Honey Pie สัญญารักร้าย...ตอนที่ 3
โพสโดย Naitnapas เมื่อ มกราคม 30 2014 19:42:19

---

อะไรสนุกๆของธารณ์กำลังรอจังหวะ หลังจากธารณ์ออกจากบ้านไปโดยไม่มีอาการแปลกๆอย่างที่พารินแน่ใจว่าไม่มีอะไรเจือปนอยู่ในอาหาร เธอก็จัดการฟาดทุกอย่างด้วยความเร็วชนิดตลอดชีวิตยังไม่เคยมีมื้อไหนที่เธอรับประทานอาหารเสร็จเร็วขนาดนี้มาก่อน เมื่อท้องอิ่ม สมองก็เริ่มแล่น เธอวางแผนใช้ผ้าปูที่นอนมาฉีกครึ่ง จะได้ผูกกับเสาระเบียงได้ง่าย และมีความยาวมากพอให้โหนแล้วกระโดดลงพื้นด้วยความสูงไม่มากนัก จะได้ไม่บาดเจ็บ แข็งหัก ขาแพลงจนไปต่อไม่ได้ แล้วก็หาทางหนีไปขอความช่วยเหลือจากคนที่ผ่านไปผ่านมา ให้พาไปสถานีตำรวจ เท่านี้ทุกอย่างก็น่าจะเรียบร้อย ทว่าแค่เริ่มต้น ก็ไม่เป็นอย่างคิดเสียแล้ว ไม่รู้ว่าผ้าปูที่นอนที่ชายหนุ่มใช้ เนื้อดีเกินไปหรือเปล่า ฉีกเท่าไรไม่ขาด ไม่เห็นเหมือนในละครที่เคยดูสักนิด ในนั้นตัวละครออกแรงฉีกผ้าแค่ครั้งสองครั้งก็ขาดแคว็ก แต่เธอลองจนมือแทบพองก็ไม่ปรากฏรอยแยกให้เห็นสักนิด ครั้นพยายามหาตัวช่วย เป็นกรรไกร หรือของมีคมอะไรสักอย่างมาช่วยตัดก็ไม่เจออีก ขนาดตรงโต๊ะทำงาน คัตเตอร์สักอันก็ไม่มีให้เห็น ไม่รู้ธารณ์รอบคอบหรือว่าจริงๆแล้ว มุมทำงานนั้นสร้างไว้ประดับบารมีกันแน่ ถึงได้ไม่มีอะไรให้ใช้เป็นอาวุธสักอัน แต่อย่าหวังว่าคนอย่างพารินจะหมดความพยายาม เรื่องแค่นี้ไม่เหนือบ่ากว่าแรงของเธอหรอก ไม่มีมีด เธอเอาผ้าไปสีกับเหลี่ยมอะไรสักอย่างก็ได้ ขอให้มีรอยแยก คราวนี้จะฉีกให้ขาดคงไม่ใช่เรื่องยากนัก ขณะกำลังมุ่งมั่นกับการเอาตัวรอดอย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงเคาะประตูก็ทำให้เธอผวา คิดว่าธารณ์กลับมาแล้ว จึงรีบเอาผ้าปูที่นอนไปซุกในห้องน้ำเพื่อซ่อนหลักฐานอย่างรวดเร็ว ด้วยไม่อยากให้แผนพังครืนโดยยังไม่ได้เริ่มต้นหนี พอกลับมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ตรงมุมดูทีวี คนที่เดินเข้ามากลับกลายเป็นภาษิต คนสนิทของธารณ์ที่เธอเคยเจอ นับจำนวนครั้งก็เท่ากับที่เจอธารณ์นั่นละ เธอไม่รู้ควรโล่งใจหรือเสียใจดี ถึงเขาไม่กลับมา ก็ดูเหมือนส่งคนมาคุม...แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ไว้ใจว่าเธอไม่หนีตามที่เอ่ยปากไว้ ฉลาดเป็นกรดจริงๆ ตอนแรกเธอคิดว่าจะถูกภาษิตคุมเป็นนักโทษเสียอีก เอาเข้าจริงฝ่ายนั้นแค่น้ำอาหารเที่ยงมาให้ แล้วกลับออกไป ทว่ายังไม่วายขู่ว่า เขายังเฝ้าเธออยู่ชั้นล่าง โอ๊ย...ไม่อยู่ก็ส่งลูกน้องมา แล้วเธอจะเอาจังหวะไหนหนีล่ะ แต่จะให้นั่งรอ นอนรอธารณ์กลับมา ก็ไม่ไหวหรอกนะ ไม่ว่าอย่างไรเธอต้องหนีให้ได้ หรือจะรอให้ภาษิตกลับไปก่อน แต่มองรูปการแล้ว ตอนที่ภาษิตกลับไปคงเป็นเวลาเดียวกับธารณ์กลับมาแน่ ครั้นจะหลอกให้ไปทำอย่างอื่น เช่นอยากกินนั่นกินนี่ ดูท่าแล้วภาษิตไม่ใช่คนโง่ เขาไม่เชื่อแน่ หรือเธอควรแกล้งปวดหัว ปวดท้อง ไส้ติ่งแตกดี แต่นายนั่นคงรีบโทร.บอกนายธารณ์ก่อนเอาตัวเธอส่งโรงพยาบาล ทั้งหมอ พยาบาลอีกกี่ชีวิตก็ไม่รู้ที่เธอต้องเจอ จะเอาจังหวะไหนหนีล่ะ โอ๊ย...ปวดหัวจริง ปวดหัว...ใช่แล้ว เธอต้องทำให้ภาษิตปวดหัว รำคาญจนไม่อยากเห็นหน้า หลังจากนั้น ทุกๆห้านาที พารินจะแหกปากร้องเรียกภาษิต เพื่อให้เขาวิ่งแจ้นขึ้นบันไดมาเคาะห้องเพื่อถามว่าเธอเป็นอะไร แล้วเหตุผลของพารินในการโวยวายแต่ละครั้งก็ไร้สาระ ชวนถูกตบกะโหลกนัก ผ่านไปแค่ไม่เกินสิบครั้ง ผู้คุมก็ไม่มาเคาะประตูอีกเลย พารินกระหยิ่ม รอจนแน่ใจว่า ประตูบานใหญ่คงไม่ถูกภาษิตเปิดออกขณะกำลังไต่ระเบียงหนี เธอจึงจัดการผูกผ้าเข้ากับเสาระเบียง...งานนี้ต้องขอบคุณวิชาเนตรนารีที่ทำให้เธอรู้ว่าควรมัดด้วยปมแบบไหน เวลารับน้ำหนักมากๆจะไม่คลายทำให้ตกลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนดิน เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงจัดแจงกระตุกผ้าทดสอบอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ จึงโยนปลายลงไปด้านล่าง หญิงสาวเหลือบไปมองด้านในห้องอีกครั้ง แน่ใจว่าภาษิตไม่ขึ้นมาตอนนี้แน่ จึงสูดหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อเรียกกำลังใจ ปีนข้ามระเบียงไปยืนอยู่อีกด้าน วางเท้าไว้ระหว่างซี่ลูกกรง กระชับผ้าที่มัดเป็นปมเอาไว้ตลอดสายจนแน่น แล้วค่อยๆหย่อนตัวเองลงอย่างระมัดระวัง ใช้ปลายเท้าจิกผนังเอาไว้เพื่อไม่ให้ผ้ารับน้ำหนักมากเกินไป พารินไต่ลงมาทีละนิดเงียบๆ หลายครั้งที่ต้องเหลือบมองลงไปด้านล่าง เพื่อกะความสูงว่าพอจะกระโดดลงไปได้หรือยัง จนได้ระยะที่คิดว่าไม่บาดเจ็บแน่ หญิงสาวจึงปล่อยมือ ของหนักตกจากที่สูงทำให้เกิดเสียงดังตุบ พารินที่ยืนทรงตัวได้รีบยอบตัวให้ต่ำ ด้วยไม่แน่ใจว่าภาษิตจะได้ยินเสียงผิดปกติ แล้วออกมาดูหรือไม่ เธอรีบวิ่งไปยังต้นไม้ใหญ่ที่หมายตาเอาไว้ หญิงสาวใช้ความเล็กของตัวให้เป็นประโยชน์ หลบหลังต้นไม้แล้วกวาดตามอง เพื่อหาว่าประตูทางออกอยู่ด้านไหนกันแน่ เมื่อครู่ตอนอยู่บนห้อง เธอพยายามเพ่งฝ่าต้นไม้สูงใหญ่ทั้งหลายก็หาไม่เจอ ดูเหมือนอาณาบริเวณบ้านของเขาคงใหญ่ไม่น้อย พารินหันซ้ายหันขวาอย่างตัดสินใจไม่ได้ สุดท้ายก็พึ่งการเดา แต่อย่างน้อยก็ขอมีหลักการหน่อย เธอเคยอ่านผ่านๆตามาว่า บ้านหันไปทางทิศใต้ลมจะดี ฮวงจุ้ยมั่งคั่ง “เอาวะ ทิศใต้แล้วกัน” พารินสำรวจพระอาทิตย์จนแน่ใจ ก็วิ่งเลาะโคนต้นไม้ไปเรื่อยๆ จากจุดหนึ่งไปยังจุดหนึ่ง หยุดเพื่อมองหาประตูทางออกบ้าง ตอนนี้เธอหลบอยู่ตรงโคนต้นมะมุดเมื่อมองเห็นประตูทางออกอยู่ไม่ไกล ทว่าต้องหลบวูบเมื่อได้ยินเสียงรถแล่นผ่านเข้ามา เธอจำรถคันใหญ่ที่เห็นไกลๆนั้นได้แม่น “ทำไมกลับมาไวจังนะ” ขณะพารินคิดอย่างหงุดหงิด ยื่นหน้าออกจากโคนต้นไม้ไปมองตามรถคันใหญ่ที่แล่นใกล้เข้ามา ความใหญ่ของต้นไม้ทำให้แน่ใจว่าธารณ์ไม่เห็นว่าเธออยู่ตรงนี้ แต่อีกไม่นานเขาต้องรู้แน่ว่าเธอหนีออกมา ใจของพารินเต้นรัวด้วยความกลัว ด้วยรู้ดีว่าถูกจับได้ตอนนี้มีหวังจบเห่แน่ อยู่เฉยๆก็ถูกจับได้ วิ่งหนีตอนนี้อาจโชคดี ถ้าเขามองไม่เห็นก็ยังมีทางรอด เอาวะ เป็นไงเป็นกัน พารินไม่ยอมเสียเวลาอีกสักวินาที หญิงสาวลุกขึ้นแล้วออกวิ่งไปยังประตูทางออกที่เห็นอยู่ลิบๆอย่างไม่คิดชีวิต เรียกได้ว่าแรงมีเท่าไรก็ดึงออกมาใช้ทั้งหมด อีกไม่ถึงยี่สิบเมตร เธอจะถึงประตูทางออกอยู่แล้ว เสียงโหวกเหวกก็ดังขึ้น ทำให้หญิงสาวแน่ใจว่าตอนนี้ธารณ์รู้ตัวแล้ว เธอไม่คิดหันกลับไปมองให้เสียเวลา รีบใส่เกียร์หมามากกว่าเดิม โฮ่ง เสียงเห่าดังก้องทำให้คนที่กำลังวิ่งสุดฝีเท้าถึงกับสะดุ้ง เผลอเหลียวหลังกลับไปมอง แล้วพารินก็ขนลุกชันเมื่อเห็นเจ้าของเสียงเห่าเมื่อครู่เต็มตา ร็อตไวเลอร์ตัวดำเมื่อมพุ่งตรงมาทางเธออย่างเร็วและแรง ไม่รู้พารินอุปาทานไปหรือเปล่าว่าอาการแสยะยิ้มจนเห็นเขี้ยวขาวของมัน เหมือนกำลังมองอาหารอันโอชะ พารินไม่รู้เลยว่าเท้าที่กำลังวิ่งอ้าวในตอนแรกหยุดนิ่ง แถมยังยืนตัวแข็งทื่อ แม้ความกลัวแล่นปราดไปทั่วกาย แต่ไม่สามารถละสายตาจากดวงตาดำวาววับที่มองมาได้แม้แต่น้อย ในวินาทีที่เจ้าตัวใหญ่กระโจนเข้าใส่ด้วยความแรง หญิงสาวทำได้เพียงยกแขนขึ้นเพื่อป้องกันใบหน้าเอาไว้เท่านั้น ตายแน่แล้ว “กรี๊ด” แรงกระแทกจากหมาตัวใหญ่ที่กระโจนเข้าใส่ ทำให้พารินหงายหลัง ล้มตึงไปกับพื้นหญ้าเบื้องล่าง แม้จะจุกเพราะแรงกระแทก กระนั้นหญิงสาวก็ยังพยายามคว่ำหน้าลงกับดิน เกร็งตัว หลับตาปี๋ อย่างน้อยต่อให้แขนเหวอะ เนื้อถูกกระชาก ขอไม่เสียโฉมเป็นพอ คนถูกหมาใหญ่กัด กระชากจนเนื้อหลุด เขารู้สึกอย่างไรนะ คงต้องเหมือนเธอตอนนี้แน่ ทั้งจุก ทั้งหนัก และเปียก...คงเป็นเลือดสินะ ที่ไหลย้อยอยู่ในรูหูของเธอ นี่เธอถูกหมากัดจนแก้วหูแตกเลยหรือไร... เดี๋ยวนะ... เปียก หนัก จุก แต่เธอไม่ได้เจ็บนี่ ดวงตาที่หลับปี๋อยู่เมื่อครู่เบิกโพลง พารินพยายามพลิกตัว น้ำหนักของเจ้าหมาดำที่โถมทับอยู่ทั้งตัว กระดิกตัวยังยากแล้วนับประสาอะไรกับพลิกตัว อย่างเก่ง หญิงสาวจึงทำได้เพียงเอียงหน้ามองเท่านั้น แล้วก็แทบสะดุ้งเมื่อพบกับดวงตาดำขลับในระยะประชิด เธอคงกรี๊ดออกมาอีกครั้ง ถ้าหากดวงตาคู่นั้นไม่อยู่ห่างจากใบหน้าเธอเกือบฟุต แถมมันไม่มีท่าทีว่าจะขยับเข้ามาใกล้ นอกจากเลียปากแผล็บๆ ทว่าก็ทำให้เธอผวาได้เหมือนกัน พารินมองเจ้าตัวใหญ่อยู่หลายวินาที เริ่มแน่ใจว่าร็อตไวเลอร์ตัวนี้คงไม่ทำร้ายเธอแน่ เพราะนอกจากเปียก จุกจากการโดนกระแทกล้มลง เธอก็ไม่รู้สึกว่าร่างกายส่วนหนึ่งส่วนใดเจ็บปวดจนชาเลยแม้แต่น้อย ขณะพารินกำลังลังเลว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี ยกมือขึ้นผลักก็เกรงว่าถ้ามันตกใจคิดว่ากำลังจะโดนทำร้าย อาจเผลอกัดเธอเข้า เสียงหนักก็ดังขึ้นเหนือศีรษะจนต้องเหลือกตามอง “บ๊อง” อะไร...คนจุกแทบตาย จู่ๆมาด่ากันเนี่ยนะ พารินมองคนที่ยืนกอดอกตีหน้าบึ้งเฉย ไม่แม้แต่จะส่งมือมาฉุดเธอลุกขึ้น มิหนำซ้ำยังมีตีหน้าตำหนิตาเขียว หญิงสาวไม่ทันได้แหวออกมาอย่างหงุดหงิด ความหนักอึ้งที่ทับจนกระดิกกระเดี้ยตัวแทบไม่ได้ก็หายไป เพียงแค่ประโยคสั้นๆของธารณ์ “มานี่” และมันทำให้พารินเข้าใจว่า เขาไม่ได้ด่าเธอ แต่เจ้าหมาตัวใหญ่ที่พุ่งเข้าใส่เนี่ย ชื่อ ‘บ๊อง’ แถมเจ้าตัวดีกำลังส่งเสียงคราง...ถ้าไอ้เสียงน่ากลัวๆ หอนก็ไม่ใช่ เห่าก็ไม่เชิงนี่คือเสียงครางน่ะนะ หญิงสาวมองเจ้าหมากระดิกหางริกๆเข้าไปคลอเคลียประจบเจ้านายประหนึ่งลูกหมาตัวน้อย ถ้ามันเป็นหมาตัวเล็ก อาการกระดิกหางริกๆ เอาหัวไถขาเจ้านายคงดูน่ารักหรอก แต่จากพฤติกรรมที่มันทำกับเธอเมื่อสักครู่จนจุกแอ็ก เธอเอ็นดูมันไม่ลงจริงๆ “แล้วนั่น จะนั่งอีกนานไหม” “ห้ะ” พารินอุทาน แหงนหน้ามองคนพูดตาปริบๆ ธารณ์มองหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังส่งหน้าเหวอมาให้ พยายามกลั้นขำเต็มที่ ก็ตอนนี้ผมบ็อบสั้นนั้นยุ่งเหยิง แถมยังมีกิ่งไม้และหญ้าแห้งติดอยู่เต็มไปหมด น่าตลกน้อยอยู่เมื่อไร กระนั้นการกระทำของเธอ ทำให้เขาต้องพยายามตีสีหน้าให้ขรึมที่สุด ยอบตัวลงนั่งบนส้นเท้า ประสานสายตากับคนที่ยังไม่คลายอาการเหวอ “หรือว่าเจ้าบ๊องชนจนสมองกระทบกระเทือน” พารินตกใจจนตัวแข็งทื่อ เมื่อมือทั้งสองข้างของชายหนุ่ม นาบมาตรงหน้าผากและหลังศีรษะ แถมยังแตะสำรวจอย่างถือวิสาสะ “ทำอะไรน่ะ” พอได้สติ หญิงสาวก็บัดมือของชายหนุ่มอย่างแรง “ก็ตรวจดู เผื่อสมองกระทบกระเทือน ความจำเสื่อมไป จะได้พาไปโรงพยาบาลทัน” “เพราะใครกันเล่า” หญิงสาวแหวอย่างโกรธเคือง ตวัดสายตาไปยังเจ้าหมาหน้าดำ ที่ตอนนี้นั่งเรียบร้อยอยู่ข้างๆชายหนุ่ม ส่งสายตาแป๋วแหววมาให้ ก็ดูเป็นมิตรดีหรอกถ้าไม่เห็นเขี้ยวโต สีขาววาววับนั่น ใครจะไปวางใจลง “ใครใช้ให้หนีล่ะ นี่ดีนะ ไม่ถูกเจ้าบ๊องกัดเอา” “ถ้ามันกัดฉัน ฉันจะเอาเรื่องคุณ” “ทำอะไรก็ผิดตลอด” ธารณ์บ่นเสียงเบา ทว่าสำหรับพารินแล้ว เธอรู้สึกว่าเขาแกล้งพูดให้เธอได้ยินมากกว่า “ใช่ เป็นความผิดของนายคนเดียว แล้วเอาเจ้านี่ไปไกลๆหน่อย เดี๋ยวมันกัดฉัน” หญิงสาวมองเขี้ยวขาวอย่างไม่วางใจ “มันไม่กัดหรอกน่า ถ้ากัดก็กัดไปนานแล้ว ปกติมันดุจะตาย” ยิ่งได้ยินแบบนี้ พารินก็ยิ่งหวาด หญิงสาวถอยกรูดไปด้านหลังทั้งๆที่ยังนั่งอยู่นั่นแหละ และดูเหมือนปฏิกิริยาของเธอจะไปกระตุ้นเจ้าบ๊อง เพราะเพียงเธอขยับตัว มันก็พุ่งเข้าหาอีกครั้ง “กรี๊ด” หญิงสาวร้องเสียงหลง ใช้มือปัดป้องหน้าใหญ่ๆที่ยื่นมาตรงหน้าอย่างหวาดกลัว ครู่เดียวเท่านั้นแรงอันน้อยนิดก็แพ้เจ้าสี่ขา ตกลงข้างตัว หน้าใหญ่ๆของมันก็ประชิดใบหน้า ชนิดที่พารินช่วยตัวเองไม่ได้ แต่แทนที่มันจะขย้ำอย่างที่หวาด กลายเป็นว่าเจ้าบ๊องครางกระหึ่ม แล้วก็เลียใบหน้า ซอกคอ รูหูของเธออย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงกรี๊ดเพราะความกลัว จึงเปลี่ยนเป็นโวยวายปัดป้องเพราะจั๊กกะจี๋แทน “สงสัยมันจะชอบพายมากนะ ปกติมันไม่เป็นมิตรกับคนไม่รู้จักหรอก” ธารณ์ไม่ได้ขู่ ตอนได้ยินเสียงเจ้าบ๊องเห่าแล้ววิ่งห้อออกไป เหมือนเวลามันเห็นอริ เขาก็ใจหายวาบ ยิ่งเห็นว่าใครเป็นเป้าหมายของเจ้าบ๊องเท่านั้น ใจเขาก็ตกลงไปอยู่ตาตุ่ม แม้บ๊องไม่เคยมีประวัติกัดคนมาก่อน แต่เพราะเขาดูแลดี ไม่เคยปล่อยให้มันหลุดออกจากรั้วบ้านไปทำร้ายใคร เขาตะโกนห้ามสุดเสียงเพื่อปรามมัน แต่ดูเหมือนจะหยุดบ๊องไม่ได้ ทั้งๆปกติมันเป็นหมาที่เชื่อฟังมาก ในเวลานั้นเขาจึงทำได้เพียงออกแรงวิ่งสุดแรงเกิด เพื่อจะได้ถึงตัวหญิงสาวให้เร็วที่สุด แต่ก็ไม่ทันเจ้าบ๊องซึ่งขามากกว่าเขาถึงเท่าตัว นาทีที่เห็นหญิงสาวล้มลงนอน พยายามเอาแขนป้องกันใบหน้าเอาไว้ ใจเขาจะขาดรอนๆ ทว่าพอวิ่งเข้ามาใกล้ เห็นท่าทางเจ้าบ๊องเต็มตา ก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งออก ชะลอฝีเท้าลงอย่างผ่อนคล้าย ก็กิริยาระรี้ระริกแบบนั้น มันเป็นการชวนเล่น ไม่ใช่ทำร้าย น่าแปลกที่เจ้าบ๊องเป็นมิตรกับคนไม่รู้จัก ทั้งๆที่ปกติหวงพื้นที่จะตายไป “คงรู้ว่าพายจะมาเป็นเจ้านายคนใหม่ เลยประจบตั้งแต่วันแรกที่เจอ” คนที่ยังนั่งยองๆอยู่พูดด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ ทว่าดวงตาพราวระยับ “บ้าสิ อ๊าย...” หญิงสาวร้องเสียงหลง เมื่อเธออ้าปากแหวเจ้าของบ้านแล้วถูกเจ้าบ๊องเลียปากเข้าให้ ก่อนร้องขอความช่วยเหลือเสียงกระท่อนกระแท่น เพราะต้องหลบลิ้นสีชมพูสากไปด้วย “นายทำอะไรสักอย่างซี่ หน้าฉันเลอะไปหมดแล้วนะ สิวขึ้นจะทำยังไง” ใจจริงธารณ์ก็อยากจะแกล้งหญิงสาวต่ออีกสักหน่อย ค่าที่ทำให้เขาใจหาย แต่เห็นผมเผ้าหญิงสาวยุ่งเหยิง ตามตัวยังเต็มไปด้วยใบไม้ใบหญ้า จากการลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้น คงคันน่าดูจึงใจร้ายไม่ลง “บ๊อง หยุด” ถ้าเป็นยามปกติ พารินคงทึ่งกับความสามารถของเจ้าตัวโต ที่เพียงเจ้านายพูดคำเดียว มันก็หยุดกึก ถอนหัวโตๆออกไป และพอเขาดึงปลอกคอแล้วสั่งเบาๆ มันก็ถอยไปนั่งเรียบร้อยอยู่ห่างๆ หลังจากเลิกถูกคุกคาม พารินก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้น แต่เพราะเพิ่งเจอเรื่องขวัญผวามาหมาดๆ ทำให้แข้งขาไม่ค่อยมีแรง เธอจึงไม่ขัดขืนเมื่อธารณ์ปราดเข้ามาช่วยพยุงให้ลุกขึ้น ทรงตัวได้เป็นปกติแล้วจึงจัดการปัดเศษดินเศษหญ้าออกจากตัวเป็นการถ่วงเวลา พอผ่านเรื่องน่ากลัวไปได้ พารินก็เริ่มนึกได้ว่ามาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ถึงแม้ธารณ์ไม่มีอาการโกรธเกรี้ยวให้เห็น แต่เธอไม่รู้ภายใต้ท่าทางนิ่งๆนั้น เขากำลังคิดอะไรอยู่ ทว่าก่อนที่พารินซึ่งกำลังอับจนข้ออ้างเพราะแก้ตัวอย่างไรก็คงฟังไม่ขึ้น ในเมื่อถูกจับได้คาหนังคาเขาขนาดนี้ ภาษิตก็เดินหน้าเครียดมาหา เหลือบมาทางเธอแวบหนึ่งด้วยแววตาไม่เป็นมิตรนัก ก่อนจะหันไปกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับธารณ์ ชิ...ใครจะสน “เฮ้ย” พารินร้องเสียงหลงเมื่อรู้สึกเสียการทรงตัว ทรุดฮวบลงตามแรงดึง แถมยังถูกลากหลุนๆ ไปแอบหลังต้นไม้ “นี่นายบ้าไปแล้วหรือไง” “เงียบ” น้ำเสียงเข้มและดวงตาที่มองมาดุๆ จากที่จะร้องขอความช่วยเหลือ พารินก็หุบปากฉับ หญิงสาวมองชายหนุ่มที่ทำตัวลับๆล่อๆ โผล่หน้าออกจากโคนต้นไม้ออกไปดูอะไรสักอย่าง พอเธอยืดคอมองตามก็ถูกมือใหญ่กดศีรษะให้อยู่นิ่ง “หนีเจ้าหนี้หรือไงคุณ” “พูดมาก” “ก็มันน่าสงสัยนี่ อาการแบบนี้มันหลบหน้าใครชัดๆ ว่าไงล่ะ ถ้าไม่ใช่เจ้าหนี้ ก็คงไปมีเรื่องกับนักเลงมาล่ะสิ นี่คงโดนตามเอาเรื่องถึงบ้านสินะ เลยต้องหลบ” “ท่าทางจะชอบดูละครหลังข่าวนะ” “ทำไม” “ก็จินตนาการได้เป็นฉากๆนะสิ” ชายหนุ่มตอบเสียงเข้ม ตาไม่ละจากภาษิตกับเจ้าบ๊อง ที่เดินไปรับหน้า ‘เจ้าหนี้’ ในจินตนาการของพาริน ส่วนตัวต้นเหตุจริงๆที่ทำให้ต้องหลบกันจ้าละหวั่นแบบนี้กลับอยู่ไม่สุขจนธารณ์ต้องเอ็ด “นั่งนิ่งๆสิ จะยุกยิกทำไม” “ก็มดมันกัดนี่” คราวนี้หญิงสาวไม่ได้โกหกเพื่อเอาตัวรอด ทว่าเธอถูกมดกัดจนปวดแสบปวดร้อนไปหมดทั้งเท้าแล้ว “ไหน ตรงไหน” ธารณ์ปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ ขยับออกห่างเพื่อจะได้มองให้ถนัดขึ้น ก็พบว่าเขาดึงพารินไปนั่งลงใกล้รังมดคันไฟ ชายหนุ่มรีบดึงหญิงสาวให้ออกห่างจากพื้นตรงนั้นโดยเร็ว รีบก้มลงปัดสัตว์ตัวเล็กที่ไต่เท้าหญิงสาวอยู่เต็มไปหมดออก พอเห็นผิวเท้าซึ่งเปลือยเปล่าของหญิงสาวแดงเป็นปื้น แถมบางจุดยังเป็นจ้ำก็โกรธ “ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้” “แล้วทำไมต้องโกรธด้วยเล่า” หญิงสาวแหว เมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกดุอย่างไม่มีเหตุผล เธอหาเรื่องใส่ตัวเสียที่ไหน เขาเป็นคนทำให้เธอโดยแบบนี้แท้ๆ ยังมีหน้ามาใช้น้ำเสียงหงุดหงิดใส่อีก ธารณ์กำมือแน่นเพื่อสะกดอารมณ์ เขาไม่รู้จะโกรธพารินที่ไม่ยอมบอกตั้งแต่แรก หรือโกรธตัวเองมากกว่ากันที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอเจ็บมากกว่าเดิม “เข้าบ้าน” “ไม่หลบแล้วเหรอ” สุดท้ายคนเจ้าปัญหาก็ไม่ได้รับคำตอบว่าชายหนุ่มหลบใคร มิหนำซ้ำแทนที่จะได้รับอิสระ หนีออกจากบ้านธารณ์สำเร็จ กลับถูกจับได้คาหนังคาเขา คราวนี้เขาคงไม่ปล่อยให้เธอคลาดสายตาอีกแน่ พารินคิดอย่างเซ็งๆ เดินคอตกตามการจับจูงของธารณ์เข้าไปในบ้าน ซึ่งภาษิตเดินสวนออกมาพอดี “ปิ่นโตอยู่ในตู้กับข้าวนะครับ” ประโยคนี้ทำให้พารินรู้ว่า คนที่ชายหนุ่มไม่อยากเจอ...ไม่สิ คงไม่อยากให้เจอเธอมากกว่า ก็คือคนส่งปิ่นโต “ส่วนเรื่องนั้น เรียบร้อยแล้วนะครับ” ธารณ์พยักหน้าหงึก พลางชวน “อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิไผ่” “ไม่กวนดีกว่าครับ เดี๋ยวไม่พอ” “เจ้าบ๊องล่ะ” “อยู่หลังบ้านครับ กำลังกินข้าวอยู่” “งั้นกลับบ้านไปพักเถอะไผ่ ขอบใจมาก เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” ภาษิตเหลือบตามองไปทางคนที่ทำเขาหัวหมุนมาทั้งวันแวบหนึ่ง ค้อมตัวให้เจ้านายเป็นสัญญาณขอตัวแล้วเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ทิ้งให้คนถูกด่าทางสายตาเต้นผาง เจ้านายกับลูกน้องบ้านนี้ ถนัดจริงๆเรื่องใช้สายตาด่าคนเนี่ย “นี่...ลูกน้องนายน่ะ ด่าฉัน” “หาความแล้วพาย พี่ไม่ได้ยินไผ่เขาพูดอะไรสักคำ” “ด่าด้วยตาไง นายนั่นด่าว่าฉันเป็นตัวปัญหา” “หรือไม่จริง” “ก็...” พารินค้อนขวับ ถึงแม้เป็นเรื่องจริง ก็ไม่เห็นต้องมาพูดใส่หน้ากันแบบนี้เลย “หมดเวลาโยกโย้ ไปอาบน้ำให้เรียบร้อย แล้วมาทายา พี่จะได้คิดบัญชีเรื่องวันนี้” “ได้ทีล่ะขู่เอาๆ” หญิงสาวเบ้ปากบ่น กระนั้นก็ยอมให้เขาลากมือขึ้นไปยังชั้นสองแต่โดยดี เพราะรู้ดีว่าขัดขืนตอนนี้ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้เธอเหนียวตัวไปหมด แถมเท้าก็คันยิบๆ ปวดแสบปวดร้อน ได้อาบน้ำก็ดีเหมือนกัน จะได้สบายตัว อีกอย่าง ไหนๆก็หนีไม่รอดแล้ว แถมยังอาจโดนเล่นงานหนักกว่าเดิม รอจังหวะเหมาะ ค่อยหนีใหม่ก็ไม่สาย หวังว่าน่ะนะ...แต่ไม่รู้ทำไม เธอจึงรู้สึกว่าความหวังริบหรี่ชอบกล ----------------------------------------