานั่งปุลงบนโซฟารวดเร็ว อย่างที่คนมองรู้ได้ในทันทีว่าเจ้าตัวหิวโหยมากแค่ไหน

“ข้าวผัดกับแกงจืดนี่เอง” แถมยังตอบคำถามตัวเองเสร็จสรรพ

“ที่นี่ไม่มีแม่บ้านอยู่ประจำ ก็เลยทำข้าวผัดง่ายๆให้กินก่อน พอจะกินได้ไหม”

โอ๊ย...นาทีนี้ อะไรก็กินได้หมดแหละ

เปล่า...พารินไม่ได้หลุดคำพูดอะไรออกมาสักคำเดียว ทว่าอาการลอบกลืนน้ำลายเอื๊อก กับการจดจ้องจานอาหารตรงหน้าตาเป็นมัน ทำให้ธารณ์ได้คำตอบ

“มันฉุกละหุกไปหน่อย แต่ไม่ต้องห่วง ต่อไปรับรองพี่จะเลี้ยงพายอย่างดีแน่นอน”

หญิงสาวเบ้ปากใส่คนพูด...ใครจะอยู่ให้เลี้ยงกัน

“กินเถอะ หิวไม่ใช่เหรอ”

เพียงได้รับคำอนุญาต พร้อมกับเจ้าของทุกอย่างนั่งลงอีกข้าง พารินที่รอเวลาอยู่นานแล้วก็คว้าช้อนและส้อม กำลังจะจ้วงตักน้ำซุปสีเหลืองทองของแกงจืดเข้าปาก เพื่อลิ้มชิมรสว่าแกงจืดง่ายๆแต่หน้าตาดีประหนึ่งซื้อมาจากห้องอาหารชั้นนำนั้นอร่อยแค่ไหน แถมข้าวผัดที่เรียงเม็ดสวย ไม่แฉะน่าเสียอารมณ์ ที่กำลังส่งกลิ่นยั่วน้ำลายอยู่ตอนนี้ รสชาติกลมกล่อมปานใด

เดี๋ยว...นี่เธอเห็นแก่กินเกินไปหรือเปล่ายัยพาย ขืนถูกวางยาอีกรอบ จะทำอย่างไร มือที่กำช้อนและส้อมเอาไว้มั่นคลายออก วางอาวุธลงทันที

“อ้าว ทำไมไม่กินล่ะ หิวอยู่ไม่ใช่เหรอ”

พารินค้อนขวับเมื่อถูกรู้ทัน กระนั้นก็ยังไม่วายปากแข็ง “ใครบอกว่าหิว”

โถ...คนไม่หิว ลอบกลืนน้ำลายเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้...ธารณ์ได้แต่กลั้นยิ้มด้วยความเอ็นดู

“เอ้า...ไม่หิวก็ไม่หิว แต่กินหน่อยเถอะ นี่ก็สายมากแล้ว อย่างน้อยให้กระเพาะได้มีอะไรย่อยสักหน่อยก็ยังดี ไม่งั้นกระเพาะทะลุไม่รู้ด้วยนะ”

ธารณ์เห็นหญิงสาวมองอาหารตรงหน้าตาละห้อย ไม่บอกก็รู้ว่าอยากกินมากแค่ไหน แต่ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้ลังเล ไม่กล้า...ความกลัว

“ทำไม กลัวถูกพี่วางยาหรือไง”

“แค่ไม่ประมาท”

พารินทำท่าทางเหมือนไม่ยี่หระทว่าในสายตาของธารณ์ เขากำลังขำ คนไม่ประมาทมองจานข้าวตรงหน้าตาละห้อย อยากกินใจจะขาดแต่ไม่กล้า

ธารณ์เชื่อว่าถ้าหากเขายังนิ่ง ไม่ทำอะไรสักอย่าง เจ้าหล่อนก็คงนั่งมองจานข้าวตาปรอย ไม่กล้าตักเข้าปากแน่ ความสงสารทำให้เขาขยับตัวก่อน ตักข้าวผัดใส่ปากคำโต เคี้ยวแล้วกลืนลงท้องจนหมดคำ

“ไม่มียาพิษ ยาสลบ ยาเบื่อหรืออะไรทั้งนั้น” พอเห็นสายตาคู่เดิมตวัดไปยังถ้วยแกงจืดอีกอย่าง ธารณ์ก็แทบโคลงศีรษะอย่างระอา กระนั้นก็ยอมตักน้ำซุปซดเสียงดังราวกับประชด “พอใจหรือยัง”

พารินเริ่มเบาใจเมื่อเห็นชายหนุ่มตักอาหารเข้าปากอย่างไม่ลังเล ท่าทางอาหารตรงหน้าคงไม่มีอะไรแปลกๆเจือปน หมายใจจะกินให้อิ่มท้อง จะได้มีแรงตอนหนี...

เดี๋ยว...ละครที่เธอเคยดู คนร้ายฉลาดๆมักไม่โง่พอวางยานางเอกแล้วเผลอกินเข้าไปเองหรอก เขาเป็นคนถือถาดอาหารเข้ามา ถ้าใส่ยามาแค่จานข้าวของเธอจานเดียวย่อมทำได้แน่นอน แล้วเมื่อครู่เขาก็ชิมเฉพาะส่วนของตัวเอง ดังนั้นไม่มีอะไรรับประกันว่าจานของเธอจะไม่มีสิ่งเจือปนนี่

เกิดกินเข้าไปแล้วสลบไปอีกรอบ หรือถ้าร้ายกว่านั้น เขาใส่ยาที่ทำให้...วูบวาบ บรืออออ แค่คิดก็สยิว เอ๊ย สยองแล้ว

“อะไรอีกล่ะทีนี้” ธารณ์เริ่มรำคาญขึ้นมานิดๆ

“ก็...” พารินกำลังจะหลุดปากแหวออกมาแล้ว ถึงเธอเรื่องมากอย่างไร เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาใช้น้ำเสียงเหมือนรำคาญ ในเมื่อเป็นคนทำให้เธอไม่ไว้ใจเองแท้ๆ ทว่าก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือเสียก่อน

“มีอะไรหรือเปล่า หรือไม้ที่ไปส่งมีปัญหา” วันนี้มีนัดส่งไม้ให้ลูกค้ารายใหญ่ ปกติเขาจะเข้าไปดูการขึ้นของด้วยตัวเอง แต่ติดตัวปัญหาที่นั่งหน้ายุ่งอยู่ตรงหน้า เลยให้ภาษิต ซึ่งเป็นทั้งเพื่อนและมือขวาเป็นคนจัดการ การที่อีกฝ่ายโทร.มาขัดจังหวะทั้งๆที่รู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ คงเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ

“เปล่าครับ เรื่องไม้เรียบร้อยดี แต่คุณเจษมารอคุณอยู่ที่สำนักงาน”

“นายก็รู้ว่าฉันทำอะไรอยู่” น้ำเสียงของธารณ์เริ่มหงุดหงิด เมื่อรู้สึกว่าถูกขัดจังหวะด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง

“แต่คุณเจษไม่ทราบ”

ก็จริง... ดังนั้นธารณ์จึงปรับน้ำเสียงให้ดีขึ้น ขณะเอ่ยประโยคถัดไป นอกจากเจษฎาไม่รู้ว่าเขาติดธุระแล้ว ภาษิตก็ไม่ผิด รายนั้นทำตามหน้าที่เท่านั้น

ธารณ์เหลือบมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ถ้าเขามองไม่ผิดเหมือนเห็นแววไหวระริกด้วยความถูกใจในดวงตาคู่สวย คงอยากให้เขาออกไปจากห้องนี่เต็มแก่ล่ะสิ บางทีเธออาจวางแผนหนีอยู่ก็ได้

“บอกให้รอไปก่อน” เพียงจบประโยค ธารณ์ก็ได้เห็นพารินทำหน้ามุ่ยทันที

“แต่คุณเจษบอกว่ามีเรื่องสำคัญมาก ถ้าคุณไม่มา เขาจะไปหาคุณถึงบ้าน”

ท่าทางของพารินทำให้เขาไม่อยากออกไปจากห้องนี้ก็จริง แต่การให้เจ้าเพื่อนตัวแสบอย่างเจษฎารู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ เป็นอย่างสุดท้ายที่เขาต้องการ

“เออๆ บอกมันรอที่นั่นแหละ เดี๋ยวฉันไป” ธารณ์กดตัดสายอย่างหัวเสีย แล้วหันมาหาคนที่นั่งกระยิ่มอยู่ ขู่เสียงเข้ม “พี่มีธุระ ต้องออกไปข้างนอก พายอยู่ดีๆนะ อย่าคิดหนีล่ะ เกิดอะไรขึ้นมา อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนก็แล้วกัน”

พูดจบ ธารณ์ก็ลุกพรวด หมายออกไปจัดการธุระสำคัญที่เจษฎาอ้างให้เรียบร้อย จะได้กลับมาคุมความประพฤติพารินอย่างเร็วที่สุด

“เดี๋ยวสินาย อย่าเพิ่งไป”

“พายมีอะไรอีก พี่รีบ” ธารณ์ถาม ปรายตามองมือเล็กของคนที่กระโจนพรวดมาห้ามกันถึงหน้าประตู ทั้งๆที่ตอนแรกเจ้าหล่อนลุ้นให้เขาออกจากห้องไปเร็วๆ แท้

“นายจะไปทั้งอย่างนี้นะเหรอ”

“ใช่” เขาก้มลงมองสภาพของตนเอง ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่าเสื้อผ้าหน้าผมเรียบร้อยดี ดังนั้นหญิงสาวคงไม่ได้หมายถึงรูปลักษณ์ภายนอกของเขาแน่

“ฉันไม่ได้หมายถึงเสื้อผ้า”

“อ้าว แล้วเรื่องอะไร”

“นายยังไม่ได้ชิมข้าวผัดในจานฉันเลย!”

“มัวทำอะไรอยู่วะธารณ์ ปล่อยให้ฉันรอตั้งนาน”

เจ้าของชื่อเพิ่งผลักประตูกระจก ยังไม่ทันก้าวเข้าไปในสำนักงานด้วยซ้ำ เสียงทักแกมติงก็ดังขึ้น และธารณ์ก็ตอบกลับไปด้วยความรัก

“ใครใช้ให้แกมารอ”

“เออ...ฉันผิดเอง ลืมไปว่าแกมันนักธุรกิจคนดัง งานรัดตัว ถ้าไม่ได้นัดไว้ก่อนก็ต้องมานั่งรอแบบนี้”

น้ำเสียงคนพูดติดประชดประชันแกมตัดพ้อ ทว่าเพราะเป็นเพื่อนสนิทที่รู้จักกันไปถึงไส้ถึงพุง ทำให้ธารณ์แน่ใจว่าเพื่อนแค่เสแสร้งเท่านั้น

“ดราม่าแต่เช้าเลยนะแก”

“เช้า! ป่านนี้แกยังเรียกเช้าอยู่อีก แหกตาดูพระอาทิตย์บ้างหรือเปล่า ตรงโด่จะถึงกลางหัวอยู่แล้ว แถวบ้านฉันเรียกใกล้เที่ยง”

“เออๆ จะเวลาไหนก็ช่าง ว่าแต่แกมีอะไร ว่างหรือไง ถึงได้มานั่งรอตัดพ้อฉันเป็นสาวๆไปได้”

“ต่อให้แกเป็นสาว แถมเหลือคนเดียวในโลก ฉันก็กระเดือกไม่ลงหรอกว่ะ กลัวติดคอ”

วาจาเราะรายของเพื่อนทำให้ธารณ์ถึงกลับโคลงศีรษะอย่างระอา

“คิดว่าฉันเอาแกลงหรือไง ก็พอกันแหละวะ” และก่อนจะถูกเพื่อนลากออกอ่าวไทย ธารณ์ก็เข้าสู่ประเด็นที่ทำให้เขาต้องรีบออกจากบ้านมาสำนักงานในทันที “เห็นไผ่บอกว่าแกมีเรื่องด่วน”

“ฉันไปได้ยินมาว่า เสี่ยพละจะสนับสนุนให้แกสมัครนายกอบต.สมัยหน้า นี่มันยังไงกันวะ ไหนว่าแกไม่ชอบการเมืองไง” เจษฎาหมายถึงนายกองค์การบริการส่วนตำบล

“ไม่รู้ว่ะ เพิ่งได้ยินจากปากของแกนี่แหละ”

“อ้าว เสี่ยพละยังไม่ได้ทาบทามแกหรือวะ”

ธารณ์ส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่ใช่แค่เจษฎาที่ออกอาการงงเป็นไก่ตาแตก เขาเองก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่ากำลังจะถูกดันให้เล่นการเมืองท้องถิ่น

“แล้วแกไปรู้มาได้ยังไง”

“วงในเขาพูดกัน”

ธารณ์ไม่มีข้อสงสัยเรื่องความน่าเชื่อถือของข่าว เพราะเจษฎาเป็นคนกว้างขวาง ไม่สิ...ต้องบอกว่าพ่อของเจษฎานั้นเป็นคนกว้างขวาง รู้จักผู้คนมากมาย เนื่องจากเป็นอดีตสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรหลายสมัย ถึงแม้วางมือจากแวดวงการเมืองมาหลายปี แต่เพราะความเป็นคนซื่อตรง ทำให้มีให้ความเคารพอยู่ไม่เสื่อมคลาย ดังนั้นไม่แปลกหากเพื่อนของเขาจะรู้อะไรมาบ้าง

“แกไม่รู้เรื่องแบบนี้ แสดงว่าเสี่ยพละยังไม่เข้ามาทาบทามแกสินะ”

“อือ”

“แล้วแกจะเอาไง”

“ก็ปฏิเสธ”

เจษฎาไม่แปลกใจเลย ด้วยรู้ดีว่าเพื่อนไม่ชอบงานการเมือง แต่ก็เป็นที่รู้กันว่ามีหลายคนหมายตาให้ธารณ์ลงเล่นการเมือง ความจริงต้องพูดว่าใช้ธารณ์เป็นหุ่นเชิด เพื่อจะได้กอบโกยเงินเข้ากระเป๋ามากกว่า

ถึงแม้ธารณ์อายุยังน้อย ผ่านเลขสามมาแค่ไม่กี่ปี ทว่าเรื่องบารมีแล้ว เจ้าตัวมีไม่แพ้คนเลยวัยเกษียณบางคนเลยทีเดียว เพื่อนของเขาเป็นคนอัธยาศัยดี นอบน้อม ไม่ถือตัว และยังมีน้ำใจ ทำให้ธารณ์เป็นที่รักของชาวบ้าน จนเกือบทั้งอำเภอ ทำให้หลายคนหมายตาไว้ว่า อีกไม่นานชายหนุ่มต้องกระโดดลงมาเล่นการเมืองแน่

หากธารณ์ทะเยอทะยานอีกสักนิด ชายหนุ่มคงไปได้สวยในเส้นทางนี้แน่ ทว่าคนใกล้ชิดต่างรู้ดีว่าชายหนุ่มไม่ชอบทำงานการเมือง ไม่ว่าระดับไหนก็ตาม ดังนั้นไม่ว่าตอนนี้หรืออีกหลายปีข้างหน้า คงไม่มีใครได้เห็นธารณ์ในถนนสายการเมืองแน่

“ถ้าแกปฏิเสธ ฉันว่าไม่เป็นผลดีกับแกแน่ แกก็รู้ว่าเสียพละเป็นคนยังไง”

“เพราะรู้น่ะสิ ถึงต้องปฏิเสธ”

เสี่ยพละที่เจษฎาพูดถึง เป็นเจ้าของบริษัทการโยธาใหญ่ที่สุดในจังหวัดและเป็นลูกค้ารายหนึ่งของบริษัทเขา ประกอบกับบริษัทมีขนาดใหญ่ เงินทุนหนา มีทั้งความพร้อมด้านอุปกรณ์และแรงงาน ทำให้บริษัทของเสี่ยพละประมูลงานใหญ่ๆ จากหน่วยงานราชการได้ตลอด แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าหากงานพวกนั้นได้มาอย่างถูกต้อง เขาไม่ชอบความไม่โปร่งใส เห็นแก่ตัว รวมถึงการทำงานแบบไม่ซื่อสัตย์ต่อลูกค้าของเสี่ยพละ จุดประสงค์ของเสี่ยพละ คงไม่หวังดีกับเขานักหรอก

“ฉันไม่อยากยุ่งกับคนแบบนั้น ถ้าเสี่ยมาทาบทามจริง ก็คงปฏิเสธ ฉันเป็นคนนะโว้ย ไม่ใช่หุ่นกระบอกให้ใคร”

เจษฎาพยักหน้า เขาก็พอมองจุดประสงค์ของเสี่ยพละออกเหมือนกัน

“ไม่แน่ เผื่อแกอยากเปลี่ยนบรรยากาศ นี่เห็นว่าเสี่ยกำลังหาที่ดิน จะทำโครงการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์อีกแล้วนะ คราวนี้ลามไปจังหวัดใกล้ๆด้วย ถ้าแกร่วมมือกับเสี่ย พวกวงกบประตู หน้าต่าง ก็คงเป็นของร้านแกอีกนั่นแหละ”

ด้วยรู้จักนิสัยเพื่อนดี ทำให้ธารณ์ไม่โกรธ เพราะรู้ว่าเจษฎาแค่แกล้งพูดเท่านั้นเอง

“แกลองไหมล่ะ ไม่แน่นะ ถ้าผิดหวังจากฉัน เสี่ยอาจเปลี่ยนเป้าหมายเป็นแกก็ได้นะ”

“ไอ้บ้า หาเรื่องให้ฉันแล้วไหมล่ะ”

ธารณ์หัวเราะกับท่าทางส่ายหน้าหวือ อย่างสยดสยองของเพื่อน เจษฎาคงเหมือนเขา ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากยุ่งกับเสี่ยพละเช่นกัน

“ต่อให้เสี่ยไม่สั่งไม้ที่ร้านต่อ ก็ไม่มีผลกับฉันหรอกนะ เงินอาจหายไปส่วนหนึ่ง แต่ถ้ามันทำให้สบายใจ ฉันเลือกอย่างหลังว่ะ”

“แล้วแกจะเอาไงต่อ” เจษฎาถามจริงจัง

“ไม่รู้เหมือนกัน คงดูท่าทีไปก่อน ตอนนี้แกแค่บอกว่าข่าววงใน แต่เสี่ยยังไม่ได้มาทาบทามฉันจริงๆ ทำอะไรไปก็เหมือนร้อนตัว”

“ก็จริง” เจษฎาเห็นด้วย

“อีกอย่างกว่าจะเลือกตั้งครั้งใหม่ ยังมีเวลาอีกเป็นปี บางทีเสี่ยอาจเปลี่ยนใจเป็นแกก็ได้...ใครจะไปรู้” ธารณ์ไหวไหล่กวนๆ

“ไอ้นี่ นี่กะเล่นเพื่อนให้ได้ใช่ไหมวะ”

“แกจะได้คิดล่วงหน้าไง ว่าจะทำยังไง”

“ไม่อยากปวดหัวคนเดียว เลยโยนเรื่องมาให้ฉันว่างั้น”

“เออ เผื่อแกมีอะไรดีๆ ก็บอกด้วยแล้วกัน”

เจษฎาทำหน้าเพลีย เมื่อถูกเพื่อนตบไหล่ปุๆ ราวกับฝากความหวังไว้ที่ตัวเอง

“กวนไม่เลิกนะ”

“เออ...ยังไงก็ขอบใจนะ ที่อุตส่าห์มาบอก” รู้ตัวก่อนแบบนี้จะได้มีเวลาตั้งตัวแล้วก็เตรียมใจ

“เพื่อนกัน เรื่องแค่นี้เล็กน้อยว่ะ...นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว ไปหาอะไรกินกันไหม ฉันอยากกินลาบปลาทับทิมร้านครัวทรงพล ไปกินกันเถอะ” แค่คิดถึงปลาทับทิม แล่ ตัดเป็นชิ้นพอดีคำ ทอดจนเหลืองกรอบ ราดด้วยน้ำลาบสูตรเด็ดประจำร้านเคียงมากับผักแนม น้ำลายก็สอแล้ว “ไปกินกัน ชวนไผ่ไปด้วย”

“วันนี้คงไม่ได้ว่ะ” ธารณ์ปฏิเสธทันที

“อ้าว ทำไมล่ะ มีธุระต่อหรือไง ไผ่ไม่เห็นบอกเลย” เจษฎาเป็นเพื่อนสนิทกับธารณ์ เลยสนิทสนมกับภาษิตไปด้วย

“อือ” เพียงคิดถึง ‘ธุระ’ ก็เหมือนมีใครเอามือมาปัดความรู้สึกหนักอกออกจากใจ ไม่รู้ป่านนี้เจ้าหล่อนทำอะไรอยู่...คงกำลังคิดถึงเขาอยู่แน่ๆ แต่เชื่อเถอะ คงไม่ใช่แง่ดีนัก

เมื่อสักครู่ ตอนเขากำลังจะออกจากบ้าน เจ้าหล่อนยังอุตส่าห์วิ่งมารั้งเขาไว้ ไม่ใช่เพราะพิศวาสอะไรหรอกนะ แต่เจ้าหล่อนไม่ไว้ใจ กลัวถูกวางยาอีกรอบ เพราะเขาชิมอาหารจากจานตัวเอง ในถ้วยซุป แต่ไม่ได้ตักข้าวจากปากเจ้าหล่อนใส่ท้อง เธอคิดว่าเขาอาจเอายาใส่มาเฉพาะจานของตัวเอง...เชื่อเขาเลยจริงๆ

เจษฎาหรี่ตามองเพื่อน เจ้าตัวจะรู้ไหมว่าตอนนี้มีรอยยิ้มประดับอยู่เต็มใบหน้า ลามไปถึงดวงตาที่พราวพร่างไม่ต่างจากแสงดาวในคืนเดือนมืด แบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆถึงไม่ยอมไปกินข้าวด้วยกัน ทั้งๆที่ธารณ์เองก็ชอบเมนูลาบปลาทับทิมร้านดังกล่าวยิ่งกว่าอะไร

“ไอ้ธารณ์ บอกมาเลย มีอะไรดีๆหรือเปล่า”

“อะไร ไม่มี”

“ปฏิเสธเร็วแบบนี้มันน่าสงสัย” เจษฎาไม่ปล่อยให้เพื่อนเลี่ยง เมื่อเห็นธารณ์ทำท่าจะลุกขึ้นก็กระโจนเข้าหา ใช้แขนคล้องคอเอาไว้ กดให้นั่งลงอีกครั้ง เค้นเสียงขู่ “ท่าทางมีพิรุธ บอกมาซะดีๆว่านายปิดบังอะไรฉันอยู่ หรือว่า...ที่บ้านมีอะไร ถึงไม่ยอมให้ไปหา”

“คิดมากไปแล้วไอ้เจษ”

“ปกติแกเคยหวงบ้านที่ไหน ฉันเข้านอกออกในเหมือนเป็นบ้านตัวเอง แต่วันนี้จู่ๆเกิดมาห้าม มันแปลกนะโว้ย”

“ที่ห้ามเพราะกำลังจะออกมาแล้ว ขืนแกตามเข้ามาก็สวนกันพอดี” ธารณ์เอ่ย ปัดแขนที่คล้องคอตัวเองออกอย่างหงุดหงิด ทั้งๆที่ภายในใจนั้นแอบสะดุ้งกับข้อสันนิษฐานของเพื่อนที่พูดเหมือนตาเห็น

“เหตุผลน่าฟัง”

ธารณ์ผุดลุกขึ้น มองหน้าเพื่อน ไม่สนใจสายตารู้ทันที่ส่งมาให้ กดดันให้อีกฝ่ายลุกตามกลายๆ

“ถ้าจะนั่งอีกนาน ก็ตามสบายนะ เดี๋ยวฉันไปก่อน” พูดจบธารณ์ก็หมุนตัว เดินออกมาด้านนอก ไม่สนใจเสียงโวยวายอย่างไม่พอใจของเจษฎา แค่นึกถึงเรื่องสนุกๆที่รออยู่ในบ้าน เขาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

ชายหนุ่มกำลังจะขึ้นรถอยู่แล้ว เมื่อภาษิตเดินแกมวิ่งเข้ามาหา สีหน้าลำบากใจ

“มีอะไรหรือเปล่าไผ่”

“เรื่องโต๊ะสำหรับเด็กเล็ก ของวัดที่ครูขอไว้”

ธารณ์พยักหน้า เขาจำเรื่องที่ทางครูอาสาซึ่งร่วมมือกับวัดใกล้บ้านจัดโครงการสอนหนังสือให้กับเด็กตั้งแต่เด็กเล็กจนถึงชั้นประถมหก โดยครูอาสาและพระครูซึ่งสอนศาสนาให้...เคยเอ่ยปากขอไม้สำหรับจัดทำเป็นโต๊ะเล็ก ลักษณะเหมือนโต๊ะญี่ปุ่น ให้เด็กใช้นั่งเรียนหนังสือรวมไปถึงทำกิจกรรมต่างๆ แต่ก็ยังไม่ได้คุยลงไปถึงรายละเอียดสักทีได้

“มีอะไรหรือเปล่า”

“ครูปลาอยากคุยรายละเอียดกับคุณธารณ์ครับ” ถึงแม้ธารณ์จะเห็นภาษิตเป็นเพื่อนแต่ภาษิตก็ให้เกียรติธารณ์ในฐานะเจ้านายโดยไม่กล้ายกตนเสมอเลยสักครั้ง

“วันนี้เลยเหรอ” ถ้าหากไม่ด่วน ภาษิตที่ทราบดีว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ไม่น่าวิ่งกระหืดกระหอบตามมา “ไม่ไปไม่ได้ใช่ไหม”

“ครับ เห็นว่าครูปลาต้องไปอบรมที่กรุงเทพหลายวัน เลยอยากคุยรายละเอียดกับคุณธารณ์ให้เรียบร้อยก่อนไป จะได้ไม่ต้องกังวล”

“นัดที่ไหน”

“ร้านครัวทรงพลครับ เห็นว่าจะเลี้ยงข้าวขอบคุณล่วงหน้าด้วยครับ ที่รบกวน”

บังเอิญจริงๆ ธารณ์เหลือบไปยังเพื่อนที่ยืนพิงกรอบประตูมองมาอย่างสนใจ คงกำลังกางหูฟังเต็มที่สินะ

เรื่องโต๊ะสำหรับเด็กก็สำคัญ แต่คนที่อยู่ที่บ้านก็สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ป่านนี้หิวแย่แล้ว

พอเห็นธารณ์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมอง แถมยังมีสีหน้าลำบากใจ คนสนิทอย่างภาษิตก็รู้ทันทีว่าเจ้านายกำลังกังวลเรื่องอะไร

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ เดี๋ยวผมเอาอาหารไปให้เธอเอง” ภาษิตพูดเสียงเบาลงจนเกือบกระซิบ เพราะเขาเองก็เห็นว่าเพื่อนสนิทเจ้านายมองมาอย่างสงสัยเช่นกัน

“งั้นฉันฝากด้วยแล้วกัน นายไปจัดการเรื่องนั้นแล้วไม่ต้องกลับมาออฟฟิศ เข้าใจนะ”

“ครับ”

ได้ยินภาษิตรับคำหนักแน่น พร้อมๆกับแววตามองมาอย่างให้เขาวางใจ ธารณ์ก็เบาใจและมั่นใจว่าภาษิตจะจัดการเรื่องนั้นได้อย่างเรียบร้อยแน่นอน

----------------------------------------