Honey Pie สัญญารักร้าย...ตอนที่ 4
โพสโดย Naitnapas เมื่อ กุมภาพันธ์ 03 2014 19:25:20

---

กลับมายืนที่เดิม ที่ที่เคยคุ้นตา ที่ที่ใจนั้นคอยเรียกหา...[1] พารินเกลียดตัวเองที่คิดอะไรก็เหมือนมีเพลงลอยเข้ามาหลอกหลอนในหัว ตอนนี้ก็เหมือนกัน ใช่ที่ไหนกันเล่า เธอไม่อยากอยู่ที่นี่สักนิด แต่หนีไม่พ้นต่างหาก “ไปอาบน้ำเสียสิ” ประโยคดังกล่าวดึงพารินกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง ตอนนี้ นาทีนี้ เธอยังติดแหง็กอยู่กับธารณ์ด้วยสภาพทุเรศ ผมเฝ้ารุงรัง เนื้อตัวเต็มไปด้วยขยะ แถมเท้ายังถูกมดกัดจนเป็นปื้น... เธอไม่แน่ใจว่าจะมีอะไรแย่กว่านี้อีกไหม แต่ถ้าได้อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าสกปรกออกก็คงดี หญิงสาวจึงรับผ้าขนหนูผืนใหญ่จากชายหนุ่มอย่างไม่ลังเล กำลังจะหมุนตัวเข้าห้องน้ำที่จำได้แม่นว่าอยู่ตรงไหน จากการสำรวจห้องของชายหนุ่มฆ่าเวลา...ชะงัก “ผ้าผืนใหม่ ยังไม่ได้ใช้ รับรองว่าสะอาด” ธารณ์เห็นหญิงสาวลังเลก็เอ่ยรับรอง เพื่อให้พารินอาบน้ำได้อย่างสบายใจ “ฉันไม่มีเสื้อเปลี่ยนนี่ ให้ใส่ชุดเดิมไม่ไหวหรอกนะ” ในที่สุดพารินก็พูดออกมา ถึงจะมีสภาพเหมือนนักโทษ แต่เธอไม่ยอมอยู่อย่างถูกกดขี้หรอกนะ ในเมื่อถูกขังแล้วก็ขอสบายๆหน่อยเถอะ ให้มาตกระกำลำบากเหมือนในละครทีวีเธอไม่เอาหรอก หรือถ้าเขายัดเยียดให้เธอก็จะป่วนให้เขาทนไม่ได้เลยทีเดียว คอยดู! “เลือกเอาสิ เสื้อพี่ในตู้เยอะแยะ เดี๋ยวหาเข็มขัดให้ใส่” ชายหนุ่มตอบหน้าตาเฉย อยากรู้ว่าเจ้าหล่อนจะมีปัญหาอะไรอีก ก็น่าสนใจ...แต่ตัวนอกน่ะไม่เท่าไร แต่ตัวในนี่สิ ใช้ร่วมกันไม่ได้หรอกนะ “แต่ผู้หญิงไม่เหมือนผู้ชายนะ ที่จะได้...เอ่อ” หญิงสาวอึกอัก กระดากปากที่จะพูดออกมาตรงๆ แต่ก็คิดคำไม่ออกว่าควรพูดอย่างไรดีถึงจะไม่อาย สุดท้ายก็ทำได้แต่โบกมือให้ว่อน “จะได้อะไร” ธารณ์เห็นพารินอึกอัก ใบหน้าน่ารักแดงก่ำตั้งแต่คอไปจนถึงใบหูแล้วอดเอ็นดูไม่ได้ “ก็...” “อ๋อ...ถ้าเป็นเรื่องนั้น บอกไซส์มาสิ เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้” “หน้าด้าน” “อ้าว...พอพี่จะช่วยก็บอกหน้าด้าน ตามใจนะ ปล่อยโล่งๆคงเย็นดี” ชายหนุ่มแนะกลั้วเสียงหัวเราะ ได้เห็นพารินออกอาการฮึดฮัด ก็สนุกดี “บ้า เป็นโรคจิตหรือไง” “ถ้าพี่เป็นไอ้โรคจิตขึ้นมาจริงๆ พายไม่รอดมาว่าพี่อยู่อย่างนี้หรอกนะ” ธารณ์เอ่ยจริงจัง บอกว่าเขาเอาจริง ทว่าพอเห็นดวงตากลมเบิกโพลง เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น แถมยังถอยหลังกรูด ธารณ์ก็แทบตบปากตัวเอง เขากำลังทำให้เธอกลัว...บ้าจริง ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกเพื่อสะกดความรู้สึกผิด ถอยออกห่างจากหญิงสาวก่อนที่จะเผลอทำอะไรตามใจอีก พารินถึงกับเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งอก ท่าทางของธารณ์เมื่อสักครู่บอกว่าเขาพูดจริงทำจริง ถ้าเธอแผลงฤทธิ์ขึ้นมาละก็ เขาคงมีวิธีกำหราบให้อยู่หมัด...ซึ่งเธอคงไม่ชอบมันนัก “บางที เสื้อผ้าพวกนี้น่าจะดีกว่า” ประโยคนั้นมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบเขื่องถูกวางลงบนพื้นตรงหน้าพาริน เพียงเห็นเท่านั้นหญิงสาวก็หน้าบานด้วยความดีใจ ถลาลงไปนั่งขัดสมาธิเปิดกระเป๋าอย่างเร็วรี่ เห็นว่าทุกอย่างยังอยู่ดีทุกประการก็โล่งใจ อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องสวมเสื้อผ้าของเขา แล้วยังปล่อย...เอ่อ โล่งๆอีก “กระเป๋าแล็ปท็อปล่ะ โทรศัพท์มือถือด้วย นายจะคืนให้ฉันเมื่อไร” เมื่อเห็นว่าเขาใจดี เธอจึงทวงอย่างมีความหวัง เผื่อว่าเขาจะคืนให้ เธอจะได้ติดต่อกับคนอื่นได้ “ได้คืบจะเอาศอกนะ...ยังไม่ถึงเวลา” “อีกแล้ว ไม่ถึงเวลาอีกแล้ว” หญิงสาวบ่นอุบอิบ “ฉันมีงานมีการต้องทำนะ คุณเล่นจับฉันมาขังไว้ แถมยังยึดเครื่องมือทำมาหากินของฉันอีก เกิดงานฉันพังขึ้นมา คุณรับผิดชอบไหวหรือเปล่าล่ะ” “ก็บอกแล้วไง พายคนเดียวพี่เลี้ยงไหว” ทั้งน้ำเสียงและประกายวับวาวที่ส่งมาทำให้แก้มร้อนผ่าว พารินเริ่มวางหน้าไม่ถูก ฟังอย่างไรเขาและเธอก็พูดกันคนละเรื่องชัดๆ คนอะไรวกเข้าข้างตัวเองได้หน้าด้านที่สุด “บ้า” สุดท้ายก็ทำได้เพียงแลบลิ้นใส่ หยิบชุดที่ต้องการและกระเป๋าใส่ชุดชั้นในได้ก็หอบแนบอก วิ่งหายเข้าห้องน้ำไป พอได้อาบน้ำ ชำระคราบไคลและสิ่งสกปรกออกจากร่างกาย พารินก็รู้สึกสดชื่นและสบายตัวขึ้นเป็นกอง แต่จะมาไม่สบายใจเมื่อพบหน้าธารณ์นี่แหละ มือที่กำลังใช้ผ้าขนหนูซับน้ำออกจากผมอยู่ชะงัก ใบหน้ารูปไข่ปิดอาการเซ็งเอาไว้ไม่มิด “มานี่” ธารณ์สั่ง เมื่อเห็นคนที่ปล่อยให้เขารอมาร่วมยี่สิบนาที ทำท่าจะเดินเข้าห้องน้ำอีกรอบ “อย่าต้องให้พี่พูดซ้ำนะพาย” พารินกลอกตาอย่างเซ็งๆ ยอมเดินเข้าไปหาชายหนุ่มตรงมุมนั่งเล่น กระนั้นก็พยายามลากเท้า ถ่วงเวลาให้นานที่สุด ชายหนุ่มมองอาการประท้วงเป็นเด็กของหญิงสาวอย่างระอา จนเขาหมดความอดทน ต้องลุกไปออกแรงลากหญิงสาวให้รีบเดิน “เบาๆ สิ เจ็บนะ” พอนั่งปุลงบนโซฟาได้พารินก็ประท้วงทันที มือลูบแขนตัวเองป้อยๆ “ทำไมชอบต่อต้านนักฮึ” “เพราะใครล่ะ” ธารณ์ส่ายหน้าอย่างระอาแต่ไม่พูดอะไร เพราะเกรงว่าจะกลายเป็นทะเลาะกันมากกว่าเดิม เขาเปิดกล่องยาสามัญประจำบ้าน ที่ไปหยิบมาตอนหญิงสาวเข้าไปอาบน้ำใหม่ๆ ค้นกุกกักได้ยาที่ต้องการก็นำมันออกมาวางเรียงบนโต๊ะ “แพ้ยาหรือเปล่า” “ไม่ค่ะ ไม่เคยแพ้ แต่ถ้ายาที่ไม่เคยกินก็ไม่รู้เหมือนกัน” “งั้นขอพี่ดูเท้าหน่อยซิ” ไม่ใช่คำขออนุญาต เพราะเพียงจบประโยคเท่านั้น ธารณ์ก็ย้ายตัวเองจากโซฟาลงไปนั่งบนพื้นทันที พารินชักเท้ากลับอย่างตกใจ เมื่อธารณ์จับเท้าของเธอวางบนขาของตัวเอง “อยู่นิ่งๆสิ” “ก็จับทำไมเล่า” หญิงสาวยังพยายามชักเท้าหนี แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เพราะนอกจากธารณ์ไม่ปล่อยแล้ว เขายังกระชับแน่นกว่าเดิมอีก เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ยอมแน่ สุดท้ายพารินก็ยอมให้เท้าของตัวเองวางอยู่บนขาของเขา ธารณ์มองเท้าของพารินอย่างพิจารณา เท้าของหญิงสาวมีรอยถลอกบางแห่ง น่าจะถูกกิ่งไม้เกี่ยวเอาตอนวิ่งหนี แต่ก็ไม่น่าห่วงเพราะเป็นแค่รอยเล็กที่มองแล้วไม่น่ามีเลือดออก ที่เขาห่วงเป็นรอยจากมดกัดมากกว่า ตอนนี้รอยจ้ำนูนแผ่กว้างมากขึ้น และคง... “เจ็บมากไหม” ชายหนุ่มถาม ใช้ยาหม่องไล้ไปตามรอยมดกัดทั้งหมดแผ่วๆ “ก็...คันๆแสบๆค่ะ” พารินตอบตะกุกตะกัก ไม่อยากบอกเลยว่า อาการดังกล่าวน่ะทำอะไรเธอไม่ได้เท่าสัมผัสผะแผ่วจากนิ้วมือของเขาที่กำลังไล้ไปทั่ว...มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูก “ปกติพายแพ้มดหรือแมลงหรือเปล่า” “ทำไมคะ” “ก็ถ้าไม่แพ้ ทายาบ่อยๆ อย่าเกาแป๊บเดียวก็หาย แต่ถ้าแพ้ พี่จะพาไปหาหมอ” ชายหนุ่มหยิบกระดาษมาเช็ดมือ เมื่อทายาให้หญิงสาวเรียบร้อย หาหมอ...พารินตาวาว หรือเธอจะหลอกเขาว่าแพ้มด ให้เขาพาไปหาหมอ แล้วหาทางหนี “ไปคลินิกใช่ไหม” ที่เล็กๆ คนน้อยๆ เธอคงหาโอกาสง่ายกว่าโรงพยาบาล “อย่าแม้แต่จะคิดนะ บัญชีวันนี้ยังไม่ได้สะสาง อย่าให้พี่ต้องเหนื่อยอีกรอบ” ธารณ์ปรามเมื่อเห็นประกายวิบวับจากดวงตากลม พอถูกจับได้ พารินก็หน้าม่อย...อย่าว่าแต่หนีเลย แค่วางแผนก็ถูกรู้ทันเสียแล้ว เซ็งจริงๆ “ไม่แพ้” หญิงสาวตอบเสียงสะบัด ธารณ์ยิ้มออกเมื่อได้รับคำตอบที่น่าพอใจ “ไหนขอดูมือหน่อย” “อะไรอีกล่ะ ที่เท้าก็ทายาแล้ว จะดูมือทำไมอีก” “พี่จะดูว่าเป็นแผลหรือเปล่า ถ้าเป็นแผลจะได้ใส่ยา” ตอนหญิงสาวเข้าไปอาบน้ำ นอกจากไปหยิบยาแล้วเขาก็ยังสำรวจไปรอบห้อง เขาอยากรู้ว่าพารินหนีออกไปได้อย่างไร ทั้งๆที่เป็นชั้นสอง ก็พบว่าผ้าที่เคยใช้ปูเตียงถูกฉีกจนขาด แล้วใช้เป็นเชือกเพื่อปีนลงไปชั้นล่าง ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่าผู้หญิงตัวเล็กอย่างพารินจะฤทธิ์เยอะ ความพยายามสูงขนาดนี้ ไม่กลัวเจ็บตัวบ้างหรือไงนะ “อ๋อ” หญิงสาวไม่ได้ส่งมือให้เขาดู แต่ยกขึ้นมองเสียเอง แค่สัมผัสแผ่วๆเมื่อครู่ก็ทำเอาเธอใจสั่น หวิวๆอย่างประหลาดแล้ว เธอไม่เสี่ยงให้เขาสำรวจมืออีกหรอก “ไม่นะ ไม่เจ็บ ไม่ปวด ไม่พอง” หญิงสาวตอบตามจริง “ก็ดี ถ้าเกิดตุ่มน้ำขึ้นมา แสบอีกหลายวันแน่” “ฉันไม่ใช่คนมือบางขนาดนั้นหรอกน่า” หญิงสาวเบะปากใส่คนที่ดูถูกกัน... รู้จักพารินน้อยไปเสียแล้ว “แปลกนะ เมื่อก่อนไม่เห็นพายเป็นแบบนี้” “หมายความว่ายังไง ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มานานแล้ว” เจอหน้ากันแค่ไม่กี่ครั้ง เขารู้จักเธอดีแค่ไหนกันเชียว ชิ “ก็เมื่อก่อน พายขี้โรคจะตาย ไอ้นั่นก็กลัว ไอ้นี่ก็ไม่เอา ไม่คิดว่าจะปีนบ้านได้” ในความทรงจำของเขา ทุกครั้งที่เจอพาริน เจ้าหล่อนจะอยู่ในชุดสีชมพู กระโปรงฟูฟ่อง เหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยที่รอคอยอัศวินมาปกป้อง ใครจะคิดว่าเวลาไม่นานเธอจะกลายเป็นคนปีนป่ายเก่งขนาดนี้ ดูจากเงื่อนที่ใช้ ไม่ใช่การผูกส่งๆแน่ ดูเหมือนเขาต้องมองพารินใหม่ “ผิดกับฉันนะ...” หญิงสาวแกล้งขยักไว้แค่นั้น พอเห็นท่าทางเหมือนดีใจแวบหนึ่งจากดวงตาคู่คม มุมปากก็ยกขึ้น “ไม่มีภาพนายอยู่ในความทรงจำเลย หรือถ้ามี ก็เล็กเท่าเม็ดถั่ว” หญิงสาวจีบนิ้วกะขนาดเม็ดถั่วประกอบ ยิ่งได้เห็นอาการผิดหวังฉาบไปทั่วใบหน้าชายหนุ่มอย่างปิดไม่มิด พารินก็ยิ่งสะใจ ให้มันรู้เสียบางว่าใครเป็นใคร ทว่าพารินก็ยิ้มกริ่มได้ไม่นาน ประโยคต่อมาของชายหนุ่มเล่นเอาหญิงสาวแทบกรี๊ด “สมองเป็นแมลงวันหัวเขียวหรือไง ถึงได้จำได้แค่เม็ดถั่ว...อ๊ะ อย่านะ” ชายหนุ่มขึงตาปรามเมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าจะแว้ดกลับ “ทำไม นายจะทำอะไรฉัน” “ก็ไม่รู้สินะ ปกติเวลาโจรจับตัวผู้หญิงมาขังไว้ เวลาดื้อๆ พวกมันใช้วิธีไหนกำหราบให้หุบปากนะ” น้ำเสียงยียวนกับสายตาที่มองมาอย่างเป็นต่อ ทำให้พารินเผลอยกมือขึ้นปิดปากตัวเองฉับอย่างหวาดๆ อ๋ายยยย ไม่เอานะ จูบแรกของเธอจะมาแลกกับการรับบทนางเอกละครตบจูบ เธอไม่เอาหรอก ธารณ์มองผู้หญิงตัวเล็กแต่ฤทธิ์มาก ที่ตอนนี้นั่งมองมาตาเลิ่กลั่กอย่างเอ็นดู เอาเข้าจริงเขาก็โกรธพารินไม่ลง การที่เจ้าหล่อนจำเขาไม่ได้ไม่ใช่เรื่องแปลก ในเมื่อตอนนั้นเด็กหญิงเพิ่งอายุแค่ไม่กี่ขวบเท่านั้น พอไม่เจอกัน นานวันเข้าก็ลืมไปเป็นเรื่องธรรมดา เอาเถอะ ถึงตอนนั้นเขาจะไม่อยู่ในความทรงจำของเธอ แต่ต่อจากนี้ไป เขาจะทำให้เธอไม่ลืมเขาอีกเลย...ตลอดชีวิต! หลังจากอิ่มแปล้กับอาหารเย็น พารินก็ถูกคุมตัวเข้าห้องกักกันอีกครั้ง คราวนี้ธารณ์ไม่ปล่อยให้เธอคลาดสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว เรียกได้ว่าขยับตัวเบาแสนเบาแค่ไหน ธารณ์ก็มักตวัดสายตาคมมามองกันทุกครั้ง เล่นเอาตัวประกันอึดอัดจนบอกไม่ถูก กระทั่งละครหลังข่าวจบลง คนที่ยึดโซฟานั่งเล่นเอาไว้เป็นที่มั่นก็เหลือบตาไปมองคนถัดไปไม่ไกลอีกครั้ง เหมือนเดิม ธารณ์ยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับว่าถ้าหากไม่อ่านให้จบในวันนี้ จะไม่มีโอกาสได้อ่านอีกแล้วอย่างนั้นล่ะ นี่เขาไม่คิดหลับนอนบ้างหรือไง เธอง่วงจะตายอยู่แล้วนะ “ง่วงก็ไปนอนสิ” ธารณ์ปิดหนังสือแล้ววางลงบนโต๊ะ หันไปทางคนที่มองมาตาโต “พี่ไม่ได้มีตาข้าง แต่เราน่ะนั่งหาวหวอดมาหลายรอบแล้ว เสียงเบาที่ไหน” อ๋อ เธอก็คิดว่าเขาเลี้ยงกุมารไว้ ถึงได้รู้ตลอด เวลาเธอขยับลุกไปไหน “ถ้าง่วงก็ไปนอนซะ จะมาถ่างตานั่งอยู่ทำไม” “งั้นนายก็ออกไปได้แล้ว ฉันจะนอน” พารินสั่งหน้าตาเฉย ลุกขึ้นเดินไปยังเตียงนอนหนานุ่มหน้าตาเฉย ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่าเธอถูกจับตัวมา และที่สำคัญคือเพิ่งวางแผนหนีแล้วถูกจับได้คาหนังคาเขาไปรอบหนึ่งแล้ว ธารณ์ลุกขึ้นยืนกอดอก มองหญิงสาวที่ตอนนี้มุดเข้าไปในผ้าห่ม อยากรู้ว่าเธอกำลังจะมาไม้ไหน “อ้าว ยังยืนเฉยอีก คนจะนอน” ชายหนุ่มกลั้นยิ้ม ดูเอาเถอะ เจ้าหล่อนพูดราวกับว่าเขาเป็นผู้อาศัย ไม่ใช่เจ้าของห้องอย่างไรอย่างนั้น...เชื่อเขาเลยจริงๆ “พายคงไม่คิดว่าพี่จับตัวพายมา แล้วจะปล่อยให้พายนอนคนเดียวหรอกนะ” ชายหนุ่มถามพลางสืบเท้าเข้าไปใกล้เตียงมากเรื่อยๆ ดวงตาไม่ละจากร่างจ้อยที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่ม ธารณ์ต้องกลั้นหัวเราะอีกครั้ง เมื่อคนอวดเก่งเมื่อสักครู่เด้งตัวขึ้นนั่ง สายตาคู่สวยมองเขาเลิ่กลั่ก นี่ถ้าหากเขากระโจนเข้าใส่ละก็ เชื่อได้เลยว่าพารินจะต้องวิ่งจู๊ดลงจากเตียงแน่ แหม...ทำเป็นปากเก่ง เอาเข้าจริงก็กลัวเหมือนกัน “นายจะทำอะไรน่ะ” พารินคิดว่าเธอถามออกไปเสียงแข็งแล้วเชียว แต่ทำไมฟังดูสั่นชอบกล “แล้วพายคิดว่าพี่จะทำอะไรล่ะ” ธารณ์พยายามตีหน้าให้คุกคามมากกว่าเดิม ทำสายตาให้กรุ่มกริ่มพอๆกับน้ำเสียง เขาอยากรู้ว่าเจอสถานการณ์แบบนี้ คนเก่งจะทำอย่างไร “คงไม่คิดว่าพี่จับตัวพายมา แล้วจะปล่อยให้พายนอนคนเดียวหรอกนะ” “อย่าเข้ามานะ ไม่งั้น...” นั่นสิ ไม่งั้นอะไร พารินมองซ้ายมองขวา เพื่อหาอะไรสักอย่างใช้เป็นอาวุธป้องกันตัว ใกล้มือสุดก็คงเป็นโคมไฟสุดเก๋ตรงโต๊ะเล็กข้างเตียง ไม่ว่าอย่างไรเธอไม่ปล่อยให้เขาปล้ำง่ายๆหรอก อย่างน้อยก็ต้องแลกกันสักตั้ง ถ้าไม่หัวแตกให้มันรู้ไป “โคมไฟอันนั้นหนักนะ” พารินเกลียดคนรู้ทัน... หญิงสาวแยกเขี้ยวใส่ชายหนุ่ม เขาต้องเลี้ยงกุมารแน่ๆ เธอยังไม่ทันขยับตัวเลย เขาก็รู้เสียแล้วว่ากำลังคิดอะไรอยู่ “กว่าพายจะยกขึ้นมาได้ พี่ก็ถึงตัวพายพอดี” “ลองดูสิ ถ้านายกล้าก็ลองดู” พอใช้อะไรเป็นอาวุธไม่ได้ พารินก็หยิบหมอนขึ้นมาเป็นโล่กำบัง ธารณ์อยากจะหัวเราะ ถ้าหากเขาคิดทำอะไรหญิงสาวจริงๆ คิดหรือว่าแค่นั้นจะรอดไปได้ “จะใช้อะไรสู้พี่ หืม...หมอน?” “อยากรู้ก็เข้ามา” เข้าตาจนขนาดนี้ พารินยังสู้ยิบตา เยี่ยมจริงๆ พารินจ้องธารณ์ตาไม่กะพริบ ทั้งๆที่ตอนนี้ใจกำลังเต้นไม่เป็นส่ำ ถ้าหากเขากระโจนใส่เธอจริง เธอจะรีบเผ่นลงจากเตียง “กรี๊ด” ขนาดตั้งตัวเอาไว้แล้ว แต่เพียงแค่เตียงยุบยวบ พารินก็ร้องกรี๊ด หลับหูหลับตาม้วนตัวลงจากเตียง แทนที่จะลงมาดีๆ กลายเป็นหล่นตุบลงมาแทน ตอนนี้หญิงสาวเลยได้แต่นอนตัวงอ น้ำตาเล็ด ธารณ์ปราดลงไปนั่งยองๆใกล้กับหญิงสาว มองสำรวจไปทั่วร่างที่นอนคุดคู้ “เจ็บไหม” อาการนอนนิ่งไม่แว้ดกลับมาอย่างที่คิด ทำให้ธารณ์แปลกใจ จนต้องมองให้แน่ใจว่าหญิงสาวมีแผลแตกที่หัว จนสมองกระทบกระเทือนหรือไม่ แต่ก็ไม่เห็น ไม่ใช่พารินเกิดสงบปากสงบคำขึ้นมากะทันหัน ทว่าตอนนี้หญิงสาวกำลังจุกจนพูดไม่ออก สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือส่งสายตาเขียวปั๊ดมองคนถามอย่างกล่าวหา อยากให้เขารู้สึกผิดบ้างที่เป็นต้นเหตุให้เธอเจ็บตัวมาสองครั้งแล้วในวันเดียว ดูเอาเถอะ ขนาดจุกจนพูดไม่ออก ฤทธิ์ยังเยอะ “พี่ไม่ขอโทษหรอกนะ ก็พายตกลงมาเอง” ชายหนุ่มดึงคนที่นอนเค้เก้อยู่บนพื้นให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ซึ่งคราวนี้หญิงสาวไม่ขัดขืน ยอมให้เขาประคองขึ้นนั่งแต่โดยดี “ก็ถ้านายไม่ขึ้นมาบนเตียง ฉันก็ไม่ต้องหลบ จนตกลงไปหรอก” พอหายจุก พารินก็ปากเก่งเหมือนเคย “ช่วยไม่ได้นะ ก็เตียงนี้มันเตียงพี่” “แต่ฉันนอนอยู่” “แล้วพี่ต้องสละเตียงให้พายหรือไง” “สุภาพบุรุษต้องทำแบบนั้นนะ” “พี่ก็อยากเป็นสุภาพบุรุษหรอกนะ ถ้าหากพายรักษาสัญญา” “สัญญาอีกแล้ว” ได้ยินคำนี้แล้วพารินก็ทำหน้าเซ็ง คำก็สัญญา สองคำก็สัญญา เธอเบื่อคำนี้จริงๆ “นายจะมาเอาอะไรกับเด็กไม่กี่ขวบกันเล่า” “พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” “แล้วเรื่องอะไรอีก” พารินตวาดแว้ด พอเริ่มหัวเสียพารินก็ลืมตัวว่า ก่อนหน้านี้เธอตกอยู่ในสถานการณ์เช่นไร “บ้านนี้มีห้องนอนแขกอีกห้อง ตอนที่พายสัญญากับพี่ว่าจะไม่หนี พี่คิดว่าจะให้อิสระกับพายเต็มที่ กะให้พายเลือกด้วยซ้ำว่าอยากอยู่ห้องไหน แค่ไม่หนีกลับบ้านเท่านั้น แต่คล้อยหลังแค่ไม่กี่ชั่วโมง พายก็ปีนบ้าน แล้วพายคิดว่าพี่ควรปล่อยพายไว้ห้องนี้คนเดียว ตื่นมาตอนเช้าแล้วพายก็หนีไปงั้นเหรอ” “หมายความว่าเราต้องนอนห้องเดียวกัน” พารินถาม ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าคำตอบคืออะไร “ใช่” “นายนอนโซฟาเบดใช่ไหม” หญิงสาวมองเขาอย่างมีความหวัง “แล้วปล่อยให้พายเปิดประตูย่องหนีออกไปตอนกลางคืนหรือไง หรือพายจะบอกว่าไม่คิดหนีแล้ว” อ่า...เธอไม่เคยไม่คิดหนีแม้แต่วินาทีเดียว เธออยากโกหกเพื่อเอาตัวรอด ทว่าสายตาที่มองตรงมา เหมือนมีมนตร์สะกด ทำให้เธอไม่สามารถพูดออกมาอย่างที่คิดได้ การเงียบไปของหญิงสาว ทำให้ธารณ์แน่ใจว่าคำตอบของเธอคืออะไร “เห็นไหม พายเองยังไม่กล้าบอกพี่เลยว่าจะไม่หนี เพราะฉะนั้นนอน” พลางพูด ธารณ์ก็ผลักหญิงสาวให้ล้มตัวลงนอน แต่ก็ไม่ง่ายนัก เพราะเจ้าหล่อนขืนตัวไว้ “อย่าให้พี่ต้องใช้วิธีมัดเราเอาไว้กับเตียงนะพาย” “คนนะ ไม่ใช่แมว” “เพราะแบบนี้ไง เลยไม่อยากมัด แต่จะจับมือไว้เฉยๆ” เพียงสิ้นคำ มือข้างหนึ่งของพารินก็ถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยมือใหญ่เรียบร้อย ชนิดที่หญิงสาวอ้าปากค้านไม่ทัน “นอนลงไป อย่าดื้อ พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกน่า แค่อยากมั่นใจว่าพายไม่หนีไปไหนแค่นั้นเอง” ดูเหมือนเธอจะหมดทางเลือก ถ้าอยากมีชีวิตกลับไปจากที่นี่ แบบไม่มีอะไรบุบสลาย ก็ไม่ควรดื้อแพ่งในสถานการณ์แบบนี้ แต่เธอจะเชื่อใจเขาได้มากน้อยแค่ไหน และอีกอย่าง... หญิงสาวมองมือที่ถูกกุมไว้อย่างลังเล การได้รับเกียรติไม่ถูกมัดด้วยเชือกนับเป็นเรื่องที่ดี ซึ่งเธอก็ไม่อยากชื่นชมเขาหรอกนะ แต่ถ้าให้นอนจับมือกันทั้งคืน เธอก็ไม่มั่นใจว่าจะไหวหรือเปล่า เพราะตอนนี้เธอกำลังรู้สึกแปลกๆ มันหวิวๆ วูบวาบ ใจสั่นอย่างไรบอกไม่ถูก เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันนะ “ฉันนอนบนเตียง นายนอนที่พื้นใช่ไหม” “แน่ใจนะว่าจะนอนห้อยแขนข้างนึงลงข้างเตียงตลอดคืน” แค่คิดก็เมื่อยแล้ว...แต่น่าจะสบายใจกว่านอนเตียงเดียวกันโข “มันไม่น่าสบายสักนิดใช่ไหม นอนบนเตียงด้วยกันนี่แหละ สบายที่สุดแล้ว” ธารณ์มองคนหน้าเบ้ ที่ยังคงนิ่ง แล้วสั่งเสียงเข้ม “นอน” หมดทางเลือก สุดท้ายพารินก็ต้องล้มตัวลงนอนอย่างไม่เต็มใจ หญิงสาวขยับเข้าไปจนสุดเตียงด้านหนึ่ง เพื่อให้ห่างจากชายหนุ่มมากที่สุด ถ้าหากไม่มีกำแพงกั้นเอาไว้เธอคงมีอันต้องตกเตียงอีกรอบ...พารินกอดผ้าห่มแน่น หลับตาปี๋ ราวกับทำอย่างนั้นจะช่วยป้องกันการคุกคามของธารณ์ได้ พอเห็นว่าพารินไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นมาเถียงอีก ธารณ์ก็เอี้ยวตัวกดปุ่มปิดไฟจากสวิตส์ด้านข้างเตียง ยิ่งห้องตกอยู่ในความมืด ก็ดูเหมือนประสาทด้านการฟังจะทำงานดีกว่าปกติ ทุกครั้งที่มีการเคลื่อนไหว พารินก็สะดุ้งเฮือก เผลอกลั้นหายใจจนตัวเกร็ง พอแน่ใจว่าธารณ์ไม่ได้ขยับเข้ามาชิดกันมากกว่าที่เป็นอยู่ เธอก็ถอนหายใจเฮือก เวลาผ่านไปนานมากในความรู้สึกของพาริน ทว่าเธอก็ไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ ผิดกับอีกคน ที่ตอนนี้ไม่มีอาการขยับตัวให้รู้สึก สงสัยคงหลับไปแล้ว ไหนบอกว่านอนบนเตียงแล้วสบายไง ไม่เห็นสบายเลย ป่านนี้แล้วเธอยังข่มตาหลับไม่ลง บางทีถ้ายอมห้อยแขนเมื่อยๆ อาจสบายกว่าที่เป็นอยู่ก็ได้ แถมตอนนี้ไหล่ข้างขวาของเธอกำลังปวด จากการนอนผิดท่า พารินค่อยๆพลิกตัวด้วยความแผ่วเบา กระทั่งนอนตะแคงอีกด้าน พอสายตาเริ่มชินกับความมืด ก็ทำให้เห็นเสี้ยวหน้าของชายหนุ่ม ธารณ์จัดเป็นผู้ชายหน้าตาดี ยอมรับโดยไม่อคติก็ได้ว่าหล่อกระชากใจมาก แต่ไม่ได้หล่อใสสไตล์เกาหลีแบบที่นิยมกันอยู่ในสมัยนี้นะ แต่หล่อเข้มมาก นี่ถ้าหากเพื่อนของเธอเห็นคงกรี๊ดกันสลบแน่ เหอะ...แต่คงไม่มีทางได้เห็นหรอก พารินเบ้ปาก ว่าแต่เขาหลับไปแล้วหรือยังนะ คิดพลาง พารินก็ค่อยๆดึงมือข้างที่ถูกกุมเอาไว้ออก แล้วอดยิ้มออกมาเมื่อพบว่ามันหลุดออกมาอย่างง่ายดาย หญิงสาวหมุนไหล่อย่างเมื่อยขบ พอเห็นว่าชายหนุ่มยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่นก็ดีใจ ค่อยๆลุกนั่งแล้วขยับตัวไปปลายเตียง พารินหันไปมองชายหนุ่มอีกครั้ง เห็นเขายังนอนนิ่งก็วางใจ หย่อนเท้าลงกับพื้นแล้วย่องเงียบกริบไปยังทางที่หมายตาเอาไว้ “พาย จะนอนจับมือเฉยๆหรือจะให้พี่กอดนอนทั้งคืน หือ” คนที่เข้าใจว่าการกระทำของตัวเองหลุดรอดสายตาของธารณ์แล้วหยุดกึก ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เธอว่าทำดีแล้วเชียว แต่เขาก็ยังจับได้อีก แสดงว่าเมื่อกี้ที่มือเธอหลุดออกมาง่ายดายเพราะเขาต้องการทดสอบเธอสินะ โอ๊ย...ฉลาดเกินไปแล้ว “ฉันจะเข้าห้องน้ำ ปวดฉี่จะตายอยู่แล้ว” หญิงสาวตอบเสียงสะบัด แล้ววิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไปทันที ปล่อยให้ธารณ์นอนอารมณ์ดีอยู่บนเตียงคนเดียว ----------------- [1] เพลงหัวใจขอมา ศิลปิน คริสติน่า อากีล่าห์ ----------------------------------------