เนตรนภัสเว็บไซต์

เล่ห์รักถักใจ(ชื่อเดิม ปิ่นปฏิพัทธ์)...บทนำ
โพสโดย Naitnapas เมื่อ พฤศจิกายน 01 2012 11:42:10

+ g + ปิ่นปฏิพัทธ์ + h +

“ป้าพิมพ์ขา วันนี้ปานอยากกินโอวัลติน”

เสียงแจ๋วๆ ดังขึ้นทั้งๆ ที่ตัวคนพูดยังไม่โผล่พ้นกรอบประตูด้วยซ้ำทำให้เจ้าของนามป้าพิมพ์หรือพิมพ์อรซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการจัดโต๊ะหันไปมองทางต้นเสียงพร้อมรอยยิ้มระบายเต็มหน้า รับคำหลานตัวน้อยอย่างแข็งขันทำให้ผู้หญิงอีกคนในห้องครัวยิ้มอ่อน

“ได้จ้ะ แต่น้องปานต้องรออีกแป๊บหนึ่งนะลูก ขอป้าต้มน้ำก่อน เดี๋ยวป้าต้มกับเตาแก๊สเลยจะได้เร็ว ไม่ต้องรอนาน วันนี้แม่เราเขาเตรียมข้าวต้มให้พวกเราเลยไม่ได้เสียบกาน้ำร้อนเผื่อเอาไว้”

“ค่ะ” คนที่อยากดื่มโอวัลตินรับคำอย่างไม่เรื่องมาก วางกระเป๋านักเรียนแล้วขยับขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ประจำตัว

ดรุณีซึ่งตอนลูกสาวเดินเข้ามากำลังง่วนอยู่กับการราหม้อข้าวต้มลงจากเตาหันมายิ้มกับร่างจ้อยที่คงนึกได้ว่ามารดาเตรียมอาหารไว้ให้แล้วแต่เกิดอยากรับประทานอย่างอื่นจึงหันมามองกันคล้ายไม่แน่ใจว่าตนเองทำอย่างนั้นได้หรือเปล่า

“แบบนี้ข้าวต้มของแม่ก็เป็นหมันนะสิจ๊ะ”

พอได้ยินแบบนี้ใบหน้าลังเลเมื่อสักครู่ก็จ๋อยสนิท ทำให้คนมองถึงกับต้องกลั้นยิ้มเอ็นดูเอาไว้ ด้วยยังอยากแกล้งลูกน้อยอีกสักนิด

“งั้นปานกินสองอย่างเลยก็ได้ค่ะ” เด็กหญิงบอกเสียงอ่อย

ท่าทางแบ่งรับแบ่งสู้ของเจ้าตัวน้อยที่แม้อยากตามใจตนเองมากแค่ไหนแต่ก็ยังเกรงว่าคนอื่นจะเสียใจทำให้ผู้ใหญ่สองคนในห้องหันมองหน้ากันแล้วหลุดยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู สายตาทั้งคู่บอกชัดว่าพอใจในตัวเด็กหญิงมากแค่ไหน เป็นดรุณีที่รีบเฉลยก่อนลูกสาวจะใจเสียไปมากกว่านี้

“แม่แค่ล้อเล่นจ้ะ หนูอยากกินอะไรก็ได้ลูกแต่ถ้าน้องปานอยากทานข้าวต้มด้วยแม่จะตักชามเล็กๆ ให้นะจ๊ะ”

“ค่ะคุณแม่”

ดรุณียิ้มให้ลูกสาวอีกครั้งแล้วชะเง้อไปทางประตูห้องครัวเพื่อมองหาลูกสาวอีกคนหนึ่งทว่ายังไม่เห็นแม้แต่เงาเลยหันไปถามเอากับลูกสาวคนโต

“ปิ่นล่ะจ๊ะ ทำไมไม่ลงมาพร้อมกันเอ่ย”

พอถูกถามคนเป็นพี่ก็หันไปมองทางประตูโดยอัตโนมัติ ปากเล่าจ้อยๆ ขณะมือยังทำงานอย่างแข็งขัน หยิบช้อนขึ้นมาคนข้าวต้มในชามที่มารดายกมาวางตรงหน้าให้คลายร้อนโดยไม่ต้องเตือนตามคำที่เด็กหญิงมักพูดเสมอว่า

‘น้องปานโตแล้ว’

“น้องปิ่นไม่ยอมตื่นค่ะ ตอนปานลงมายังอาบน้ำไม่เสร็จเลย”

ดรุณียิ้มเบาๆ ด้วยรู้พฤติกรรมของลูกสาวคนเล็ก “ปิ่น” หรือ “ปิ่นปักนั้นอายุห่างจากพี่สาวถึง ๔ ปีด้วยกัน ในขณะที่ “ปานไพลิน” กำลังเรียนอยู่ในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๑ โตพอสามารถอาบน้ำและแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียนเองได้แล้วนั้นปิ่นปักยังเล็กอยู่มากจึงต้องมีพี่เลี้ยงคอยช่วย

การจราจรในเมืองหลวงที่พร้อมเป็นอัมพาตตลอดเวลาทำให้เด็กน้อยทุกคนต้องออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปโรงเรียนให้ทัน บ้างถึงขนาดแต่งตัวหรือรับประทานอาหารกันในรถก็มี เด็กโตขึ้นมาหน่อยอย่างปานไพลินนั้นไม่เป็นปัญหา ติดก็แต่แม่ตัวดีประจำบ้านนี่ละที่มีปัญหาได้ทุกเช้า

ปิ่นปักต้องให้พี่เลี้ยงไปปลุกและก็เหมือนเดิมทุกวันคือเด็กหญิงไม่เคยยอมตื่นง่ายๆ ถึงขนาดต้องจับอาบน้ำแต่งตัวทั้งยังสะลืมสะลือ

ดรุณีคิดเรื่องลูกสาวเพลินๆ มือก็ตักข้าวต้มใส่ชามวางเตรียมไว้ให้ตรงที่นั่งประจำของลูกสาวคนเล็กซึ่งอีกไม่นานคงเดินงัวเงียเมาขี้ตาเข้ามาในห้องครัวแน่

“น้องปานละลูก วันนี้จัดตารางเรียนแล้วนะ ไม่ลืมอะไรใช่ไหมคะ” พิมพ์อรย้ำกับหลานสาวแล้วหันไปค่อยๆ รินน้ำร้อนในกาน้ำลงถ้วยซึ่งมีผงโอวัลตินอยู่

เด็กหญิงพยักหน้ายื่นยันว่าทำทุกอย่างเรียบร้อยทำให้ทั้งแม่และป้าเบาใจ

“นั่นไงคะ น้องปิ่นมาแล้ว”

ร่างจ้อยที่ถูกจับจูงมาโดยพี่เลี้ยงใบหน้าเล็กยับยู่ทำให้คนมองรู้ได้ในทันทีว่าเจ้าตัวไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรที่โดนปลุกให้ลุกขึ้นจากเตียงในตอนเช้าตรู่แบบนี้

“เอาน้องนั่งที่โต๊ะเลยจ้ะ” ดรุณีบอกพี่เลี้ยงซึ่งก็ทำตามอย่างกระตือรือร้น “ไปรินนมสดในตู้ใส่แก้วให้ทีแล้วค่อยมาเป่าข้าวให้น้อง”

ตามปกติดรุณีไม่ยอมให้พี่เลี้ยงทำอะไรให้ลูกสาวเกินจำเป็นเนื่องจากกลัวจะเสียนิสัย ปิ่นปักเองก็อยู่ในวัยที่ควรทำอะไรต่อมิอะไรเองได้แล้ว ทว่าภาพนัยน์ตาหรี่ปรือ ศีรษะทุยยังตั้งไม่ตรง คงไม่ดีแน่หากให้เด็กหญิงตักอาการซึ่งยังร้อนๆ เข้าปากโดยไม่ได้เป่าจนปากพอง ปะเหมาะเคราะห์ร้ายจะกลายเป็นเอาหัวโขกชามข้ามต้มแทน

ขณะรอพี่เลี้ยงรินนมดรุณีก็ดึงชามข้าวต้มออกห่างหน้าลูกสาวคนเล็กด้วยกลัวเจ้าตัวดีจะละเมอตักข้าวเข้าปากทั้งที่ยังร้อนๆ ปากร้องเตือนคนโตอีกครั้ง แม้ลูกสาวจะบอกว่าตนเองโตแล้วดูแลตัวเองได้แต่คนเป็นแม่ก็อดห่วงไม่ได้

“ค่ะแม่”

พอแน่ใจว่าปานไพลินไม่มีอะไรน่าห่วง ยังคงตักข้ามต้มเข้าปากเคี้ยวกลืนอย่างสม่ำเสมอ จึงหันมาใส่ใจลูกคนเล็กต่อ รับนมสดมาวางข้างๆ มือลูกสาวแล้วหลีกทางให้พี่เลี้ยงเข้าไปจัดการเป่าข้าวต้มให้คลายร้อน มองสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งจนแน่ใจจึงขยับไปประจำที่ของตน

“ป้าพิมพ์เสร็จหรือยังคะ ปานกินข้าวต้มเกือบหมดแล้วนะ” ปานไพลินหันไปร้องเรียกเครื่องดื่มจากป้าเมื่อขอดข้าวต้มคำสุดท้ายในชามเข้าปาก

“เสร็จพอดีเลยลูก นี่จ้ะ”

พิมพ์อรหมุนตัวเพื่อนำถ้วยโอวัลตินหอมฉุยควันกรุ่นมาให้หลานสาวแต่ยังไม่ทันได้วางลงบนโต๊ะปานไพลินก็ยื่นมือออกมารับทันทีอย่างรีบร้อนทำให้คนเป็นป้าชะงัก กลัวมือเล็กๆ ของหลานสาวนาบเข้ากับผิวถ้วยซึ่งบรรจุเครื่องดื่มร้อนจัดกว่าจุดเดือดจนมือพองจึงชักถ้วยออกห่างโดยอัตโนมัติ พลางร้องเตือนเสียงหลง

“อย่าลูก มันร้อน เดี๋ยวถูกลวก”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”

แต่ช้าไปเสียแล้วเพียงแค่สิ้นคำพูดเสียงกรีดร้องแหลมยาวด้วยความเจ็บปวดก็ดังขึ้น กรีดใจคนได้ยินเป็นเสี่ยงๆ...

--------------------------------------------------

เจอกันตอนหน้า เร็วๆ นี้