เนตรนภัสเว็บไซต์ - บทความ: เล่ห์รักถักใจ(ชื่อเดิม ปิ่นปฏิพัทธ์)...ครั้งที่ 1

กรี้ดดดดดดดด

ร่างบนเตียงสะดุ้งเฮือก ทะลึ่งพรวดขึ้นนั่ง ดวงตารูปเม็ดอัลมอนด์เบิกโพลงเต็มไปด้วยความตกตื่น เม็ดเหงื่อผุดพราวเต็มกรอบหน้ากลมไม่ต่างจากคนเพิ่งผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนักจนเหนื่อยหอบ ไม่ใช่หลับอยู่บนเตียงนอนนุ่มภายในห้องซึ่งเปิดเครื่องปรับอากาศไว้เย็นฉ่ำ

เจ้าของเตียงกวาดสายตาไปรอบกาย แสงจากดวงไฟส่องสว่างที่เล็ดลอดผ่านรอยแยกของผ้าม่านเข้ามาทำให้ไม่มืดเกินไปนัก ทำให้แน่ใจว่ายังอยู่ในห้องนอนของตน ไม่ใช่ห้องครัวแต่อย่างใด

ฝันหรือ...

มือบางยกขึ้นลูบหน้าตัวเองแล้วก็พบกับความเปียกชื้นตรงหางตา...

หรือว่าเธอร้องไห้

ความไม่แน่ใจทำให้ต้องตวัดผ้าห่มออก เอี้ยวตัวไปเปิดไฟโคมตรงโต๊ะเล็กข้างเตียง ภาพที่เห็นไม่ใช่แค่ความชื้นบนผิวหน้าแต่ร่องรอยของน้ำตายังเปียกอยู่บนหลังมือ

คราวนี้ถึงขนาดร้องไห้เลยหรือ?

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ปิ่นปักฝันเห็นเหตุการณ์นี้ ตลอดยี่สิบกว่าปีผ่านมาเธอฝันเห็นมันหลายต่อหลายครั้ง ในช่วงปีแรกๆ ที่เกิดเรื่องจะถี่หน่อยทว่าระยะหลังไม่เคยเกิดอีกเลยจนเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำ

มือบางไล่ตั้งแต่สะโพกลงไปก่อนหยุดลงตรงหน้าขา แตะค้างอยู่อย่างนั้น ไม่ต้องปรายตามองด้วยซ้ำ ปิ่นปักก็รู้ว่าบริเวณนั้นมีรอยแผลเป็นอยู่...

แผลซึ่งเกิดจากน้ำร้อนลวก

ใช่...คนถูกน้ำร้อนลวกในวันนั้นไม่ใช่ปานไพลินแต่เป็นเธอที่นั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่ข้างๆ กัน ความร้อนจากน้ำที่ถูกต้มด้วยเตาแก๊สจนเดือดพล่านทำลายเนื้ออ่อนๆ จนพุพองลึก ร้ายแรงถึงขนาดทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ แม้ไม่ถึงขั้นน่าเกลียดทว่ารอยจางๆ นี้ก็ไม่อาจลบไปจากร่างกายได้ตลอดชีวิต

มันเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุที่ไม่ว่าใครก็ไม่อยากให้เกิด ทว่าสำหรับเด็กหญิงในวัยเพียงเก้าขวบเศษ เหตุการณ์ในวันนั้นถือเป็นเรื่องเลวร้าย ไม่ใช่แค่ความเจ็บปวดทางกายแต่กลับสร้างแผลเล็กๆ ขึ้นในใจอย่างไม่รู้ตัวจนเก็บมาฝันร้ายได้บ่อยครั้ง มีก็แต่ในระยะสี่ห้าปีนี่ละที่เธอไม่เคยฝันเห็นเหตุการณ์เหล่านี้อีกเลย

อาจเพราะด้วยวัยที่โตขึ้น มีอะไรให้ทำมากขึ้น พอเข้านอนหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายทำให้ไม่มีเวลาฝันเห็นเรื่องในอดีตอีก

ทำไมจู่ๆ คืนนี้ถึงฝันได้นะ

แปร๊บ...

คิ้วเรียวย่นเข้ามากันเมื่อรู้สึกเหมือนปวดตรงจุดที่เคยโดนน้ำร้อนลวก มือเผลอลูบรอยแผลเบาๆ คล้ายกับทำอย่างนั้นแล้วจะช่วยบรรเทาอาการปวดแปลบให้หายไป

เธอไม่ใช่คนมีสัมผัสที่หก เห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าหรือสิ่งรี้ลับได้ เพียงแต่เมื่อใดก็ตามที่ฝันเห็นเหตุการณ์นี้ มักมีเรื่องร้ายอาจถึงขั้นเลือดตกยางออกตามมาหลังจากนี้ไม่นาน ร้ายแรงมากน้อยต่างกันไป จึงเริ่มสังหรณ์ใจว่าความฝันในคืนนี้อาจมาพร้อมกับเรื่องร้ายๆ อย่างในอดีต

ก็ได้แต่ภาวนาว่าคราวนี้คงไม่ใช่เรื่องร้ายแรงมากนัก

ปิ่นปักสลัดศีรษะเบาๆ ขับไล่ความมึนออกไป ตวัดตัวลงจากเตียงเมื่อรู้สึกลำคอแห้งผาก รินน้ำจากเหยือกที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือขึ้นดื่มดับกระหาย พอเหลือบมองไปตรงนาฬิกาเรือนเล็กบนโต๊ะข้างเตียงก็พบว่าเพิ่งล่วงเข้าเช้าวันใหม่มาได้ไม่ถึงสองชั่วโมง แปลว่าเธอเพิ่งหลับไปได้ไม่นานก็ตกใจตื่นเสียก่อน แถมตอนนี้ดูเหมือนจิตตื่น ตาแข็ง คงตาค้างถึงเช้าแน่ๆ

หญิงสาววางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะ เดินไปทางประตูกระจกเปิดออกก็พบกับระเบียงไม่กว้างนัก พอวางโต๊ะเก้าอี้ลงไปแล้วก็เหลือพื้นที่อีกเล็กน้อย ทว่าแทนจะนั่งลงปิ่นปักกลับเลือกเดินไปยืนใช้แขนค้ำราวระเบียงแทน

ดึกมากแล้วผู้คนต่างเข้านอนกันหมดบรรยากาศจึงเงียบสงัด สายลมพัดเอื่อยทำให้กิ่งไม้ไหวโยก เกิดแสงเงาทะมึนดูน่ากลัว เมฆหนาสีเทาลอยเคลื่อนไปเรื่อยๆ บดบังแสงจันทร์ ทำให้เดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่างดูวังเวงจนเผลอห่อไหล่กอดตัวเองด้วยความเย็น

นี่ถ้าหมาหอนอีกสักหน่อยคงได้บรรยากาศหนังผีแน่ๆ

ปิ่นปักคิดอย่างเลื่อนเปื้อน เธอไม่ใช่คนกลัวผีจนเก็บมาหลอนตัวเอง ถ้าถามว่ากลัวสิ่งใด มนุษย์น่ากลัวกว่าสิ่งลี้ลับที่มองไม่เห็นเยอะ

แกรกกกกกก

เฮือก...

บอกตัวเองว่าไม่กลัวผีแต่พอมีเสียงประหลาดดังขึ้นหญิงสาวก็สะดุ้งโหยง หันมองรอบกายเลิ่กลั่ก แสงเงาจากการโยกไหวของต้นไม้ยิ่งทำให้บรรยากาศดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้น

หรือคิดถึงผีผีก็มาจริงๆ

ไม่หรอก ไม่น่าใช่สิ่งรี้ลับ...ปิ่นปักปฏิเสธตัวเองทันที

หญิงสาวหยุดขยับเขยื่อนเพื่อลดเสียงรบกวน หูพยายามเงี่ยฟังอย่างตั้งใจ แล้วก็พบว่าเสียงแกรกกรากยังคงดังสลับเงียบอยู่เป็นระยะๆ

แรกทีเดียวหญิงสาวคิดว่าเป็นพวกย่องเบางัดแงะเข้าบ้านยามเจ้าของหลับ เธอเองก็เปิดไว้แค่โคมไฟหัวเตียง พอม่านปิดแสงสว่างก็แทบไม่สามารถลอดออกมาได้ เธอตั้งใจฟังดีๆ ก็พบว่าเสียงประหลาดดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ซึ่งไม่น่าใช่ประตูหรือหน้าต่างด้านล่างของบ้านแน่

เธอแปลกใจนิดหน่อยที่ดูเหมือนต้นตอจะมาจากในห้องของไม่ใช่นอกบ้าน อาศัยโคมไฟหัวเตียงยังเปิดอยู่ทำให้สามารถมองเห็นภายในห้องชัดเจน หญิงสาวค่อยๆ ขยับตัวช้าๆ ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล อย่างเช่นมีตัวประหลาดวิ่งออกมาตรงจุดใดสักจุดจะได้หนีทัน

ยิ่งใกล้ตู้บิลด์อินสำหรับวางเครื่องรับโทรทัศน์เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ นอกจากเสียงแกรกกรากฟังคล้ายมีเสียงร้องของอะไรสักอย่างดังแว่วมาด้วย ปิ่นปักหยุดเดินอีกครั้งเพื่อเงี่ยหูฟัง เสียงนั้นขาดๆ หายๆ แต่เธอแน่ใจว่าเป็นเสียงร้องของสัตว์

แมว!

เจ้าตัวรีบเปิดไฟกลางห้องเพื่อให้ความสว่างมากยิ่งขึ้นแล้วรีบถลาไปยังต้นกำเนิดเสียงด้วยความตกใจ สมองเต็มไปด้วยความสงสัยว่าแมวมาอยู่ในห้องของเธอได้อย่างไร ในเมื่อบ้านหลังนี้มีสัตว์เลี้ยงซึ่งเป็นไม้เบื่อไม้เมาต่อกันอาศัยอยู่ด้วย ทว่าปิ่นปักก็ไม่มีเวลาคิดนานนักเนื่องจากเสียงที่ได้ยินนั้นอ่อนระโหย เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

อยู่ไหน?

ปิ่นปักแน่ใจว่าต้องอยู่แถวๆ นี้ แต่กลายเป็นว่ามองหาเท่าไรก็พบแค่ความว่างเปล่า ไร้เงาของสิ่งมีชีวิตที่ส่งเสียงร้องได้

มีสิ ต้องมีแน่ๆ เธอไม่ได้ฝันและตอนนี้ก็มีสติครบถ้วน ไม่ได้คิดไปเอง

ดังนั้นปิ่นปักจึงหยุดนิ่งเพื่อให้เกิดเสียงรบกวนน้อยที่สุด เสียงร้องดังขึ้นอีกครั้งพร้อมๆ กับเสียงกุกกัก ดึงให้ปิ่นปักค่อยๆ ย่อตัวลง แนบหูไปกับตู้บิลด์อิน

เหมียว...

“เฮ้ย! เข้าไปได้ไง” หญิงสาวอุทานด้วยความตกใจเมื่อแน่ใจแล้วว่ามีแมวร้องอยู่ในผนังตู้บิลด์อิน เพื่อความแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้หูฝาดไปเอง ปิ่นปักจึงเคาะตู้เบาๆ พอมีเสียงแกรกกรากดังตอบพร้อมๆ กับเสียงร้องที่ดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ จึงเชื่อว่าไม่ได้คิดไปเอง

ดวงตากวาดมองตู้ซึ่งสูงจรดผ้าเพดาน ส่วนที่คิดว่ามีแมวตกลงไปเป็นโครงสร้างด้านติดกับผนัง เธอคิดว่ามันคงเป็นโพรง จุดที่สร้างปัญหาทำให้แมวตกลงไปคงเป็นส่วนที่อยู่เหนือฝ้าน่าจะมีรูแมวจึงพลัดตกลงไป แต่ที่เธอไม่เข้าใจคือแมวมาอยู่บนฝ้าหลังคาได้อย่างไรต่างหาก

ไม่ใช่เวลาคิด...ตอนนี้เธอต้องช่วยเจ้าแมวพวกนี้ออกมาให้เร็วที่สุด แต่จะทำอย่างไรล่ะถึงช่วยแมวออกมาได้ ตอนนี้ดึกมากแล้วคงไม่สามารถเรียกใครมาช่วยได้ อีกอย่างเธอไม่รู้ว่าควรใช้บริการหน่วยงานไหน ครั้นจะรอถึงเช้าก็ไม่รู้ว่าสัตว์เคราะห์ร้ายจะทนรอได้หรือเปล่า เกิดตายขึ้นมาล่ะคงได้รู้สึกผิดที่ช่วยพวกมันไม่ทันแน่ๆ ดังนั้นเธอต้องลงมือเอง

ถ้าตู้นี้เป็นโพรงพอให้สัตว์ตกลงไปได้ก็แสดงว่าทำจากแผ่นไม้ประกบไปบนโครงไม้อีกที จากเสียงเคาะเมื่อครู่เธอค่อนข้างมั่นใจว่าเป็นแผ่นไม้บางๆ เพราะหากเป็นไม้แผ่นหนาเสียงต้องทึบกว่านี้ ดังนั้นถ้าเธอเจาะถูกตำแหน่งไม่โดนโครงหลักก็น่าจะเอาเจ้าแมวพวกนี้ออกมาได้ไม่ยาก

เอาละ ได้เวลาปิ่นเรสคิวออกโรงแล้ว

“รอหน่อยนะเจ้าเหมียว เดี๋ยวเดียวก็ได้ออกมาแล้ว” ปิ่นปักเคาะตู้เบาๆ เพื่อบอกให้เจ้าตัวที่ติดอยู่ด้านรู้ ซึ่งมันก็ร้องเหมียวตอบกลับมาราวกับฟังภาษาคนรู้เรื่องอย่างไรอย่างนั้น

ดรุณีเห็นลูกสาวคนเล็กเดินสะลึมสะลือเข้ามาในห้องอาหารก็อดยิ้มไม่ได้ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นอยู่หรอก เมื่อคืนแม่ตัวดีก่อวีรกรรมเอาไว้ เล่นเอาตกใจตื่นกันทั้งบ้าน

เมื่อคืนเกิดเสียงดังโป๊กๆ ขึ้นในตอนดึก ช่วงเวลาที่ควรหลับไปหมดแล้วทำให้ทุกคนตกใจตื่น เสียงแปลกๆ นั้นทำให้คิดว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น ประกอบกับต้นเสียงดังมาจากห้องนอนลูกสาวก็ยิ่งใจไม่ดี ถ้าหากแม่ตัวดีไม่เปิดประตูแล้วโผล่หน้ามาให้เห็นเสียก่อนเธอคงแจ้งตำรวจไปแล้ว คราวนี้จากเรื่องเล็กได้กลายเป็นเรื่องใหญ่ พอซักไซ้กันถึงได้ความว่าเกิดอะไรขึ้น

ปิ่นปักทำตัวเป็นหน่วยกู้ภัยช่วยเหลือลูกแมวที่ตกลงไปในตู้บิลด์อินออกมาได้ถึงสองตัว ท่าทางอ่อนระโหยนั้นบ่งบอกว่าไม่รู้ว่าตกลงไปในกล่องแคบๆ นั้นนานแค่ไหนแล้ว นี่ถ้าปิ่นปักไม่ได้ยินเสียงแปลกๆ แล้วเอะใจก็อาจเป็นไปได้ว่ามันคงตายอยู่ด้านใน กว่าจะรู้อีกทีก็คงตอนกลิ่นโชย

พอเบาใจว่าไม่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นดังที่กลัว ต่างฝ่ายจึงแยกย้ายกันไปนอน เหลือก็แค่ปิ่นปักที่หากล่องหาผ้าห่มเก่ามาปูให้ลูกแมว แถมยังคอยประคบประหงมให้น้ำให้นมเพราะกลัวมันตาย

“เมื่อคืนได้นอนกี่โมงล่ะปิ่น” ปานไพลินเป็นฝ่ายถามขึ้น

“ไม่แน่ใจค่ะ ตีสามหรือตีสี่ก็ไม่รู้ เจ้าพวกนั้นไม่ยอมกินนม ปิ่นเลยต้องอยู่ดู กลัวมันตาย” คนยังเมาขี้ตานั่งลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ พี่สาว กวาดตามองอาหารตรงหน้าแล้วหันไปหาเด็กรับใช้ในบ้าน “อ้อย มีน้ำส้มหรือน้ำผลไม้ไหม ขอแก้วหนึ่งสิ ตอนนี้ง่วงจนตาจะปิด เอาจี๊ดๆ นะ บีบมะนาวลงไปด้วย จะได้ตาสว่าง”

“อาการหนักนะเรา”

ปิ่นปักยิ้มแหย เธอง่วงมากจริงๆ นั่นแหละ ที่ตื่นเช้านี่ก็เพราะความเคยชินล้วนๆ อีกอย่างเธอคงมัวแต่นอนอยู่ไม่ได้ในเมื่อต้องหาทางออกเรื่องเจ้าตัวจ้อยสองตัวนั้นด้วย ป่านนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้วก็ไม่รู้

กินข้าวเสร็จต้องไปดูเสียหน่อยแล้ว

“แล้วจะเอายังไงกับมันน่ะปิ่น”

“เราเลี้ยงแมวสองตัวนั้นไว้ได้ไหมคะ” คำถามของพี่สาวเข้าทางปิ่นปักพอดิบพอดี หญิงสาวมองแม่และพี่สาวอย่างมีความหวัง

ยามแรกเมื่อได้สบดวงตาแป๋วทั้งสองคู่ของเจ้าตัวน้อย อกใจของเธอก็พองโตด้วยความรู้สึกภูมิใจเมื่อได้ช่วยเหลือชีวิตน้อยๆ เอาไว้ ก่อนความเป็นเจ้าของเข้ามาแทนที่ เธออยากปกป้องดูแลและเลี้ยงมันเอาไว้ในบ้านให้ดีที่สุด

“นะคะ แม่ พี่ปาน ให้ปิ่นเลี้ยงเถอะนะ”

ความหวังของปิ่นปักดับวูบเมื่อมารดาส่ายศีรษะปฏิเสธ ใบหน้ากลมถึงกับจ๋อยไปถนัดตาแม้เตรียมใจมาบ้างแล้วก็ตามเพราะที่บ้านเสียงสุนัขอยู่แล้วตัวหนึ่ง

“เพราะเจ้ามู่ทู่หรือคะ” ปิ่นปักหมายถึงหมาพันธุ์ทางที่เลี้ยงไว้เฝ้าบ้าน “แต่บ้านอื่นเขาก็เลี้ยงแมวกับหมาไว้ด้วยกันนะคะ”

“มันแล้วแต่นิสัยของหมาด้วยนะลูก ปิ่นก็รู้ว่ามู่ทู่มันไม่ชอบแมว แค่ได้กลิ่นก็วิ่งหูตั้งหางชี้ไปไล่กวดแล้ว มันเข้ากันไม่ได้ง่ายๆ หรอกจ้ะ ตัวนี้รอดจนขึ้นมาคลอดลูกไว้บนฝ้าได้ยังไงก็ไม่รู้” ดรุณีคิดอย่างแปลกใจ

“งั้นจะทำยังไงกับมันดีล่ะคะ” ปิ่นปักคราง คิดถึงนัยน์ตาแป๋วสองคู่นั้นแล้วอดเศร้าไม่ได้

“ถ้าเจ้ามู่ทู่ไม่เกลียดแมวจนเห็นไม่ได้ขนาดนั้นแม่คงให้ปิ่นเลี้ยง แต่บ้านเราไม่พร้อมจริงๆ พอดีพอร้ายจะโดนเจ้ามู่ทู่มันขบหัวเอา”

ปิ่นปักเริ่มคล้อยตามเพราะเธอก็เคยเห็นสุนัขประจำบ้านไล่กวดแมวอยู่บ่อยๆ ที่ร้ายกว่านั้นคือเจ้ามู่ทู่เคยขบหัวแมวตายคาที่จนต้องให้คนงานในบ้านขุดหลุมฝังมาแล้ว แค่คิดว่าเจ้าสองตัวนั้นอาจพบเจอกับเหตุการณ์ทำนองนี้ เธอก็เริ่มทนไม่ได้

“ค่ะ งั้นปิ่นจะหาคนรับมันไปเลี้ยงมันแล้วกันนะคะ” ถึงยอมรับคำชี้แนะของมารดากระนั้นเสียงปิ่นปักก็ยังละห้อย ใบหน้ากลมยังคงจ๋อยไม่หาย พอมือของพี่สาววางแปะลงมาบนศีรษะลูบเบาๆ พร้อมดวงตาปลอบโยนก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย จึงยิ้มขอบคุณแล้วยกน้ำส้มขึ้นจิบ

“พี่จะถามเพื่อนๆ ให้อีกแรงนะ ว่ามีใครอยากได้แมวไปเลี้ยงบ้างไหม”

“ขอบคุณค่ะพี่ปาน”

ดรุณีมองพี่และน้องคุยกันด้วยความอิ่มเอม ลูกสาวคนโตทำให้เธอภาคภูมิใจ ปานไพลินเรียนจบจากมหาวิทยาลัยชื่อดังและเก่าแก่ของรัฐ สามารถคว้าเกียรตินิยมอันดับสองมาครองได้ไม่ยาก เพราะความเก่งทำให้ได้เข้าทำงานในบริษัทข้ามชาติชื่อดังอย่างง่ายดาย ได้รับความไว้วางใจจากผู้บริหารให้รับผิดชอบงานใหญ่ๆ หลายต่อหลายชิ้น แถมตอนนี้ก็ยังคว้าปริญญาโทเพิ่มอีกใบไม่ใช่แค่ฉลาดเพียงอย่างเดียว ปานไพลินยังฉีกกฎที่ว่าผู้หญิงสวยมักโง่อีกด้วย

พอหันมาทางลูกสาวคนเล็กดรุณีก็ส่ายหน้าเบาๆ สองคนนี้แทบไม่มีอะไรเหมือนกันเลย ปานไพลินเก่งกาจก็จริงแต่ไม่ถ่ายทอดสิ่งต่างๆ ด้านนั้นมาให้น้องสาว การเรียนของปิ่นปักนั้นเรียกได้ว่าคาบเส้น ทำให้ต้องใช้เวลามากกว่าคนอื่นเขาเทอมหนึ่งจึงเรียนจบ ซึ่งกว่าจะจบใจคนเป็นแม่ก็ตุ้มๆ ต่อมๆ ช่วยลุ้นยิ่งกว่าเข้าเรียนเองเสียอีก กระนั้นถึงแม้เรียนไม่เก่งปิ่นปักก็เป็นคนดี ทำให้ภาคภูมิใจได้เช่นเดียวกัน

ดรุณีมองคนที่ดื่มน้ำส้มผสมมะนาวจนตาสว่างแล้วนั่งจ้วงโจ๊กเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ต่างจากคนที่บอกว่ากินอะไรไม่ลงสักนิดด้วยความเอ็นดู

เหนือสิ่งอื่นใดสิ่งที่ทำให้พ่อแม่โล่งใจได้มากที่สุดคือลูกทั้งสองคนเป็นคนดีและที่สำคัญคือพี่น้องรักกันแน่นแฟ้น

“วันนี้ไปไหนหรือเปล่าปิ่น” คนเป็นแม่ถามขึ้น ด้วยลูกสาวนั้นเรียนจบแล้วแต่ยังไม่มีงานการทำเป็นหลักแหล่ง “ถ้าไม่ออกไปไหนไปทำงานกับแม่ไหม”

“ที่ร้านขาดคนหรือคะ” ปิ่นปักถามด้วยความเคยชิน เนื่องจากเวลาคนไม่พอหรือเด็กในร้านลามารดามักขอให้เธอไปช่วยแต่ก็ไม่บ่อยนัก

“เปล่าหรอกจ้ะ แม่เห็นปิ่นอยู่ว่างๆ เลยกลัวเบื่อ”

“ไม่หรอกค่ะแม่ วันนี้ปิ่นนัดส้มเอาไว้” หญิงสาวหมายถึงสมิตาเพื่อนสนิทของเธอซึ่งเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันทว่าคนละคณะ

“ไปขลุกอยู่บ้านเขาทุกวันกวนครอบครัวส้มแย่เลยปิ่น” ปานไพลินติงเบาๆ ด้วยไม่อยากให้น้องสาวไปรบกวนคนอื่นมากนัก

“ส้มกับพี่เปิ้ลไม่เห็นพูดแบบนี้เลย มีปิ่นอยู่ด้วยส้มจะได้ไม่เหงาด้วยไงคะ แล้วปิ่นก็ไม่ได้ไปกวนเฉยๆ เราไปทำงานกัน”

“งาน” ดรุณีสะดุดหูกับคำพูดของลูกสาวเพราะปิ่นปักยังไม่มีงานทำเป็นหลักเป็นฐาน พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร “นี่เราสองคนสุมหัวกันทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า”

อาการหรี่ตามองมาอย่างไม่ไว้ใจของมารดาทำให้ปิ่นปักฉีกยิ้มประจบไปให้พลางส่ายหน้า

“ปิ่นไม่ได้เกเรนะคะ เรื่องดี”

“แล้วมันเรื่องอะไรกัน” ปานไพลินช่วยซัก

ปิ่นปักมองมารดาสลับกับพี่สาว ดวงตาสองคู่จ้องมายังเธอเขม็งอย่างรอคอยคำตอบ ดูเหมือนอาการลอยไปลอยมา ไม่ทำงานสักทีทั้งๆ ที่สอบปลายภาคเรียบร้อยแล้วในขณะที่เพื่อนร่วมรุ่นคนอื่นมีงานทำเป็นหลักแหล่งหมดแล้วทำให้ถูกแม่และพี่สาวมองในแง่ไม่ดี ทว่าแทนที่จะโกรธปิ่นปักกลับยิ้มกว้างด้วยรู้ว่าทั้งคู่ห่วงใยเธอ

“ยังมาตีหน้าเป็นอยู่อีก บอกแม่มาเร็ว ทั้งสองคนคิดทำอะไรกันอยู่”

“ก็ปิ่นดีใจนี่ ทั้งแม่และพี่ปานห่วงปิ่นใช่ไหมล่ะ”

ปานไพลินยิ้มอ่อนรับส่วนดรุณีนั้นแถมค้อนให้อีกทีค่าที่รู้ดีไปหมด

“แล้วยังไง ตอบมาเถอะปิ่น อย่ามัวแต่เล่นลิ้นอยู่เลย”

ปิ่นปักตีหน้าทะเล้นใส่ทั้งคู่อีกครู่หนึ่งกระทั่งเห็นพี่สาวถลึงตาใส่ก็รู้ว่าหมดเวลาเล่นและควรตอบคำถามเสียที

หญิงสาวชั่งใจว่าควรเล่าแผนของตนหรือไม่เพราะสิ่งที่เธออยากทำนั้นอาจดูไม่มั่งคงในสายตาใคร ไม่เชิดหน้าชูตาอย่างพี่สาว แต่เธอก็ยังอยากทำมากกว่าสิ่งที่คนอื่นคาดหวังเพราะความไม่ชำนาญจะทำให้ล้มไม่เป็นท่า

“ปิ่นไม่แน่ใจว่าถ้าบอกออกไปแล้วแม่จะถูกใจหรือเปล่าหรือว่าพี่ปานจะเห็นด้วยไหม แต่ปิ่นก็อยากทำในสิ่งที่ถนัดมากกว่าทำงานบริษัท ปิ่นอยากถักตุ๊กตาขายค่ะ” พูดออกมาแล้วปิ่นปักก็แทบหลับตาปี๋ลุ้นคำตอบเลยทีเดียว

ดรุณีและปานไพลินเงียบไปสักพักด้วยไม่คิดว่าสิ่งที่ปิ่นปักชอบทำเล่นแจกคนนั้นคนนี้ไปทั่วคือสิ่งที่บอกว่าอยากทำเป็นอาชีพ แล้วปานไพลินก็หาคำพูดตัวเองเจอเป็นคนแรก

“ไอ้ตุ๊กตาตัวเล็กๆ ที่เธอชอบทำเล่น ทำใส่เองนะเหรอ”

น้ำเสียงของพี่สาวเหมือนคาดไม่ถึง สีหน้าและแววตาดูไม่ค่อยเชื่อถือว่าสิ่งเหล่านั้นจะสร้างรายได้เลี้ยงชีพได้จริง

ปิ่นปักเข้าใจพี่สาวไม่ได้ดูถูกว่าเธอไม่เป็นโล้เป็นพายแต่ไม่เข้าใจมากกว่าว่างานฝีมือเล็กๆ พวกนั้นสามารถสร้างรายได้ให้มากแค่ไหนถ้าหากวางขายในสถานที่ถูกต้อง

“ค่ะ พี่ปานเข้าใจถูกแล้ว...แม่คะ ปิ่นอยากทำตุ๊กตาพวกนี้ขายจริงๆ นะคะ” ประโยคหลังหันมาพูดกับมารดาโดยตรงก็พบว่าท่านมีสีหน้าไม่ต่างกัน เพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือเธอจึงเล่าเรื่องที่ปิดมานานให้ทั้งคู่ฟัง “จริงๆ ปิ่นทำขายมานานแล้วค่ะ เริ่มแรกก็ขายเพื่อนๆ ที่เห็นปิ่นเอารูปตอนทำเสร็จไปอวดแล้วชอบกัน ใครชอบแบบไหนก็สั่งทำ แต่หลังๆ ปิ่นเห็นช่องทางว่ามันสร้างรายได้ให้ได้ไม่น้อยเลย แม่รู้ไหมคะว่าฝรั่งเขาชอบงานแฮนด์เมดมาก ปิ่นเคยขายกระเป๋าถักใบหนึ่งไม่ใหญ่หรอกค่ะขนาดเท่าๆ กับกระเป๋าถือเวลาออกงาน ได้เงินมาตั้งเกือบแปดพันแน่ะ”

“แปดพัน นั่นซื้อกระเป๋ายี่ห้อดีๆ ได้ใบหนึ่งเลยนะ” ปานไพลินอุทานด้วยไม่คิดว่าราคาจะสูงขนาดนี้

“งานแฮนด์เมดนี่คะ มีชิ้นเดียวในโลกนี่คะ แล้วปิ่นก็เพิ่มลูกเล่นร้อยคริสตัลไปในไหมด้วย มันเลยยิ่งดูแพงมากขึ้น ชิ้นอื่นๆ ก็ขายได้ราคาดีเหมือนกันนะคะ แถมตอนนี้มีร้านประจำที่เขาสั่งพวกเครื่องประดับ เฮดแบนด์จากปิ่น ไหนพวกมือหุ้มที่จับกระเป๋าหลุยห์ ราคาดีทั้งนั้นเลยค่ะ”

คำบอกเล่าของปิ่นปักทำให้ทั้งดรุณีและปานไพลินหันมองหน้ากันด้วยไม่คิดว่าสิ่งที่เห็นปิ่นปักนั่งทำอยู่บ่อยๆ จะเป็นการหารายได้ไม่ใช่ทำเล่นอย่างที่เข้าใจ

“แม่คิดว่าปิ่นทำเล่นมาตลอด”

“ทำเล่นนั่นแหละค่ะ แต่บังเอิญขายได้ ปิ่นเลยติดใจ” หญิงสาวตอบกลั้วเสียงหัวเราะ

ตอนแรกเธอก็ไม่คิดว่างานอดิเรกของตัวเองจะสร้างรายได้ให้มากมายจนมีเงินเก็บในบัญชีจำนวนไม่น้อย ซึ่งทุกบาททุกสตางค์ในบัญชีที่เปิดขึ้นต่างหากนั้นมาจากรายได้พวกนี้ล้วนๆ

“ถึงรายได้ดี แต่รายได้ก็ขึ้นอยู่กับจำนวนลูกค้า แล้วก็ไม่ใช่ว่าจะมีงานชิ้นใหญ่ๆ ราคาหลายพันบาทเข้ามาบ่อยๆ”

“ปิ่นก็ต้องปรับปรุงสินค้าให้ทันสมัยอยู่เสมอ ขายไอเดียใหม่ๆ เก๋ๆ อยู่ตลอดเวลาไงคะ ดีจะตายไปค่ะ จะได้ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาด้วย อีกอย่างไม่ใช่แค่ขายสินค้านะคะ ปิ่นกำลังคิดอยากขายพวกอุปกรณ์ด้วย อย่างไหมพรม เข็มโครเชต์ หรือพวกที่ใช้ตกแต่ง เพิ่มรายได้อีกทาง” นั่นเป็นความฝันในขั้นแรกเท่านั้นเพราะถ้ามันไปได้สวยเธอก็มีเรื่องที่อยากทำอีกมาก

“แต่พี่ก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่ดี ไปทำงานกับแม่ยังมีรายได้มั่นคงเสียกว่าอีก”

สายตาที่มองมาคล้ายมีเค้าตำหนิเจือปนอยู่นั่นทำให้ปิ่นปักถึงกับหน้าจ๋อย ดรุณีซึ่งมองเห็นว่าลูกสาวคนโตทำท่าจะตักเตือนน้องอีกจึงใช้สายตาปรามเอาไว้ก่อน รู้ว่าปานไพลินทำไปเพราะความประสงค์ดี แต่เธอก็ไม่อยากให้ปิ่นปักเสียใจเหมือนกัน

“ถ้าปิ่นอยากทำจริงๆ ก็เอาสิ แม่อนุญาต”

“จริงหรือคะแม่ ปิ่นทำได้แน่นะ ไม่หลอกกันนะคะ” น้ำเสียงปิ่นปักลิงโลด ทั้งตื่นเต้นและดีใจที่ได้รับคำอนุญาตจากมารดา กระนั้นก็ยังไม่แน่ใจว่าตนหูฝาดไปหรือเปล่าจนต้องถามย้ำอีกหลายครั้ง พอเห็นมารดายิ้มแล้วพยักหน้าเบาๆ ปิ่นปักก็กรี๊ดในลำคอเบาๆ

“แต่แม่คะ...”

“แม่รู้ว่าปานห่วงน้อง...แต่ให้น้องลองทำดูก่อนไหม ถ้ามีปัญหาอะไรเราจะช่วยกันแก้ไป ท่าไม่ดีเจ๊งขึ้นมาก็แค่เลิก ถึงเวลานั้นปิ่นต้องมาทำงานกับแม่ ตกลงไหม”

ถึงปานไพลินไม่เห็นด้วยปานใดทว่าสายตาของมารดาที่มองมาเหมือนให้ยอมรับกลายๆ ก็ทำให้ต้องเก็บคำพูดต่างๆ เอาไว้ พอเห็นว่าลูกสาวคนโตเข้าใจดีแล้วจึงหันขอคำมั่นกับลูกสาวคนเล็กด้วย

“แม่ให้เวลาปิ่นถึงก่อนวันรับปริญญา”

“แม่...” ปิ่นปักร้องประท้วง ตอนแรกนึกว่าคำขอของเธอจะผ่านฉลุยแล้วเสียอีก จู่ๆ มารดากลับเพิ่มข้อแม้เข้ามา ระยะเวลาก่อนถึงวันรับปริญญาก็พอสมควร เกือบๆ ปีด้วยซ้ำเพราะเธอเรียนจบช้ากว่าคนอื่นหนึ่งเทอมทำให้ต้องไปรับปริญญาในปีถัดไปกับรุ่นน้อง แต่ถ้าไม่มีข้อแม้ก็น่าจะดีกว่า

“ฟังให้จบก่อน ที่อนุญาตนี่ถือว่าใจดีแล้ว...แม่ก็เหมือนแม่ทั่วๆ ไปคืออยากให้ลูกได้ดี ต่อไปถ้าแม่ไม่อยู่ก็ต้องเลี้ยงดูตัวเองได้ ไม่ใช่แค่ปิ่นนะปานด้วย อย่าคิดว่าปันผลจากหุ้นในบริษัทที่พ่อทิ้งไว้ให้จะทำให้มีกินมีใช้ตลอด เราไม่รู้ว่าวันไหนบริษัทพวกนั้นจะเกิดปัญหา คิดดูว่าถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ จะทำยังไง ก็ต้องช่วยตัวเองใช่ไหม แม่กับพ่อถึงพูดเสมอว่าให้เรียนหนังสือ ความรู้เป็นสมบัติติดตัวที่ดีที่สุด สำหรับปานแม่วางใจแล้วว่าลูกคงดูแลตัวเองได้ สำหรับปิ่นยังห่วงอยู่ แม่ก็มองเหมือนปานคือยังไม่เห็นอนาคตสำหรับเรื่องที่ลูกอยากทำ แต่ถ้าอยากทำแม่ก็จะสนับสนุน ให้ทำในช่วงที่แม่ยังดูแลลูกๆ ได้ดีกว่าแม่ตายไปแล้ว เพราะหากเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ คงไม่มีใครช่วยลูกของแม่ได้...แต่ถึงแม่ให้ทำก็ต้องมั่นใจว่าปิ่นต้องไปได้ดีในทางที่เลือก ไม่ใช่ลุ่มๆ ดอนๆ ทั้งหมดเพราะแม่ห่วงลูกๆ รู้ไหม”

“แม่คะ” ปิ่นปักอดน้ำตารื้นขึ้นมาไม่ได้กับความจริงจากใจมารดา หันไปทางพี่สาวก็เห็นตาแดงๆ คงซาบซึ้งและรู้สึกโชคดีที่ได้เกิดมาในครอบครัวนี้

“ดังนั้นแม่ถึงตั้งข้อแม้ ให้เวลาปิ่นจนถึงวันรับปริญญา ถ้าปิ่นพิสูจน์ให้เห็นว่าไม่ขาดทุนและมีแนวโน้นสร้างรายได้มากขึ้นเรื่อยๆ แม่จะให้ปิ่นทำต่อ ถ้าเจ๊งก่อนหน้าวันที่ตกลงกันไว้ ปิ่นต้องเลิกแล้วกลับมาทำงานกับแม่หรือถ้ายังไม่อยากทำในตอนนี้ อยากลองสมัครงานที่อื่นก่อนแม่ก็ไม่ว่า แต่ถ้าถึงเวลาก็ต้องเข้ามาช่วยกันดูแล เพราะร้านนี้แม่เตรียมไว้ให้เราทั้งคู่เหมือนกัน”

คราวนี้ไม่ต้องหยุดคิดสักนิด ปิ่นปักก็สามารถมีคำตอบให้มารดาได้ในทันที

“ตกลงค่ะแม่...รักแม่ที่สุดเลยค่ะ”

ดูท่าฝันที่เคยบอกเหตุร้ายได้เปลี่ยนไปแล้ว มันเป็นลางบอกเหตุว่าเธอจะเจอเรื่องดีๆ ต่างหาก...ปิ่นปักคิดอย่างกระหยิ่ม

“ปานก็เหมือนกันค่ะ”

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารชื่นมื่นเหมือนเดิมจนเด็กรับใช้ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ อดยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อสามารถสัมผัสได้ถึงความรักใคร่ของคนในครอบครัวนี้

“วันนี้เราจะติดรถพี่ไปบ้านส้มเหมือนเคยหรือเปล่า”

“คงไม่ค่ะ ปิ่นจะจัดการกับเจ้าสองตัวในห้องนั้นก่อน ค่อยออกไปตอนสายๆ แทน”

ปานไพลินพยักหน้ารับทราบ มองเวลาตรงนาฬิกาข้อมือเห็นว่าควรออกจากบ้านแล้วจึงพับหนังสือพิมพ์เก็บ ยกน้ำขึ้นจิบเป็นการปิดมื้ออาหารเช้าแล้วเอ่ยขอตัว

“พี่ไปนะ เย็นๆ จะซื้อขนมเจ้าอร่อยแถวที่ทำงานมาฝาก”

“บายค่ะพี่ปาน” ปิ่นปักมองตามหลังพี่สาว แล้วนึกเรื่องสำคัญอีกเรื่องขึ้นมาได้ “แม่คะ ไหนๆ แม่ก็อนุญาตให้ปิ่นทำอย่างที่อยากทำแล้ว ปิ่นขอใช้ห้องนอนแขกด้านล่างได้ไหมคะ ตอนนี้ห้องปิ่นมีไหมพรมเต็มไปหมด ถ้าจะขายไหมด้วยจริงๆ ก็ต้องมีที่เก็บสินค้า ปิ่นใช้ห้องนั้นไปก่อนได้ไหมคะ ไหนๆ ก็ไม่ได้ใช้อยู่แล้ว”

“อ้าว...นี่แม่ยังไม่ได้บอกปิ่นอีกหรือจ๊ะ” ดรุณีมีท่าทางตกใจเมื่อได้ยินประโยคนั้นของลูกสาว

“เรื่องอะไรหรือคะ” ปิ่นปักงง ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่ามารดาพูดถึงเรื่องอะไร

“ป้าพิมพ์กำลังจะกลับมาอยู่กับเราจ้ะ”

“คะ...ป้าพิมพ์หรือคะ ล้อเล่นหรือเปล่าคะแม่” ปิ่นปักร้องเสียงหลงก่อนถามอย่างมีความหวังเผื่อเธอฟังผิดไป อาจไม่ใช่ป้าพิมพ์อรของเธอก็ได้ ในเมื่อป้าแต่งงานมีครอบครัวอยู่ต่างประเทศโน่น จะกลับมาเมืองไทยทำไมในเมื่ออยู่ทางโน้นก็มีความสุขดี “แล้วสามีป้าพิมพ์ล่ะคะ”

ถามออกไปแล้วปิ่นปักก็ได้แต่ภาวนาให้เป็นคนละพิมพ์กัน ทว่าความหวังเล็กๆ ในใจปิ่นปักถูกทำลายลงทันที

“หย่ากันเรียบร้อยแล้วจ้ะ”

ฝันร้าย นี่ต้องเป็นฝันร้ายแน่ๆ มันยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นลางบอกเรื่องดี แต่ยังคงเป็นฝันร้ายที่สุดในรอบหลายปีที่รอเธออยู่

ไม่นะ...ใครก็ได้บอกเธอทีว่าไม่เป็นความจริง

--------------------------------------------------

เจอกันตอนหน้า เร็วๆ นี้

คอมเมนท์

#1 | Naitnapas เมื่อ พฤศจิกายน 09 2012 16:48:47

เย้...ตอนใหม่มาแล้วค่ะ พยายามมาลงให้อ่านกันอย่างสม่ำเสมอนะคะ เพื่อความต่อเนื่องเนอะ ตอนนี้คนเขียนปั่นหัวฟูเลยค่ะ อิอิ

อ่านจบแล้วเดี๋ยวตอนหน้ามาเล่าประวัติเจ้า 2 เหมียวให้ฟังนะคะ อิอิ มีตัวตนจริงๆ ด้วยนะเออ

น้องไข่มุก...อ่านตอนนี้ก็พอจะเดาได้แล้วเนอะว่าคนไหนเป็นนางเอก อิอิ

#2 | lookAme เมื่อ พฤศจิกายน 09 2012 16:56:01

มาแล้วๆๆ เย้ๆ

#3 | lovemuay เมื่อ พฤศจิกายน 09 2012 22:59:05

น้องปิ่นชัวร์ ที่จริงก็พอจะเดาได้จากชื่อเรื่องนิแหละค่ะ
ชอบชื่อมู่ทู่จังเลยค่ะ ชื่อน่ารักจัง นิสัยคล้ายแมวที่บ้านเราเลยค่ะ มันไม่ชอบสิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่ไม่ใช่ตัวมันเองกับคนในครอบครัวค่ะ เจ้านี้เข้ากับใครไม่ได้ ต้องแยกชั้น แยกห้องกับแมวตัวอื่นเลยค่ะ ไม่งั้นเจอที่ตบแหลก +55
ที่บ้านตอนนี้เลี้ยงแมวอยู่ 8 ตัวค่ะ แต่เจ้าตัวเนี้ยเข้ากะใครไม่ได้เลยต้องอยู่กับไข่มุกตลอด เจ้านี่ชื่อหมวยเล็ก มันคิดว่ามันไม่ใช่แมว แต่เป็นมนุษย์ตัวเล็กค่ะ อิอิ

#4 | sine เมื่อ ธันวาคม 03 2012 14:30:15

ท่าทางหนูปิ่นจะฝังใจกับป้าพิมพ์นะเนี่ย

#5 | goldensun เมื่อ ธันวาคม 03 2012 21:39:47

ปิ่น 9 ขวบเศษ แสดงว่า ปานก็ต้อง 13 กว่าๆ แล้วสิคะ ย่างเข้าวัยรุ่นแล้ว ตอนเกิดเรื่อง
ปิ่นเจ็บเพราะป้าพิมพ์ดึงถ้วยกลับทำให้กลายเป็นราดโดนปิ่นหรือคะ กลายเป็นฝันร้ายไปเลย

ส่งคอมเมนท์

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อส่งคอมเมนท์.

OnAir

patch...

297 สัปดาห์

lovemuay

325 สัปดาห์

chura...

329 สัปดาห์

Naitn...

339 สัปดาห์

blu

360 สัปดาห์

amany

361 สัปดาห์

felin...

367 สัปดาห์

somjita

392 สัปดาห์

Shada

399 สัปดาห์

tiik

400 สัปดาห์

Nu-Tao

401 สัปดาห์

puu_chem

401 สัปดาห์

oata

406 สัปดาห์

unna_...

407 สัปดาห์

Joyja

409 สัปดาห์

mukku...

410 สัปดาห์

jumna...

417 สัปดาห์

bearc...

438 สัปดาห์

sumalee

439 สัปดาห์

bogus48

441 สัปดาห์

sweet...

445 สัปดาห์

rabbitit

457 สัปดาห์

noh07

458 สัปดาห์

iLeeJa

468 สัปดาห์

mhengjhy

468 สัปดาห์

Anya

468 สัปดาห์

golde...

469 สัปดาห์

supay...

469 สัปดาห์

chonvy

474 สัปดาห์

mrs

480 สัปดาห์

bugae

495 สัปดาห์

plamu

497 สัปดาห์

clearsky

508 สัปดาห์

chada

508 สัปดาห์

annaakiu

508 สัปดาห์

alanta

510 สัปดาห์

sine

512 สัปดาห์

tweet...

512 สัปดาห์

Nanalin

516 สัปดาห์

mookm...

521 สัปดาห์