เลื่อมลายดอกรัก...ตอนที่ 1
โพสโดย Naitnapas เมื่อ พฤศจิกายน 03 2014 19:54:50

---

...๑.๑... หลังฝ่ารถติดจนสามารถนำรถกระป๋องรุ่นเดอะเนื่องจากอยู่ร่วมกันมานานมากกว่าสิบปีเข้าจอดตรงลานจอดรถ โยนกระเป๋าไว้บนโซฟาห้องนั่งเล่นแล้วแป้งร่ำก็เดินโซซัดโซเซเข้าไปในครัว คว้าน้ำได้ก็รินยกดื่มอักๆ ดับกระหาย หลังจากต้องปากแห้งมาสักพักเนื่องจากน้ำเปล่าไม่แช่เย็นในรถไม่สามารถดับความต้องการของตนได้ ก็คงเหมือนกับอีกหลายคนที่ดื่มน้ำไม่เย็นเท่าไรก็ไม่อิ่มนั่นแหละ ตอนเดินกลับมายังห้องนั่งเล่น หญิงสาวไม่ลืมหยิบสับปะรดหั่นเป็นชิ้นยาว ซึ่งซื้อมาจากตลาดนัดแถวหมู่บ้านเมื่อหลายวันก่อนจากกระปุกติดมือมาอีกชิ้นเพื่อรองท้อง แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาเต็มแรงราวกับร่างที่เคยหยัดยืนได้อยู่นั้นไร้กระดูกสันหลัง ปากก็ยังเคี้ยวผลไม้ชิ้นสุดท้ายในปากเรื่อยๆ หยิบรีโมตเปิดเครื่องรับโทรทัศน์ในห้อง เปล่า...เธอไม่มีรายการโปรดหรือติดละครจนต้องรีบบึ่งรถกลับบ้านเพราะพลาดไม่ได้เลยสักตอน แต่เธอทำเช่นนั้นเพียงแค่ต้องการเสียงเป็นเพื่อน พอให้บรรยากาศในบ้านไม่เงียบเกินไปนัก ศีรษะที่เคยทิ้งติดพนักโซฟายกขึ้นช้าๆ สายตากวาดไปรอบกายอย่างเหงาหงอย ภาพความทรงจำเก่าก่อนผุดพรายเหมือนตาน้ำ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะดังอยู่ใกล้หูเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นในวินาทีนี้เอง ตั้งแต่จำความได้เธอก็อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ ถึงไม่ได้ใหญ่โตกว้างขวางหรือสวยงามอย่างที่เคยเห็นตามหน้าจอโทรทัศน์หรือนิตยสาร เป็นเพียงบ้านหลังเล็กแถบชานเมืองของครอบครัวฐานะปานกลาง ทว่าก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ มีพ่อ แม่ ลูก และยายอยู่พร้อมหน้า เรียกได้ว่าเต็มไปด้วยความสุข จนกระทั่งมีหนึ่งคนจากไป หลังจากนั้นความสุขที่เคยมีมากล้นจนใครๆ ต่างอิจฉาก็ค่อยจางหายไปทีละนิด พร้อมกับการจากไปของคนที่เธอรักทีละคน ถึงแม้คนสุดท้ายไม่ได้จากตาย ทว่าความรู้สึกของเธอตอนนี้ก็ไม่ต่าง แม่คือคนในครอบครัวคนสุดท้ายที่เธอคิดว่ายังมีอยู่จวบจนกระทั่งวันนี้ คิดถึงตรงนี้แป้งร่ำก็อดถอนใจอีกครั้งไม่ได้ เหตุการณ์เมื่อตอนบ่ายยังฉายชัดราวใครมากดบันทึกแล้วเอามาฉายซ้ำให้ดู... ‘แม่พูดว่าไงนะคะ’ หลังได้ยินประโยคก่อนหน้า ในหูของแป้งร่ำเหมือนมีเสียงวี้ดๆ หึ่งๆ ดังขึ้น ทว่าความหวังริบหรี่ในใจก็ทำให้เธอหยิบมาหลอกตัวเอง บางทีเสียงจอแจภายในห้างสรรพสินค้าอาจทำให้เธอหูเพี้ยน ‘แกได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันว่าจะขายบ้าน’ ‘บ้านสามีแม่นะเหรอ’ แป้งร่ำถามอย่างมีความหวัง ทั้งๆ ที่ใจนึกหวั่น สีหน้าแน่วแน่ของมารดาบอกชัดว่าไม่ใช่ และประโยคต่อมาก็เป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดี ‘แกรู้ว่าฉันหมายถึงหลังไหน’ อาการเข่าอ่อนเป็นอย่างไรแป้งร่ำรู้ซึ้งในทันที นี่ขนาดนั่งอยู่บนเก้าอี้ยังรู้สึกหวิวจนเกือบวูบ ถ้าหากยืนอยู่เชื่อได้เลยว่าเธอคงได้ลงไปนั่งกองกับพื้นแน่ หญิงสาวมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่คิดว่าคนเป็นแม่จะทำกันได้ขนาดนี้ นี่ท่านยังเห็นเธอเป็นลูกอยู่หรือเปล่า ‘แต่นั่นมันบ้านของหนู’ หญิงสาวเถียง เธอแน่ใจว่าพยายามเค้นเสียงให้เข้มที่สุดแล้ว ทว่ากลับฟังอ่อนเบาราวเสียงกระซิบ ‘มันเป็นของฉัน’ ‘แต่หนูกับยายหาเงินผ่อนมาตลอด แม่ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้’ ‘ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ในเมื่อบ้านหลังนั้นเป็นชื่อของฉัน ฉันมีสิทธิ์ทำอะไรกับมันก็ได้ แกก็รู้ดี’ คนถูกทวงสิทธิ์กัดริมฝีปากฉับเพื่อสะกดอารมณ์บางอย่างซึ่งแล่นขึ้นมาจุกตรงคอหอย ใช่ เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าบ้านหลังนั้นยังไม่ถูกโอนกรรมสิทธิ์เป็นของเธอโดยชอบธรรม ซ้ำยังติดจำนองอยู่กับธนาคารและที่สำคัญคือชื่อเจ้าของบ้านไม่ใช่เธอ เช่นเดียวกับชื่อผู้จดจำนองยังเป็นชื่อแม่ นั่นหมายความว่าท่านมีสิทธิ์ขายบ้านหลังนั้นโดยชอบธรรม กระนั้น... ‘แต่มันเป็นของหนู แม่บอกแล้วว่าจะยกให้หนู ถ้าหนูผ่อนหมด’ แป้งร่ำทวงถามถึงสิ่งที่เคยตกลงกันไว้เมื่อครั้งเธอเรียนจบเริ่มมีรายได้เป็นของตัวเอง นอกจากเงินค่าขายขนมที่ยายทำส่งร้านมาตลอด ‘ฉันเปลี่ยนใจแล้ว’ ‘แม่!’ ราวกับถูกใครตบมากลางแผ่นหลังหนักๆ ทำให้จุกจนพูดไม่ออก จึงได้แต่ส่งสายตาตัดพ้อไปให้คนซึ่งมองมาอย่างเป็นต่อ ไร้แววสงสารแม้เพียงนิด นานทีเดียวกว่าแป้งร่ำจะหาคำพูดของตนเองเจอ ‘นี่แม่ยังเห็นหนูเป็นลูกอยู่หรือเปล่า’ ‘แล้วแกล่ะ ยังคิดว่าฉันเป็นแม่อยู่เหรอ เคยคิดไปหาฉันบ้างไหม’ ‘ก็หนูทำงาน’ ‘อย่านึกว่าฉันไม่รู้ว่าหุ้นส่วนอย่างแกจะไปไหนมาไหนก็ได้ตามใจ แล้วกิจการผ้าพันคออะไรนั่น หน้าร้านก็ไม่มี แกทำบัญชีนะไม่ใช่พนักงานขายหรือแพ็กของ มันเยอะถึงขนาดเดือนเดือนนึงไม่มีวันว่างเลยหรือไง... แกมีเวลา ฉันแน่ใจ วันนี้ถ้าฉันไม่บังคับแกจริงๆ แกคงบ่ายเบี่ยงเหมือนทุกครั้ง’ คนโดนรู้ทันนิ่งไปอีกคำรบ ไม่ผิดหรอก เธอไม่อยากเจอหน้าท่านจริงๆ นั่นละ หากเลี่ยงหรือบ่ายเบี่ยงได้ก็จะทำทุกครั้ง ยกเว้นสุดวิสัยเท่านั้น ตั้งแต่ท่านแต่งงานใหม่ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแม่ไม่ค่อยดีนัก จะว่าเหมือนละครน้ำเน่า พ่อเลี้ยงมีปัญหากับลูกเลี้ยงหรือพี่ชายลูกติดก็ไม่เชิง เอาเข้าจริงเธอเจอหน้าครอบครัวใหม่ของแม่เรียกได้ว่านับครั้งได้ เมื่อโดนบังคับให้ไปรับประทานอาหารเชื่อมความสัมพันธ์นั่นแหละ ฝ่ายนั้นก็พูดจาและปฏิบัติกับเธออย่างดี ทว่าตะกอนบางอย่างในใจทำให้เธอไม่สามารถทำตัวสนิทสนมกับฝ่ายนั้นได้อย่างสนิทใจ จึงทำให้เธอต้องหาเหตุผลมาเลี่ยงทุกครั้งและหากตัดได้เธอก็อยากตัด คุณยายเตือนสติเธอเสมอ ถึงจะโกรธหรือไม่ชอบการกระทำของแม่มากเพียงใด ทว่าเธอปฏิเสธไม่ได้ว่านั่นคือแม่ เหตุผลนี้เพียงตัวเดียวทำให้เธอมาอยู่ที่นี่ในวันนี้ แล้วดูสิ่งที่ท่านทำกับเธอสิ... ราวกับไม่ใช่ลูกอย่างไรอย่างนั้น ความเงียบปกคลุมไปทั่วโต๊ะซึ่งผู้หญิงสองคนนั่งประจันหน้ากันอยู่ ต่างมีสีหน้าเคร่งเครียดด้วยกันทั้งคู่ กลิ่นหอมของเมล็ดกาแฟไม่อาจสร้างความรื่นรมย์ให้คนทั้งสองได้เลย จริงอยู่ถึงแม้บ้านหลังนี้ถูกขายทอดตลาดแล้วนำเงินไปคืนธนาคาร ก็ไม่ถึงขนาดทำให้เธอไร้ที่ซุกหัวนอน แต่สาเหตุที่เธออยากรักษาบ้านหลังนี้เอาไว้ เพราะมันคือบ้านของ ‘พ่อ’ บ้านที่ทุกบาททุกสตางค์ก่อนหน้านี้เกิดจากน้ำพักน้ำแรงของท่าน ถ้าท่านยังมีชีวิตอยู่เธอไม่อยากคิดเลยว่าท่านจะเสียใจมากแค่ไหนหากรู้ว่าต้องสูญเสียมันไปโดยน้ำมือของคนที่ท่านรักตราบจนลมหายใจสุดท้าย แป้งร่ำเห็นประกายแน่วแน่ในสีหน้าของมารดา ท่านตัดสินใจมาอย่างดีและคงไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ แน่ ตอนนี้หากเธอยังดื้อแพ่ง ใช้ความแรงเข้าสู้ก็คงไม่มีทางทำให้ท่านเปลี่ยนใจได้ บางทีหากท่านยังเห็นเธอเป็นลูกอยู่เธอยังหวัง... ไม่ถึงขนาดให้ท่านเปลี่ยนใจยกบ้านให้ อย่างน้อยถ้าสามารถประวิงเวลาออกไปอีกนิด ต้องยอมรับว่ามันเร็วเกินไปจนคิดอะไรไม่ออก เธออยากได้เวลาเพื่อคิดหาทาง บางทีพรุ่งนี้เธออาจถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง มีเงินมาขอซื้อบ้านหลังนี้จากแม่ก็ได้ ใครจะไปรู้ ‘ไม่ขายไม่ได้เหรอแม่’ ‘แกมีเหตุผลอะไรดีพอที่ฉันต้องเก็บบ้านหลังนี้ไว้หรือเปล่า’ ‘สามีใหม่แม่ก็ออกมีฐานะ แม่ไม่ได้เดือดร้อนเงินนี่คะ’ ‘ก็จริง’ ท่าทางเหมือนเห็นด้วยทำให้แป้งร่ำใจมา อย่างน้อยมารดาก็รับฟังเหตุผลของเธอ ทว่าเพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นใบหน้ารูปไข่ที่ดีขึ้นเล็กน้อยก็ออกอาการซีดอีกครั้ง ‘แต่เปลี่ยนจากอสังหาฯ เป็นเงินสดก็ดีเหมือนกัน สภาพคล่องมันต่างกันเยอะ’ ‘แม่พูดอย่างกับตอนนี้สามีแม่ร้อนเงินงั้นแหละ’ แป้งร่ำอดไม่อยู่จริงๆ จึงเผลอประชดออกไป ‘ใครจะไปรู้ เกิดวันนึงฉันร้อนเงินขึ้นมา การมีเงินเย็นๆ รออยู่ในธนาคารย่อมดีกว่าอสังหาฯ อยู่แล้ว แกเรียนมาด้านนี้ น่าจะรู้ดีนี่’ คนเรียนมาด้านนี้ถึงกับหุบปากฉับ ไม่เห็นจำเป็นต้องย้ำให้เธอรู้สึกมากขนาดนี้ก็ได้ แค่แม่พูดใส่หน้าว่าจะขายบ้านของพ่อ ใจเธอก็หน่วงหนึบพออยู่แล้ว ‘แกไม่มีเหตุผลดีกว่านี้แล้วใช่ไหม ถ้างั้นก็ตามนี้นะ’ ชัดเจนแล้วว่ามารดาคงไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ กระนั้นแป้งร่ำก็พยายามขุดหาข้ออ้างอะไรก็ตามเพื่อให้ท่านเปลี่ยนใจ ‘แต่มันยังติดจำนองอยู่นะคะ จะขายได้ยังไง’ เธอเห็นสายตามองมาคล้ายกำลังเยาะว่า...เธอนี่ช่างเป็นกบน้อยในกะลา ไม่รู้ความเป็นไปในโลกภายนอกเสียเลย ‘เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง ทางธนาคารเจ้าหนี้ของแม่เขาจัดการได้ หวังว่าคราวนี้แกคงไม่มีปัญหาอะไรนะ หรือถ้ามีก็พูดออกมา จะได้ไม่ต้องเหนื่อยด่าฉันในใจ’ ‘หนู’ ‘หรือแกจะเถียง’ พอถูกดักคอ แป้งร่ำถึงกับนิ่งไป แม้ไม่ถึงขนาด ‘ด่า’ แต่เธอกับมารดาในแง่ร้ายจริง ‘มันเป็นบ้านของพ่อนะ แม่ขายได้ลงเลยเหรอ’ ไม่รู้เพราะเสียงเศร้าๆ หรือชื่อของบิดากันแน่ที่ทำให้มารดามีท่าทางอ่อนลง เธอได้ยินมาดาถอนหายใจหนักๆ ‘นี่แกคงคิดว่าฉันเป็นแม่ที่ใจร้ายมากใช่ไหม ฉันไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้นหรอก เพราะถ้าขายบ้านแล้ว แกไปอยู่กับฉันก็ได้’ ไปอยู่กับครอบครัวใหม่แม่นะหรือ... ‘ไม่เอาหรอก’ ‘ฉันก็คิดเอาไว้แล้ว เอาเถอะ...ฉันให้เวลาแกสามเดือน ถ้าภายในสามเดือนนี้แกสามารถหาเงินมาโปะหนี้บ้านได้หมด ฉันจะล้มเลิกความคิดที่จะขายบ้านหลังนั้นแล้วกัน’ 100% สามเดือน...จะว่านานก็นาน จะว่าเร็วก็เร็ว แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเธอก็มีเวลาหาเงิน ตอนนี้คิดเข้าข้างตัวเองเป็น ‘ตั้งสามเดือน’ ก็แล้วกัน “ต้องทำได้สิวะไอ้แป้ง แกท้อไม่ได้ เข้าใจไหม” ย้ำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงฮึกเหิมเพื่อเรียกกำลังใจแล้ว แป้งร่ำก็กระเด้งตัวจากโซฟายาว คว้ากระเป๋าบนโต๊ะแล้วเดินขึ้นชั้นสอง ห้องที่หญิงสาวเปิดเข้าไปนั้น ไม่ใช่ห้องนอนใหญ่ของบ้านแต่เป็นห้องซึ่งอยู่ถัดมา มันมีขนาดเล็กกว่ากันมาก เธออาศัยอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่จำความได้ ตอนบิดาเสียชีวิตและมารดาย้ายออกไปเธอก็ไม่มีความคิดย้ายไปห้องที่ใหญ่กว่าเลย จุดแรกที่แป้งร่ำพุ่งเข้าไปหาอย่างมีเป้าหมายก็คือโต๊ะเขียนหนังสือขนาดกะทัดรัด หลังจากนั่งลงบนเก้าอี้เธอก็ใช้กุญแจซึ่งพกไว้ในกระเป๋าไขลิ้นชักบนสุดเพื่อหยิบสมุดบัญชีเงินฝากจำนวนสองเล่มออกมา เลือกหนึ่งในสองเล่มมาเปิดไล่ไปยังหน้าสุดท้ายที่มีความเคลื่อนไหว สมุดบัญชีเล่มนี้เธอไม่ได้ทำบัตรเอทีเอ็มไว้ เนื่องจากตั้งใจใช้ออมเงินอย่างเดียว ส่วนค่าใช้จ่ายรายเดือน เธอเปิดบัญชีแยกไว้ต่างหากอีกบัญชีหนึ่ง ดังนั้นยอดรวมสุดท้ายจึงเป็นยอดปัจจุบัน ไม่เดือดร้อนต้องเอาสมุดไปอัพเดท แป้งร่ำไล่สายตาลงมาเรื่อยๆ จนหยุดอยู่ตรงตัวเลขหกหลักแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ ถ้าหากเลขหลายหลักนั้นเป็นยอดเงินฝาก เธอคงดีใจจนเนื้อเต้น เพราะมันคงทำให้ระยะเวลาสามเดือนหลังจากนี้ของเธอง่ายขึ้น ทว่านั่นเป็นเพียงไม่กี่ยอดที่เธอถอนเงินออกมาเพื่อนำไปลงทุนเพิ่มในกิจการ ด้วยฐานะทางบ้านไม่ได้ดีเหมือนเพื่อนอีกสองคน ตอนเปิดร้านใหม่ๆ เธอถือหุ้นเพียงในนามเท่านั้น แม้เพื่อนบอกว่าไม่เป็นไร ไม่จำเป็นต้องเอาเงินมาลงแต่พอมีเงินมากพอไม่ทำให้ขาดสภาพคล่องเธอมักเอาเงินไปลงในกิจการเสมอ และก่อนหน้านี้ไม่นานเธอก็เพิ่งเอาไปลงเพิ่มหลังจากเคยลงไปแล้วหลายครั้ง กระนั้นยอดก็ยังไม่เท่าจำนวนเงินของเพื่อนอีกสองคนที่ลงไปก่อนหน้านี้อยู่ดี เธอไม่อยากกวาดตาลงมาเจอยอดรวมสุดท้ายเลย ด้วยรู้อยู่แก่ใจว่าเงินมีเหลือประมาณเท่าไร เรื่องเงินๆ ทองๆ เธอถนัดนัก ยิ่งเป็นของตัวเองยิ่งแม่น เหตุผลเดียวที่ทำแบบนี้ก็เพียงแค่คาดหวัง... บางทีเธอน่าจะลองเอาสมุดบัญชีไปรดน้ำดูสักที เผื่อยอดเงินจะงอกเหมือนเมล็ดถั่วเขียวแช่น้ำ นางฟ้ามีแค่ในเทพนิยาย ดังนั้นเธอต้องคิดหาวิธีทำให้เงินเพิ่มขึ้นเป็นห้าแสน...จริงๆ ยอดเงินคงค้างกับธนาคารไม่ใช่ตัวเลขกลมเป๊ะ แต่นาทีนี้เศษที่เกินมาทั้งหมด เธอขอปัดลงก็แล้วกัน เพราะถ้าหากปัดเศษขึ้นตามหลักคณิตศาสตร์แล้วละก็ เธอไม่แน่ใจว่าจะเผลอต่อโทรศัพท์หามารดาแล้วยกเลิกสัญญาที่มีต่อกันทั้งหมดทิ้งหรือเปล่า หญิงสาวหยิบกระดาษซึ่งขอบด้านหนึ่งรุ่งริ่งเนื่องจากฉีกมาจากสมุดซึ่งขอพนักงานในร้านกาแฟออกมาจากกระเป๋า วางลงในกล่องเช่นเดียวกับสมุดบัญชีเงินฝาก แล้วดันลิ้นชักปิด นาทีนี้เธอกลับตัวไม่ได้แล้ว คงต้องคิดหาทางว่าหลังจากนี้ ควรทำอย่างไรให้เงินงอกเงยขึ้นมาบ้าง ที่แน่ๆ ไม่ใช่รดน้ำแน่... “หิวหรือยังครับต้น” คนซึ่งตั้งหน้านำพาหนะของตนแล่นไปตามท้องถนนอย่างระมัดระวัง เหลือบมองบุตรชายผ่านกระจกมองหลัง เวลาโดยสารรถยนต์เขามักให้ลูกชายนั่งตอนหลังบนคาร์ซีท เพื่อความปลอดภัย ก่อนหน้านี้เขาพาต้นกล้าไปเดินห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อขนมอย่างที่เจ้าตัวอยากรับประทานตามสัญญาที่ช่วยปลูกต้นไม้เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ซึ่งเด็กชายก็รับประทานไปถึงสองชิ้นเลยทีเดียว ทว่าพอมองฝ่าแพดวงไฟสีแดงข้างหน้าแล้วก็นึกห่วง คงใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าจะถึงบ้านได้รับประทานอาหารเย็น “ต้นยังไม่หิวครับหรือพ่อหิวแล้ว” ลูกชายของเขาก็เป็นแบบนี้ ใส่ใจคนรอบข้างจนทำให้สริตยิ้ม “เปล่าครับ พ่อกลัวต้นหิวก็เลยถาม รถติดขนาดนี้อีกนานแน่กว่าเราจะถึงบ้าน” “แต่ต้นหิวน้ำ” “น้ำในเป้หมดแล้วหรือครับ” ตามปกติเขามักให้พี่เลี้ยงของต้นกล้าเตรียมน้ำเปล่าและขนมสำหรับรองท้องเอาไว้เผื่อเด็กชายหิวในเป้ไปโรงเรียนทุกวัน “ต้นดื่มหมดตั้งแต่ตอนรอพ่อมารับ ตอนนี้หิวอีกแล้ว” สริตหยิบขวดน้ำจากที่วางด้านหน้าระหว่างเก้าอี้คนขับและคนนั่งข้างส่งให้เด็กชาย ซึ่งรับไปเปิดฝา แล้วดึงหลอดซึ่งอยู่ด้านในอยู่แล้วดูดอึกๆ อย่างกระหาย วันนี้เขามีถ่ายแบบให้นิตยสารเล่มหนึ่ง ตอนที่ฝ่ายนั้นขอคิวไว้ คำนวนแบบเผื่อเวลาแล้วแน่ใจว่าสามารถมารับลูกชายได้ทันเวลาโรงเรียนเลิก จึงไม่ได้บอกพี่เลี้ยงให้มารับเหมือนทุกครั้ง ตอนไปถึงยังมีเด็กอีกไม่น้อยที่ผู้ปกครองยังมาไม่ถึง ระหว่างรอคงเล่นเพลินเลยกระหายมาก ขนาดแวะร้านขนมแล้วก็ยังกระหายน้ำอยู่นั่น “พ่อขอโทษนะครับ ไม่คิดว่างานจะติดพันเลยมารับต้นช้า ไม่งั้นคงบอกให้ป้าดาวมารับแทนแล้ว” “ไม่เป็นไรหรอกครับ” เด็กชายเอี้ยวตัววางขวดน้ำลงบนเบาะข้างกาย ยิ้มจนตาหยีให้คนเป็นพ่อ “พ่อมาช้าต้นก็ไม่ร้อง ต้นรู้ว่าพ่อทำงานหาเงิน มาซื้อของเล่นให้ต้น” สริตถึงกับหัวเราะเมื่อถูกลูกชายตีขลุมเข้าข้างตัวเองอย่างเจ้าเล่ห์ เรื่องร้องไห้เขาไม่ห่วงอยู่แล้วเพราะต้นกล้าค่อนข้างโตกว่าเด็กในวัยเดียวกัน ช่างพูด ช่างถาม เลี้ยงง่ายจนพ่อเลี้ยงเดี่ยวอย่างเขาสามารถผ่านช่วงเวลายากลำบากของการเลี้ยงลูกลำพังมาไม่ยาก “ต้นจำได้หรือเปล่า พ่อเคยบอกต้นว่ายังไง” ได้ยินแค่นี้เด็กชายก็ทราบทันทีว่าบิดาหมายถึงเรื่องอะไร จึงเอ่ยออกมาทันทีเพราะจำได้ขึ้นใจ “ถ้าต้นอยากได้อะไร ต้องทำงานแลกครับ” “ถูกครับ อยากได้อะไรต้องทำงาน แล้วถ้าต้นอยากได้อะไรพ่อจะออกให้ครึ่งหนึ่ง ต้นครึ่งหนึ่งใช่ไหม” “ครับ” เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาสอนลูกชายวัยนี้ถูกต้องหรือเปล่า แต่ก็อยากสร้างวินัยให้ต้นกล้าตั้งแต่เด็ก “วันหลังเราไปห้างที่เราไปกันวันนี้อีกได้ไหมครับพ่อ” “ทำไมล่ะครับ” สริตถามอย่างสงสัย ห้างที่ต้นกล้าพูดถึงตั้งอยู่ใจกลางเมือง ซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนของต้นกล้าและบ้านมากพอสมควร แต่ร้านขนมที่ต้นกล้าอยากรับประทานตั้งอยู่ในห้างนี้ ดังนั้นพอเลิกเรียนเขาจึงขับรถพาลูกมาขึ้นรถไฟฟ้าสถานีที่ใกล้ที่สุด จะได้ลดระยะเวลาในการเดินทางไปห้างในช่วงเวลาเย็นของวันทำงาน “ต้นอยากเจอพี่สาวอีก” สริตต้องทำความเข้าใจอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะนึกออกว่าพี่สาวที่ต้นกล้าเอ่ยถึงคือใคร “พี่สาวน่ารักๆ ที่ให้ต้นนั่งบนรถไฟฟ้านะเหรอ” “ใช่ครับ พี่สาวใจดี ต้นอยากเจออีก” อ๋อ...คนที่ฝากรอยแสบๆ คันๆ เอาไว้บนท่อนแขนของเขานั่นเอง เมื่อนึกไปถึงเจ้าของใบหน้ารูปไข่กับรอยยิ้มตาหยีจนกลายเป็นสระอิที่ส่งไปให้ลูกชายของเขาอย่างเอ็นดู ริมฝีปากได้รูปก็เผลอยิ้มออกมา น่าแปลกที่เขาสามารถจำเธอได้อย่างชัดเจน เขาไม่แน่ใจว่าตอนเจ้าหล่อนลงจากรถไฟฟ้าจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าตอนหมุนตัวพวงผมยาวรวบเป็นหางม้า สะบัดฟาดท่อนแขนเขาจนเจ็บ เขาแน่ใจว่าหล่อนไม่ได้ตั้งใจ เพราะดูท่าทางแล้วไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว เห็นได้จากการสละเก้าอี้ให้ลูกชายเขาอย่างไม่ลังเล แถมจังหวะหนึ่งเขาเห็นเธอลอบยิ้ม พอมองตามเป้าสายตาของหญิงสาวแล้วถึงเห็นว่าเจ้าหล่อนแอบยิ้มเพราะนักเรียนหญิงที่ยืนเกาะเสาอยู่ไม่ไกลกำหมัดยื่นข้อนิ้วเข้าไปจิกหลังผู้โดยสารอีกคนที่ยืนพิงเสาต้นเดียวกันอยู่อย่างแล้งน้ำใจ ท่าทางเฮี้ยวไม่หยอกแต่ก็ไม่ได้เห็นแก่ตัว “เราจะได้เจอพี่สาวอีกไหมครับ” “พ่อเองก็ตอบต้นไม่ได้หรอกครับ” เด็กชายต้นกล้ามีสีหน้าสลดลงทันทีอย่างน่าสงสาร เขาไม่อยากทำให้ลูกชายเสียใจ แต่การโกหกก็ไม่ใช่ทางที่เขาเลือกเช่นกัน เรื่องนี้เขาควรปล่อยให้โชคชะตาเป็นตัวกำหนด...   ----------------------------- ฝากข่าวนิดนึงค่ะ ยังจำนิยายเรื่อง "นภัส" กันได้หรือเปล่าเอ่ย เนตรนภัสเอามาลงให้อ่านกันใหม่อีกครั้งนะคะ แต่ไม่ได้ลงในเว็บ ลงที่เด็กดีค่ะ เพราะเห็นว่ามี app. ในการอ่านและป้องกันการคัดลอกได้ดี ใครคิดถึงเรื่องน่ารัก หวานๆ น่าหยิกเรื่องนี้ ไปอ่านกันได้ที่นี่จ้า http://my.dek-d.com/naitnapas/writer/view.php?id=1253146 ตอนหน้าเจอกันวันจันทร์ค่ะ ขออภัยที่ลงทีละ 50% ต้นฉบับมีน้อย ใช้สอยประหยัดนะคะ ถ้ามีเยอะแล้วจะลงรัวๆ แน่นอนค่ะ และตอบคอมเมนต์ครึ่งแรกไว้ด้านล่างนะจ๊ะ จุ๊บๆ