เนตรนภัสเว็บไซต์

Honey Pie สัญญารักร้าย...บทนำ
โพสโดย Naitnapas เมื่อ มกราคม 20 2014 18:48:50

Honey Pie สัญญา(รัก)ร้าย

“ปวดหัวจัง” พร้อมกับเสียงครางอ่อย ร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติงมาเป็นเวลานานค่อยๆขยับยุกยิก มือเล็กละจากผ้าห่มซึ่งพันธนาการร่างเล็กจ้อยราวกับเด็กสาวเพิ่งเข้าสู่วัยรุ่นก็ไต่ขึ้นไปกุมขมับ บีบแรงเหมือนการทำเช่นนั้นจะช่วยบรรเทาอาการปวดและหน่วงจนหัวแทบระเบิดให้ทุเลาลงบ้าง ทว่าเปล่าประโยชน์ อาการปวดตุบๆยังคงรุมเร้าจนคนบนเตียงนิ่วหน้า

เปลือกตาที่ปิดอยู่เมื่อครู่ค่อยเปิดขึ้นทีละน้อย ทว่าแสงสว่างจ้าซึ่งสาดกระทบตาทำให้อาการปวดหนักขึ้นจนต้องเบือนหน้าไปอีกทาง ริมฝีปากสบถอย่างหงุดหงิดถึงใครก็ตามที่เปิดผ้าม่านในห้องจนทำให้แสงแดดสาดเข้ามารบกวนการนอนหลับ เจ้าของร่างจ้อยทำท่าจะลุกขึ้นเพื่อกระชากม่านปิด แต่เพียงยกศีรษะขึ้นเหนือหมอนได้ไม่ถึงคืบก็ต้องทิ้งตัวลงอีกครั้ง เมื่อก้อนบางอย่างดันขึ้นมาจากช่องท้องจนถึงคอ รสขมปร่าทำให้รู้สึกพะอืดพะอมจนเกือบอาเจียนออกมา

เป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมถึงได้ปวดหัวเหมือนคนถูกจับถ่วงถังเหล้าแบบนี้

จะเป็นไปได้ยังไง...บ้าไปแล้วแน่

คราวนี้เสียงสบถเปลี่ยนเป็นหัวเราะหงุงหงิง เมื่อนึกได้ว่าตนเองไม่ดื่มเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ทุกชนิด แล้วจะเมาได้อย่างไร

เธอไม่ได้กลัวพ่อถึงขนาดจะหนีออกจากบ้านทั้งทีก็ปอดแหกถึงขนาดต้องดื่มเหล้าย้อมใจหรอกน่า!

หนีออกจากบ้าน!

เปลือกตาซึ่งปิดลงเมื่อสักครู่เบิกโพลงอย่างตระหนก ทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่งอย่างลืมตัว แล้วต้องหลับตาลงอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าโลกมืดกะทันหัน หญิงสาวพยายามนั่งนิ่ง สูดหายใจเข้าลึกๆ จนแน่ใจว่าระดับความดันเข้าสู่ภาวะปกติจึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง สิ่งแรกที่ปะทะสายตาคือความไม่คุ้นเคย ผนังตรงหน้าไม่ใช่สีห้องนอนของเธอแน่และที่สำคัญตอนนี้เธอไม่ควรอยู่ในห้องนอน ไม่ว่าห้องตัวเองหรือห้องของใครทั้งนั้น

นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่

ความทรงจำสุดท้ายคือเธออยู่ในรถ กำลังหนีออกจากบ้านไปไหนสักแห่งที่พ่อคงตามหาไม่เจอ แต่ทำไมตอนนี้เธอกลับมาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม แถมยังอยู่บนเตียงนุ่มอีกด้วย

ที่นี่ที่ไหน? อะไรไม่ร้ายเท่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

คิดสิคิด พาย...คิดเข้า

มือเล็กแทบทึ้งผมสั้นของตัวเองอย่างหงุดหงิด เมื่อคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก สมองตื้อเหมือนใครมากดปุ่มปิดการทำงาน แถมความวิงเวียน คลื่นไส้ที่รุมเร้าอยู่ตลอด ก็ทำให้คนฉลาดอย่างพารินคิดอะไรไม่ออก พาลแต่อยากคายของเก่าทิ้งตลอดเวลา

สติ พาริน...เธอต้องมีสติ อย่าโวยวายเด็ดขาด สติเท่านั้นที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น

หญิงสาวพยายามเตือนตัวเอง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ นับหนึ่งถึงสิบในใจช้าๆ จนกระทั่งเริ่มรู้สึกว่าใจสงบลงบ้าง มือที่กำเส้นผมอยู่จึงคลายออก ยกมาวางข้างตัว นั่นทำให้เธอรู้ตัวว่าตอนนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรกับตัวเองก็ตาม เธอยังมีอิสรภาพ ไม่ถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ เชือก หรือกุญแจมือ...อย่างน้อยน่ะนะ

ใช่แล้ว เธอถูกจับตัว

ผ้าที่โปะปิดจมูก กลิ่นฉุนซึ่งสูดเข้าไปเต็มปอด เธอจำได้ว่าขัดขืนอยู่ได้ไม่นานแล้วทุกอย่างก็ดับหายเหมือนใครมาปิดเครื่องเล่นที่เรียกว่าความทรงจำ

ใครกันที่ทำกับเธอแบบนี้ แล้วทำไปเพื่ออะไร ปล้น?

จะอะไรก็ตาม ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ จะใครหรือเพื่ออะไรก็ตาม สิ่งแรกที่ต้องทำคือออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน

สิ่งที่พารินทำคือกวาดตาไปรอบกายอย่างสำรวจเพื่อมองหาทางหนีทีไล่ เท้าเล็กหย่อนลงพื้นเมื่อเห็นช่องทางหนึ่ง ซึ่งคิดว่าคงพาไปสู่ประตูทางออก ทางรอดของเธออยู่ตรงนั้น หญิงสาวพุ่งตัวเป็นกระโจนแล้วเกือบล้มคว่ำลงกับพื้น ดีที่ยังสามารถประคองตัวเอาไว้ได้

บ้าฉิบ ต้องเป็นฤทธิ์ยานอนหลับหรือยาสลบบ้าๆนี่แน่ สมองของเธอถึงตื้อเหมือนคนง่วงนอน แถมยังคลื่นไส้อยู่แบบนี้

หญิงสาวนั่งยองๆเพื่อปรับสภาพร่างกาย เป็นครู่กว่าจะสามารถลุกขึ้นเดินไปถึงประตู มือจับลูกบิดได้ก็ขยับทดสอบ สลักถูกปลดได้ก็จริงแต่มันติดล็อกจากด้านนอก

เธอน่าจะรู้ พวกโจรหรือใครก็ตามที่จับตัวเธอมาคงไม่เลินเล่อถึงขนาดไม่มัดมือมัดเท้าแล้วยังเปิดประตูรอให้หนีไปหรอกนะ

ครั้นจะกระโจนเอาไหล่ดันประตูให้พังลงมา ก็ดูเป็นการกระทำที่โง่จนเกินไป เธอคงได้ช้ำในตายก่อนบานไม้หนาหนักบานนี้จะหลุดกระเด็นออก...สู้หนีทางอื่นดีกว่า

ทางไหนล่ะ...ในเมื่อประตูถูกปิดแน่นหนาขนาดนี้

หญิงสาวหันรีหันขวางแล้วเดินกลับมาทางเดิม หางตาเหลือบไปเห็นหน้าต่าง ต้องเรียกว่ากำแพงกระจกถึงจะถูกกว่า

ช่างเถอะ นาทีนี้จะเรียกอะไรเธอก็ไม่สนใจ ขอให้ออกไปจากที่นี่ได้เป็นพอ

พารินเปิดประตูกระจก เดินออกไปสู่ระเบียงภายนอก พาตัวเองไปเกาะลูกกรง ภาวนาให้ชั้นที่เธออยู่ไม่สูงจนเกินไปนัก แล้วหญิงสาวก็เปิดยิ้มเมื่อพบว่าชั้นที่อยู่เป็นเพียงชั้นสอง สูงจากพื้นดินแค่ไม่กี่เมตร

หึ...ไอ้โจรห้าร้อยมันคงคิดว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่มีพิษสงสินะ ถึงได้ชะล่าใจ ไม่มัดมือมัดเท้าเอาไว้ คงคิดไม่ถึงสินะว่าความสูงแค่นี้สำหรับคนอย่างพารินมันกระจอกมาก

หญิงสาวสำรวจอีกครั้งว่าพอมีอะไรให้จับหรือช่วยพยุงตัวเพื่อร่นระยะทางระหว่างเท้ากับพื้นให้ใกล้มากที่สุด แล้วพบว่านอกจากลูกกรงก็ไม่มีอะไรให้วางเท้าหรือใช้มือจับได้เลย หญิงสาวจึงลังเลเล็กน้อย

ความสูงระดับนี้ไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็จริง แต่ไม่ใช่ในสภาวะที่ร่างกายของเธอไม่สมบูรณ์เต็มร้อยอย่างตอนนี้ เคราะห์หามยามร้ายเกิดหน้ามืดขึ้นมาอีกรอบ ตกลงไปขาแพลง จะพาลหนีไม่รอดเอา เธอควรมีตัวช่วยเพื่อผ่อนแรง

หญิงสาวกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งเพื่อมองหาอะไรสักอย่าง เมื่อไม่เจอเชือกสักเส้นจึงถลันไปที่เตียง ปัดผ้าห่มทิ้งอย่างไม่ใยดี ทุกอย่างคงราบรื่นถ้าหากประตูไม้หนาหนักไม่ถูกเปิดผางออก เล่นเอาคนกำลังลากผ้าปูที่นอนอย่างเอาเป็นเอาตายถึงกับสะดุ้งโหยง หันขวับไปมองต้นเสียงอย่างตกใจ

“ทำอะไรน่ะ”

เสียงถามหนักๆ ไม่ได้ทำให้พารินตกใจได้เท่ากับร่างสูงใหญ่ที่ยืนเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่ไม่ไกล

“นาย!”

----------------------------------------------