เนตรนภัสเว็บไซต์ - บทความ: เล่ห์รักถักใจ(ชื่อเดิม ปิ่นปฏิพัทธ์)...ครั้งที่ 3

“ผี!”

“ไม่ใช่ผี คนนี่แหละ”

ปิ่นปักมองเจ้าของเสียงที่ค่อยๆ ขยับออกมาจากเงามืดใต้บันใดมานั่งแปะอยู่ใกล้ๆ ขณะหญิงสาวกำลังงงว่าคนสติดีที่ไหนมุดเข้าไปนั่งเล่นอยู่ตรงนั้น เสียงหนักๆ ก็ดังขึ้นเหนือศีรษะจนต้องหันไปมอง

“อ้าว ไอ้กานต์ มาหลบอยู่นี่เอง ปล่อยให้หาตั้งนาน ทำไมเรียกไม่ขานวะ”

“ถ้าขานจะเรียกหลบหรือไง”

หญิงสาวเพียงคนเดียวตรงนั้นมองผู้ชายหน้าเหมือนกันอย่างกับแกะสองคนสลับกันไปมา เพราะหนุ่มๆ มัวแต่โต้คารมกันโดยไม่สนใจคนรอบข้างจึงเปิดเปิดโอกาสให้หญิงสาวได้พิจารณาคนทั้งคู่ได้ถนัด

ก่อนหน้านี้สมิตาบอกว่าพี่กันต์มีฝาแฝด เธอก็นึกถึงแฝดทั่วไปที่ตอนเด็กๆ อาจแยกทั้งสองคนออกจากกันยากหน่อย พอโตขึ้นด้วยโครงหน้าที่ชัดเจนขึ้นของผู้ใหญ่ก็ทำให้เห็นจุดแตกต่างจนสามารถแยกได้ไม่ยากนัก แต่สิ่งนั้นใช้ไม่ได้กับผู้ชายตระกูลกออย่างกานต์กับกันต์ เพราะทั้งคู่มีเค้าโครงหน้าที่เหมือนกันมากจนแทบแยกไม่ออก

นี่ถ้าจับมาเล่นสลับตัวกันคงไม่มีใครจับได้แน่

“เออๆ แล้วแกมานั่งทำอะไรอยู่ใต้บันไดวะ ปล่อยให้ตามหาตั้งนาน บ้าฉิบ” กันต์สบถเบาๆ อย่างหัวเสีย ที่น้องชายปล่อยให้เขาเดินหาเสียรอบบ้าน

“อ่านการ์ตูน” น้ำเสียงตอบนั้นยียวนกวนประสาทได้ไม่เท่าคิ้วที่เลิกสูงกับหน้าตายของอีกฝ่าย

กันต์มองหนังสือการ์ตูนในมือน้องชายอย่างเข่นเขี้ยว นี่ถ้าไม่ติดว่ามีสาวน้อยอยู่ด้วยคงมีลงไม้ลงมือกันบ้าง เขาเหลือบมองสมิตาที่ตอนนี้เดินมาสมทบ หันไปอีกด้านก็พบว่าแขกจ้องมาทางเขาและน้องชายตาเป๋ง

“ไอ้กานต์ นี่น้องปิ่น เพื่อนยายส้ม”

ปิ่นปักยกมือไหว้ชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเป็นผีตั้งแต่แรก ส่วนสมิตาก็ทำเหมือนกับเพื่อนเพียงแต่มีเสียงทักทายด้วยความคุ้นเคยดังขึ้นมาด้วย

“สวัสดีค่ะ”

“หวัดดีครับ”

เสียงทุ้มนุ่มพร้อมๆ กับรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งมาทำให้ปิ่นปักรู้สึกว่าผู้ชายสองคนนี้เหมือนกันก็จริงแต่สามารถแยกกันออกได้ไม่ยาก คนหนึ่งดวงตามีประกายกล้าออกแนวดุแต่แววตาของกานต์นั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง เขาเหมือนสายลมพัดเอื่อยอยู่ใกล้แล้วเย็นใจมากกว่า

“ว่าแต่แก มีอะไร” กานต์ยิ้มอบอุ่นใส่ตาสาวน้อยหน้ามนแล้วจึงหันไปถามพี่ชายตัวเอง

“ย้ายไปคุยดีๆ กันตรงโซฟาเถอะ น้องเขามีเรื่องจะให้ช่วย”

กานต์เลิกคิ้วหันไปทางสองสาวเป็นเชิงถามแล้วสมิตาเป็นฝ่ายพยักหน้าถี่ๆ สนับสนุนคำพูดของกันต์

ขณะทั้งหมดเคลื่อนตัวไปยังชุดรับแขก เจ้าเหมียวนามถ้วยฟูก็เดินตามคลอเคลียปิ่นปักมาตลอดทาง ท่าทางจะถูกชะตากับหญิงสาวมาก

“มีอะไรก็ถามมันได้เลยไม่ต้องเกรงใจ พี่ไปทำงานก่อนนะ ส่วนแกเสร็จแล้วไปทำงานด้วย อย่ามัวอู้อ่านการ์ตูนอยู่ เกิดลูกค้าโทร.มาจะทำไงวะ” ตอนท้ายกันต์หันมาคุยกับน้องชายโดยเฉพาะ ซึ่งได้รับคำตอบเป็นการตีหน้าซื่อใส่ ชนิดคนที่อยู่ด้วยกันมาร่วมสามสิบปีรู้ทันทีว่าน้องแกล้งตีหน้ารวนกันอีกแล้ว พอจะอ้าปากด่าก็ถูกกานต์ตัดบทเสียก่อน

“เออๆ พูดมากจริง ไปทำงานสักทีสิวะ”

กันต์คงมีเรื่องกับน้องชายอีกสักหน่อยถ้าหากอีกฝ่ายไม่ปรายตาไปทางสองสาวเป็นเชิงเตือนว่าทำอะไรอายแขกบ้าง ซึ่งใจจริงเขาก็ใช่ว่าเขาจะสนใจเพราะสมิตานั้นสนิทสนมกันดี ส่วนอีกคนก็ท่าทางเข้ากับคนง่าย ขนาดเจอกันครั้งแรกเจ้าตัวยังสามารถเรียกเขาว่าพี่อย่างไม่เคอะเขิน ติดก็แต่งานที่รออยู่นี่แหละ ถ้าไม่มีอะไรเขาก็อยากลับฝีปากกับเจ้าน้องตัวดีอยู่เหมือนกัน

พอให้หลังพี่ชายกานต์ก็หันมายิ้มให้กับสองสาว มองถ้วยฟูที่กระโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนตักคนเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก ท่าทางผู้หญิงคนนี้น่าจะรักสัตว์ เจ้าถ้วยฟูถึงได้วางใจทำแบบนั้นได้ ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่ว่าแมวเป็นสัตว์ที่หยิ่งและมีความเป็นตัวของตัวเองสูงลิ่ว

“พี่แนะนำตัวอย่างเป็นทางการก่อนนะ พี่ชื่อกานต์ครับ เห็นว่ามีอะไรให้พี่ช่วย อะไรเอ่ย”

“ค่ะ ปิ่นปักนะคะ เรียกปิ่นเฉยๆ ก็ได้ พอดีส้มบอกว่าพี่กานต์อาจช่วยได้เพราะพี่กานต์เลี้ยงแมวเลยมารบกวน”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับ เริ่มรู้เลาๆ จากประโยคของหญิงสาวว่าเรื่องที่พูดคงเกี่ยวกับแมว

“ถ้าพี่ช่วยได้ก็จะช่วยครับ”

“พอดีปิ่นเจอลูกแมวแม่ไม่เลี้ยงสองตัวค่ะ แต่มันไม่ยอมกินนมที่ให้ ปิ่นกลัวมันตาย แต่ไม่รู้จะทำยังไงดี พี่กานต์พอมีคำแนะนำไหมคะว่าต้องทำยังไง”

กานต์มองสบดวงตาที่มองมายังเขาอย่างมีความหวัง ท่าทางเดือดร้อนของหญิงสาวที่มีต่อเพื่อนร่วมโลกสี่ขา ทำให้เขาอดเอ็นดูไม่ได้

“ปิ่นพอรู้ไหมครับว่าลูกแมวอายุเท่าไหร่ กี่สัปดาห์หรือกี่วัน” กานต์คิดว่าน่าจะเป็นลูกแมวแรกคลอดไม่นานจึงได้มีปัญหาเรื่องการให้นม เพราะถ้าลูกแมวอายุมากแล้ว มันจะเริ่มดูแลตัวเองได้ สามารถให้อาหารประเภทอื่นแทนนมได้ นั่นจะทำให้หญิงสาวไม่มีปัญหาจนต้องหาคนช่วย

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ไม่ใช่ลูกแมวบ้านปิ่นเป็นแมวจรจัด ปิ่นถ่ายรูปเอาไว้ พอช่วยได้ไหมคะ”

“งั้นขอพี่ดูหน่อย”

ปิ่นปักรีบยื่นโทรศัพท์มือถือที่มีรูปแมวตกลงมาจากฟ้าเมื่อคืนไปให้ ปากก็เล่าถึงที่มาที่ไปให้ชายหนุ่มฟังไปด้วย

“แม่มันมาคลอดไว้บนฝ้าบ้านปิ่นแต่ไม่มีใครรู้ จนกระทั่งเมื่อคืน มันตกลงมาในตู้บิลต์อินจนต้องเจาะตู้ช่วยมันออกมากลางดึก ยังพอกินน้ำบ้างนะคะแต่นมดูเหมือนมันไม่ค่อยกิน บ้านปิ่นไม่เคยเลี้ยงแมวมาก่อนค่ะ เลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี”

กานต์พยักหน้ารับรู้ ก่อนส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้ปิ่นปัก

“ลูกแมวลืมตาแล้ว จากขนาดน่าจะอายุราวๆ ยี่สิบวัน ปิ่นให้น้ำให้นมยังไงครับ”

“เมื่อคืนมันดึกมากค่ะปิ่นเลยไม่รู้จะไปหาไซริงมาจากไหนเลยเอาสำลีชุบแล้วให้มันดูดเอา” ปิ่นปักเล่าถึงวิธีการของเธอ “ไม่รู้เพราะแบบนี้หรือเปล่ามันถึงไม่ยอมกิน”

“อืม จริงๆ วิธีนี้ก็สามารถทำได้นะ แล้วมันไม่ยอมกินหรือ”

ปิ่นปักส่ายหน้าจนผมยาวกระจาย

“ไม่เชิงหรอกค่ะ น้ำมันก็ดูดนะคะ มันคงคอแห้งและหิวมาก ปิ่นไม่แน่ใจว่ามันตกลงมาในตู้นานกี่วันแล้ว แต่นมมันไม่ค่อยกิน”

ชายหนุ่มนิ่งไปนิด ไตร่ตรองจากองค์ประกอบที่หญิงสาวเล่ามา

“แล้วแม่แมวละครับ”

“ไม่รู้ค่ะ ปิ่นก็ให้เด็กที่บ้านคอยสังเกตเหมือนกันนะคะ แต่คงไม่มีเพราะยังไม่มีใครโทร.บอกเลย”

“บ้านยายปิ่นเลี้ยงหมาด้วยค่ะพี่กานต์ เจ้ามู่ทู่เกลียดแมวอย่างกับอะไรดี เป็นไปได้ไหมที่แม่มันไม่กล้าเข้ามา” สมิตาที่นั่งฟังอยู่ตั้งข้อสังเกต

“มีความเป็นไปได้ที่มันจะกลัวจนไม่กล้ามา” กานต์พยักหน้าหงึกๆ หมากับแมวเป็นไม้เบื่อไม้เมากันอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้เลี้ยงดูมาด้วยกันตั้งแต่ต้นก็คงญาติดีกันยาก “ปิ่นให้นมอะไรครับ”

“นมที่คนกินนี่ละค่ะ”

อย่างนี้นี่เอง กานต์พอมองเห็นแล้วว่าควรแก้ปัญหาที่ตรงไหน

“ปิ่นอุ่นก่อนไหม”

“อุ่น ต้องอุ่นด้วยหรือคะ”

“ครับ ความเย็นกับลูกแมวไม่ค่อยถูกกัน ยิ่งลูกแมวเล็กๆ ด้วยยิ่งเป็นปัญหา เผลอๆ อาจทำให้แมวตายได้ ดังนั้นนมต้องอุ่นก่อนครับ ที่อยู่ก็ต้องให้ความอบอุ่นอย่าให้เย็นเป็นอันขาด ถ้ามันอยู่กับแม่ก็จะนอนเบียดๆ กันเหมือนแม่ไก่กกลูกนั่นละครับ”

“มิน่าล่ะ มันถึงไม่ค่อยกิน” ปิ่นปักก้มมองถ้วยฟูที่นอนหลับสบายอยู่บนตักหน้าจ๋อย

เกือบไปแล้วไหมล่ะ ฉันเกือบทำให้ลูกๆ หลานๆ ของแกตายเพราะความหวังดีแต่ขาดความรู้ไปแล้ว โชคดีว่าเจ้าสองตัวนั่นมีเลือดนักสู้จึงรอดมาได้ ถ้ามันตายไปจริงๆ เธอต้องรู้สึกผิดมากแน่ๆ

“ไม่เชิงว่าเย็นมันถึงไม่กินหรอกครับมันก็เลี้ยงได้แต่ไม่เหมาะ จริงๆ นมใช้เลี้ยงลูกแมวที่แม่ทิ้งไม่ควรใช้นมวัว เพราะสารอาหารในนมวัวไม่เหมาะกับลูกแมว ทางที่ดีควรซื้อนมแมวจากร้านหมอหรือไม่ก็ให้นมแพะแทน” ชายหนุ่มบอกเมื่อเห็นแววรู้สึกผิดจากสีหน้าของหญิงสาว

“นมแพะเนี่ยนะคะ” สมิตาถามอย่างไม่แน่ใจ “ดูไม่เข้ากันเลยนะ แพะกับแมว”

“ครับ นมแพะที่ขายอยู่ทั่วไปนี่แหละ ตามร้านสะดวกซื้อก็มีขาย ก่อนให้ก็อุ่นสักหน่อย ให้มันกินเสร็จต้องกระตุ้นให้ถ่าย แล้วต้องระวังมันท้องอืดเพราะนมพวกนี้แทนนมแม่แมวได้จริงแต่ไม่ดีเท่านมแม่หรอก บางทีต้องให้ยาช่วย ให้กินยาคูลท์บ้าง” กานต์เห็นสีหน้าของหญิงสาวแล้วกลัวว่าถ้าแค่พูดอาจลืมบางขั้นตอนไป “เอางี้ เดี๋ยวพี่จดรายละเอียดให้ดีกว่า”

“ขอบคุณนะคะพี่กานต์ พี่ช่วยชีวิตปิ่นไว้ได้มากเลย” ปิ่นปักชมหน้าชื่นผิดกับสมิตาที่ออกอาการหน้าเบ้ให้เห็นทันที

“ดูยุ่งจังนะพี่กานต์ ฟังแล้วส้มไม่อยากเลี้ยงเลย”

กานต์มองใบหน้าแบบขยาดแขยงของสมิตาด้วยดวงตาอ่อนแสง เขาไม่นึกตำหนิหญิงสาวเพราะรู้ว่าคนเรามีความชอบไม่เหมือนกัน ถ้าเราชอบหรือรักอะไรมากๆ แม้ยุ่งยากและจุกจิกปานได้ก็สามารถทำได้แบบไม่ต้องฝืนความรู้สึกเลยทีเดียว แม้สมิตาไม่รักสัตว์ทว่าเพื่อนสาวอีกคนกลับออกอาการชัดเจน ท่าทางประคอง นั่งเกาคางให้ถ้วยฟูจนมันหลับพริ้มไม่ลุกไปไหนทำให้เขามั่นใจ

“แล้วปิ่นล่ะ จะเลี้ยงมันไว้หรือเปล่า”

หญิงสาวมีสีหน้าเสียดายทันทีเมื่อได้ยิน

“ใจจริงอยากเลี้ยงค่ะ แต่หมาที่บ้านไม่เป็นมิตรกับแมวเลย มันเคยขย้ำแมวจรจัดที่หลงเข้ามาแล้วหนีไม่ทันจนตาย ปิ่นไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกค่ะ คงต้องยกให้คนอื่น แต่ไม่รู้ว่าจะให้ใคร ปิ่นว่าจะลองโพสหาบ้านให้มันในอินเทอร์เน็ตดู คงมีคนใจดีรับไปเลี้ยง”

กานต์พยักหน้าหงึกๆ มองท่าทางเศร้าๆ ของหญิงสาวแล้วก็เข้าใจ เจ้าหล่อนคงเริ่มผูกพันกับลูกแมวสองตัวนั้นจนเสียดายไม่อยากให้คนอื่น ท่าทางรักแมวจนออกนอกหน้าทำให้เขาอดสงสารไม่ได้ ชายหนุ่มมองเจ้าถ้วยฟูสลับกับเจ้าของตัก หยุดคิดเพียงแค่ไม่นานก็ตัดสินใจได้

“เอางี้ไหม พี่รับเจ้าสองตัวนั้นมาเลี้ยงเอง”

ปิ่นปักอึ้งไปเมื่อได้ยินประโยคนั้นของเจ้าบ้าน หญิงสาวมองชายหนุ่มอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนดวงตารูปเม็ดอัลมอนด์ค่อยๆ เบิกโพลง ความไม่แน่ใจในตอนแรกเปลี่ยนเป็นความยินดี

“จริงนะคะพี่กานต์ ไม่โกหกให้ปิ่นดีใจนะ”

กานต์ค่อนข้างตกใจเมื่อหญิงสาวกระโจนมานั่งโซฟาตัวถัดกันแถมมือเล็กนั่นยังเกาะหมับมาตรงท่อนแขนเขย่าไปมาขณะถามย้ำเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง ความดีใจที่หญิงสาวแสดงออกมาอย่างเป็นธรรมชาติทำให้เขากลืนคำตำหนิถึงความไม่ระวังตัวในการใกล้ชิดกับผู้ชายลงคอ แถมเผลอยิ้มตามไปอีกด้วย

“เอาจริงสิ เจ้าถ้วยฟูจะได้มีเพื่อนเล่นด้วย ปิ่นอยากมาหามันเมื่อไหร่ก็ได้เลยนะ ตามสบาย พี่อนุญาต” เป็นการตัดสินใจที่รวดเร็วเหมือนครั้งรับอุปการะลูกแมวสองตัวนั้นไม่มีผิด เร็วจนเขาเองยังตกใจ

“โอ๊ย พี่กานต์นี่เหมือนเทวดามาโปรดเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่กานต์ใจดีจัง”

คนถูกชมยิ้มเขิน ความอบอุ่นตรงท่อนแขนที่ยังไม่คลายไปไหนทำให้ต้องเสอุ้มเจ้าถ้วยฟูที่ขยับมานอนแทบเท้าตั้งแต่หล่นจากตักของปิ่นปักขึ้นมา

ท่าทางแบบนั้นทำให้หญิงสาวรู้ตัวว่าเผลอทำอะไรลงไป ปิ่นปักแก้ขวยด้วยการขยับไปนั่งที่เดิม ไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะนอกจากจะเข้าตัวแล้วคงเขินหนักเข้าไปอีก พอเสหันไปทางสมิตาก็เกือบสะดุ้งเมื่อพบกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แสนกล

“แล้วฉันล่ะ”

“ก็ขอบใจส้มเหมือนกัน ส้มน่ารักที่สุดเลย” ปิ่นปักเอนศีรษะไปซบไหล่เพื่อน คว้าท่อนแขนหมับ บีบเบาๆ เมื่อเห็นสายตาวิบวับมองมา คบกันมานานทำไมจะไม่รู้ว่าเตรียมล้อกันเต็มที่ อีกอย่างถ้าหากสมิตาหลุดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมาจะได้หยิกให้เนื้อเขียวทีเดียว

“แล้วพี่กานต์พร้อมวันไหนคะ ปิ่นจะได้เอาเจ้าสองเหมียวมาให้”

เนื่องจากกานต์เห็นว่าหญิงสาวไม่มีความรู้ด้านการดูแลแมวแรกคลอด รวมไปถึงที่บ้านก็ไม่พร้อมเพราะสุนัขอาจทำอันตรายกับลูกแมวได้ การรับมาดูแลให้เร็วน่าจะดีที่สุด เขาไม่มีปัญหาอะไรเลยหากต้องเอาลูกแมวพวกนั้นมาเลี้ยงเร็วๆ

“วันนี้ก็ได้นะ พี่สะดวก”

“อู้...” สมิตาอุทานตาโต ก่อนเอ่ยแซว “ใจร้อนจังนะพี่กานต์ แล้วงานล่ะ งานที่คุณเจ้านายทวงยิกๆ อยู่ ไม่กลัวถูกด่าเปิงหรือคะ”

คนถูกทักชะงักไปนิด เขาไม่ได้กลัวกันต์โกรธแต่ความรับผิดชอบต่องานที่มีทำให้ต้องเปลี่ยนแผน

“พี่ก็ลืม คิดว่าวันนี้วันหยุด คงไปไม่ได้แล้วละ เดี๋ยวพี่จดรายละเอียดทั้งหมดให้ปิ่นก่อนแล้วกันนะครับ มีอะไรก็โทร.หาพี่ได้ แลกเบอร์กัน”

“ตกลงค่ะ งั้นปิ่นยิงเบอร์เข้าเครื่องพี่กานต์นะคะ”

“ครับ”

การขอแลกเบอร์โทรศัพท์นั้นเป็นไปโดยธรรมชาติ มีเพียงกานต์เท่านั้นที่รู้ว่าภายใต้ความใจดีของตนมีการฉวยโอกาสซ่อนอยู่ด้วย

“พัฒนานะยะ ถึงขนาดแลกเบอร์กันด้วย” พอพ้นจากรั้วบ้านของชายหนุ่มสมิตาที่คันปากยิบๆ มานานก็อดแซวไม่ได้

“พัฒนาอะไร เพ้อเจ้อน่า”

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หน่อยเลย ฉันมองตาแกก็รู้แล้วว่าชื่นชมพี่เขามาก”

“อ้าว ไม่ชอบได้ไง พี่กานต์ใจดีจะตาย ดูสิเพิ่งเจอกันครั้งแรกแท้ๆ ยังช่วยตั้งหลายอย่าง” ปิ่นปักสะบัดกระดาษที่กานต์จดเรื่องการให้อาหาร การขับถ่าย รวมถึงการดูแลปลีกย่อยอีกมากมายใส่หน้าสมิตา ซึ่งอีกฝ่ายก็ใช้มือปัดออกทันทีอย่างรู้แกว “รับอุปการะเจ้าสองเหมียวอีก แถมยังอนุญาตให้ฉันไปเล่นเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ให้บอกว่าใจดีแล้วจะให้บอกว่าใจร้ายหรือไง”

“แกไม่อะไร แต่ฉันว่าพี่เขาต้องอะไรๆ กับแกแน่ๆ เลยว่ะ” สมิตายังไม่ลดละ เธอนั่งมองสองคนคุยอยู่วงนอกจึงเห็นอะไรมากกว่าปิ่นปัก

กานต์มีท่าทางถูกใจเพื่อนของเธออย่างเห็นได้ชัด เผลอๆ การรับเลี้ยงลูกแมว การแลกเบอร์นั่นก็เป็นแผนให้ได้ใกล้ชิดกัน

“อะไรๆ นั่นมันอะไร คิดมากน่า พี่เขาแค่ใจดี”

“และหล่อด้วย”

“ยังไม่เลิกนะแก เดี๋ยวเถอะ”

สมิตาหัวเราะร่วน วิ่งหลบกำปั้นที่เงื้อขึ้นมาเป็นพัลวัน จนสองสาวกลับเข้ามาในบ้านของตนอีกครั้งหนึ่ง

“ก็มันจริงนี่ คอยดูไปเถอะ สมิตาพูดคำไหนไม่เคยผิด”

“เออๆ ฉันไม่พูดกับแกแล้ว กลับบ้านดีกว่า”

“อ้าว” เจ้าของบ้านร้องเสียงหลง หยุดล้อเพื่อนทันที “ไหนว่าจะมานั่งถักตุ๊กตาที่นี่เป็นเพื่อนฉันทำงานไง”

“ไม่แล้ว ไปดูเจ้าสองเหมียวดีกว่า ไม่รู้เด็กที่บ้านดูได้ดีแค่ไหน เป็นห่วงน่ะ” คนพูดเก็บของง่วน ไม่ได้เงยขึ้นมามองหน้าเพื่อนด้วยซ้ำ พอเสร็จเรียบร้อยก็ตัดบททันที “ไปนะ”

สมิตากะพริบตาปริบๆ ยังตั้งตัวไม่ทันกับการไปไวมาไวของเพื่อน กว่าจะได้สติปิ่นปักก็ก้าวพ้นประตูรั้วออกไปเรียบร้อยจนต้องตะโกนคุยกัน

“แล้วออร์เดอร์ร้านพี่พรรษเอาไง”

“แกจดไว้หรือยัง”

“จดแล้ว อยู่ในบ้าน”

“งั้นแกอีเมลให้ฉันแล้วกัน” พูดจบปิ่นปักก็เดินดุ่มๆ จากไป ปล่อยให้สมิตาได้แต่เกาหัวแกรกๆ

นั่นหมายความว่าเธอต้องเอากระดาษแผ่นนั้นมาพิมพ์ก่อนส่งให้เพื่อนใช่ไหม

พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร สมิตาก็ได้แต่ส่งเสียงกรี๊ดเบาๆ อยู่ในลำคออย่างขัดใจเพราะคนที่เธออยากเอาเรื่องเดินจากไปเรียบร้อยแล้ว

“โซฟาชุดนี้ยังมีฝุ่นอยู่นิดๆ ให้ใครมาจัดการด้วย ดูดีๆ ด้วยนะ บางทีเด็กๆ ก็ไม่ค่อยละเอียด” ในช่วงที่ไม่มีลูกค้าเข้าร้านดรุณีมักถือโอกาสสั่งงานรวมไปถึงเช็กความเรียบร้อยต่างๆ กับผู้จัดการร้านไปด้วย

นอกจากหุ้นในบริษัทที่บิดาของเด็กหญิงทิ้งไว้ให้ลูกสาวหลังจากเสียชีวิต ดรุณียังมีร้านเฟอร์นิเจอร์ร้านใหญ่อีกร้านหนึ่งซึ่งเปิดมาตั้งแต่ลูกคนแรกเข้าโรงเรียนอนุบาล ตอนนั้นเธอไม่อยากอยู่บ้านว่างๆ คอยสามีและลูกกลับบ้านจึงเปิดร้านนี้ขึ้น

ดรุณีสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง พยักหน้าให้ผู้จัดการร้านไปทำงาน ส่วนตัวเองก็เดินเข้าไปด้านหลังซึ่งเป็นส่วนของสำนักงาน ทันได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังแล้วเงียบไป จึงหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นสายลูกสาวคนเล็กจึงต่อสายกลับไปทันที

“ปิ่นโทร.หาแม่มีอะไรหรือเปล่า”

“วันนี้แม่กลับบ้านค่ำหรือเปล่าคะ”

ปกติดรุณีกลับบ้านไม่เป็นเวลาขึ้นอยู่กับว่าเคลียร์งานในร้านเสร็จเรียบร้อยเมื่อไร ทว่าก็ไม่ค่ำมากนัก เฉพาะวันที่มีเรื่องด่วนหรืองานติดพันจึงอยู่ยาว

“ปิ่นมีอะไรหรือเปล่า แม่ออกจากร้านเลยก็ได้นะ”

“ไม่รีบหรอกค่ะแม่ ปิ่นแค่อยากได้ไซริง จะเอามาป้อนนมลูกแมว นี่ปิ่นเดินหาตั้งหลายร้านก็หาไม่ได้เลย เผื่อแม่ผ่านร้านขายยาแวะซื้อให้ปิ่นหน่อยได้ไหมคะ”

“ได้สิจ๊ะ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เดี๋ยวแม่แวะซื้อให้ ปิ่นอยากได้อันเดียวใช่ไหม” หญิงวัยกลางคนถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

“สองอันดีกว่าค่ะ เผื่อให้อ้อยป้อนอีกตัวหนึ่งด้วย ขอบคุณนะคะแม่”

“จ้า กลับบ้านดีๆ นะลูก”

“ค่า”

ปิ่นปักวางสายไปแล้ว แต่เสียงใสๆ ของลูกสาวก็ทำให้ดรุณีไม่สามารถหุบยิ้มอย่างมีความสุขได้ หลังจากนั้นไม่ถึงนาที โทรศัพท์มือถือในมือก็ดังขึ้นอีกรอบ เบอร์พื้นฐานที่โชว์อยู่บนหน้าจอทำให้เข้าใจว่าอาจเป็นลูกค้า

“สวัสดีค่ะ” ความเงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมาในทันทีทำให้ต้องกรอกเสียงอีกรอบ “สวัสดีค่ะ”

“สวัสดี”

อาจเพราะน้ำเสียงของอีกฝ่ายจึงทำให้ดรุณีอดรู้สึกไม่ได้ว่าคำทักทายธรรมดานี้แฝงไปด้วยอำนาจคล้ายถูกออกคำสั่งอยู่ชอบกล

ทักกันด้วยคำเดียวแล้วปลายสายก็เงียบไปอีกครั้งจนหญิงวัยกลางคนอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้ ทว่าความไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเป็นคนรู้จักหรือลูกค้า จึงเลือกคำถามกลางๆ ไม่เจาะจงลงไป เพราะหากเป็นลูกค้าจริงๆ การจดจำลูกค้าได้ก็เป็นการสร้างความรู้สึกดีที่ส่งผลถึงการตัดสินใจซื้อสินค้าได้

“มีอะไรให้ช่วยหรือคะ”

“ไม่ได้เจอกันนานนะ”

ขนอ่อนในกายดรุณีลุกชัน เธอจำได้แล้วว่าเจ้าของเสียงทรงอำนาจคนนี้เป็นใคร ไม่ใช่ลูกค้า ไม่ใช่เพื่อนหรือคนหรือจัก แต่เป็นคนที่ไม่อยากเจอที่สุดในชีวิต

“คุณมีอะไร โทร.มาต้องการอะไร” หญิงวัยกลางคนพยายามบังคับน้ำเสียงตัวเองไม่ให้สั่น เพื่อไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกว่าเธอกำลังกลัว

“เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันต้องการอะไร”

“ไม่”

“จะไม่หยุดฟังข้อเสนอของฉันสักหน่อยหรือว่าคืออะไร ไม่แน่นะเราอาจตกลงกันได้”

“คุณก็น่าจะรู้ว่าคำตอบของฉันคืออะไร ไม่ว่าข้อเสนอนั้นดีแค่ไหนฉันก็ไม่รับทั้งนั้น” น้ำเสียงของดรุณีเริ่มดังขึ้นตามแรงอารมณ์ภายในที่พลุ่งพล่าน “ไหนตกลงกันแล้วว่าต่างคนต่างอยู่ คุณจะไม่ยุ่งกับพวกเราอีก”

“แน่ใจนะว่าไม่สน”

“คุณหมายความว่ายังไง” น้ำเสียงของดรุณีร้อนรน สังหรณ์ใจด้านร้ายเต้นเร่า เธอรู้ดีว่าคนคนนี้สามารถทำอะไรได้ทุกอย่างรวมถึงเรื่องที่ไม่มีใครคาดคิดด้วย

“ลูกของเธอ...”

“คุณหมายความว่ายังไง” ดูเหมือนความหวาดกลัวของเธอจะทำให้อีกฝ่ายเป็นต่อ ถือโอกาสมายั่วให้กลัว ดังนั้นดรุณีจึงพยายามระงับอารมณ์ ไม่เต้นไปตามเกมของอีกฝ่าย

“ตอนนี้ลูกสาวของเธออยู่ที่...”

พิกัดที่ออกมาจากปากอีกฝ่ายทำให้ดรุณีขนลุกเพราะนั่นคือตำแหน่งของบ้านสมิตา ผู้ชายคนนี้รู้ได้อย่างไรว่าปิ่นปักไปที่นั่น หรือว่า...

“คุณให้คนจับตามองพวกฉัน...คุณให้คนตามลูกฉัน คุณทำอย่างนี้ทำไม นี่มันคุกคามกันชัดๆ”

“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ไม่ว่าอะไรที่ฉันต้องการ ฉันต้องเอามันมาให้ได้ เธอก็รู้นี่”

ใช่...เธอรู้ รู้ดีทีเดียวละ

“แต่คุณก็ไม่มีสิทธิทำแบบนี้”

“หึ”

เสียงหัวเราะบอกชัดว่าชายคนนั้นไม่แยแสกับคำเตือนของเธอเลยสักนิด ซ้ำร้ายทุกอย่างที่เธอไม่อยากให้เกิดเขาก็พร้อมจะทำ

“ฉันรู้ว่าเธอแน่ใจว่าฉันทำอะไรได้บ้าง บางทีฉันอาจส่งคนไปตีสนิทกับเด็กคนนั้นแล้วก็ได้ ถ้าฉันทำอย่างนั้นเธอก็ไม่มีทางรู้เลย

อะไรนะ!

เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางกระหม่อมตอนกลางวันแสกๆ เลือดในกายจับกันเป็นก้อนจนสั่นไปทั้งตัว มือไม้เย็นเฉียบ เหมือนใครมากระชากด้วยใจให้หลุดออกไปจากร่าง ตัวแข็งค้างเหมือนไร้ชีวิต

“คุณทำอย่างนั้นไม่ได้นะ คุณห้ามทำอะไรลูกของฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ”

“หึๆ”

เสียงนั้นเหมือนเสียงหัวเราะของปีศาจ ทำให้ดรุณีเย็นวาบไปถึงไขสันหลัง กระนั้นความห่วงใยที่มีต่อลูกก็สามารถทำให้คนเป็นแม่กล้าต่อกรได้แม้กระทั่งกับพญามัจจุราช

“คุณคิดว่าฉันไม่กล้าหรือไง”

“แน่ใจหรือว่าจะทำอย่างนั้น เธอมีอะไรมาต่อกรกับฉันบ้างถึงกล้าเอาตำรวจพวกนั้นมาอ้าง”

นั่นสิ เธอมีอะไรไปต่อรองกับเขา เมื่อก่อนยังมีสามีคอยปกป้องแต่ปัจจุบันคนนั้นก็ได้จากไปแล้ว ทิ้งหน้าที่ดังกล่าวเอาไว้ให้เธอ อำนาจ น้ำเงิน เธอก็มีสู้อีกฝ่ายไม่ได้ ทว่าสิ่งเดียวที่มั่นใจว่ามีไม่น้อยไปกว่าใครคือความรัก ความปรารถนาดี และเธอก็เชื่อว่ามากพอปกป้องลูกให้ปลอดภัยได้

“ถึงฉันไม่มีคนหนุนหลังมากเท่าพวกคุณ แต่คุณสู้ความรักของฉันไม่ได้หรอก หรือคุณจะบอกว่าคุณมี”

“ถ้ามั่นใจแบบนั้นก็ตามใจ แต่อย่ามาหาว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน”

บุรุษผู้นั้นวางสายไปแล้วแต่โทรศัพท์มือถือยังคงแนบหู ดรุณียืนตัวสั่นก้าวขาไม่ออก ทำไม่ได้แม้กระทั่งนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานซึ่งอยู่ถัดไปแค่เพียงอ้อมโต๊ะ

“คุณดรุณี คุณดรุณี เป็นอะไรไปคะ”

“หือ”

ท่าทางเหมือนคนไม่มีสติของเจ้านายทำให้ผู้จัดการร้านสาวออกแปลกใจอยู่มาก ตามปกติแล้วดรุณีไม่ใช่คนเสียงดังติดนิ่มนวลด้วยซ้ำ แต่นี่ถึงกับตะโกนจนได้ยินไปถึงข้างนอก มิหนำซ้ำตัวยังสั่นเหมือนคนเพิ่งเจอเรื่องช็อกมาหมาดๆ

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

สายตาห่วงใยที่มองมาพร้อมๆ กับมือพยุงอยู่ตรงท่อนแขนทำให้ดรุณีรู้สึกตัว เธอค่อยๆ ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยิ้มอ่อนๆ ส่งไปให้แม้ภายในใจนั้นยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวก็ตาม

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ช่วยพยุงฉันไปนั่งที”

ผู้จัดการร้านทำตามอย่างว่าง่าย ค่อยๆ ประคองเจ้านายให้นั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน

“ไปทำงานของเธอเถอะ”

“แต่...” คนได้รับคำสั่งมีท่าทีละล้าละลังด้วยกังวลและเป็นห่วงเจ้านายเกินกว่าจะปลีกตัวไปตามคำสั่งได้ง่ายๆ

“ฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ถ้ายังไงให้เด็กเอาน้ำเย็นๆ มาให้สักแก้วเถอะ” ดรุณีตัดบท ไม่อยากให้ลูกน้องมารู้เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นด้วย

“ค่ะ”

ให้หลังผู้จัดการร้านสิ่งที่ดรุณีทำเป็นอย่างแรกคือต่อโทรศัพท์ไปหาคนที่ห่วงสุดหัวใจ ขณะเสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังต่อเนื่องโดยไม่มีคนรับสายหัวใจของดรุณีก็ร้อนรุ่ม คิดไปต่างๆ นานาว่าอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นตามคำขู่ เวลาเพียงไม่กี่วินาทีเหมือนนานชั่วกัปชั่วกัลป์

“ปิ่น ปิ่นหรือลูก หนูกลับถึงบ้านหรือยัง” ดรุณีไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ละล่ำละลักถามได้เลยเมื่อคนที่รอกดรับสาย

“ถึงแล้วค่ะ”

เสียงของลูกสาวที่ตอบมานั้นฟังงงๆ แต่ไม่เหมือนคนถูกทำร้าย แถมเจ้าตัวก็ยืนยันว่าถึงบ้านแล้วทำให้ดรุณีโล่งใจถึงกับพรูลมออกมาจากปาก เข็มนาฬิกาที่หยุดไปเมื่อสักครู่กลับมาเดินอีกครั้ง

“มีอะไรหรือเปล่าคะแม่”

ดูเหมือนความตื่นตระหนกของเธอทำให้ลูกสาวสงสัย ไม่ใช่เรื่องดีเลยที่ทำให้ปิ่นปักรู้สึกเช่นนั้น ดรุณีคิดหาคำตอบเหมาะๆ เพื่อไม่ให้ลูกคาใจแล้วมาเค้นเอาคำตอบทีหลังอีก

“แม่กำลังออกจากร้านแต่ไม่มั่นใจว่าปิ่นบอกแม่ว่าอยากได้ไซริงกี่อัน ขนาดไหนบ้างเลยโทร.มาถามเพื่อความแน่ใจ”

“สองอันค่ะ น่าจะขนาดกลางๆ ค่ะ ปิ่นก็บอกไม่ได้เหมือนกัน แม้ลองดูให้ปิ่นทีได้ไหมคะ”

น้ำเสียงกลั้วหัวเราะของลูกสาวทำให้ดรุณีโล่งใจ ดูเหมือนปิ่นปักไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรกับคำถามและน้ำเสียงแปลกๆ ของเธอ

“ได้จ้ะ เดี๋ยวแม่ดูให้ อยู่บ้านดีๆ นะปิ่น”

“ค่ะ”

หลังจากปิ่นปักวางสายไป เวลาไม่ถึงห้านาทีที่นั่งอยู่กับที่หัวใจของเธอทำงานหนักไม่ต่างจากคนวิ่งระยะไกล ดรุณีค่อยๆ หลับตาลงหวังคลายความเหนื่อยล้า...พักทั้งสายตาและจิตใจ

ความพยายามของเธอดูเหมือนไม่ประสบความสำเร็จ เมื่อเปลือกตาปิดลง ความมืดเข้ามาแทนที่ แต่ภาพในอดีตกลับชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้น นั่นทำให้ดรุณีไม่อาจนั่งติดที่ต่อไปได้ ดังนั้นเมื่อผู้จัดการร้านถือถาดวางแก้วน้ำเย็นเข้ามาก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าของร้านลุกขึ้นในมือมีกระเป๋าติดมาด้วย

“ถ้ามีอะไรด่วนโทร.เข้ามือถือนะ วันนี้ฉันคงไม่กลับเข้าร้านแล้ว”

--------------------------------------------------

เจอกันตอนหน้า เร็วๆ นี้

คอมเมนท์

#1 | Naitnapas เมื่อ พฤศจิกายน 24 2012 20:03:42

เมื่อวานหนีไปเที่ยวมาค่ะ สมองล้าสุดๆ เหนื่อยไม่รู้ตัวกระทั่งนอนตื่นสายกว่าเวลาไปมากในรอบหลายเดือน เลยออกไปพักผ่อนมา กลับบ้านก็เอ๋อ...ยังไม่ได้ตรวจคำผิดเลย เลยต๊ะมาลงวันนี้แทน อิอิ

คุณ LookAme.... ตู้บิวล์อินนี่เรื่องเยอะค่ะ น้องแมวหาเรื่องมากๆ ฮ่า

น้องไข่มุก... ใช่แล้วจ้าาาาา พระเอกโผล่มาแบบประหลาด อิอิ

น้องลี่.... เป็นไงจ๊ะ ชานซองน่ารักสู้น้องคุณไหวไหม ฮ่า

#2 | unna_jung เมื่อ พฤศจิกายน 24 2012 23:34:27

ปมของเรื่องมาแล้วววว นึกว่าเรื่องนี้จะออกแนวหวานๆ อ่านสบายๆ ไม่ต้องลุ้นและเดากับปมต่างๆของเรื่องเหมือน 2 เรื่องก่อนหน้าซะอีก 5555

#3 | lovemuay เมื่อ พฤศจิกายน 24 2012 23:42:00

ใครกันนะ คนน่ากลัวคนนั้น ดูเหมือนจะมีปมเพิ่มขึ้นมาซะแล้ว

#4 | lovemuay เมื่อ พฤศจิกายน 24 2012 23:42:55

พี่กานต์แกล้งทำเป็นขอเบอร์แบบเนียนๆน้า คริคริ

#5 | iLeeJa เมื่อ พฤศจิกายน 25 2012 22:40:13

พี่กานต์น่ารักอ่าาาา มีการทำเนียนขอเบอร์ด้วย ฮ่าๆๆ

อ่านตอนดรุณีโดนโทรข่มขู่แล้วเหมือนเดจาวูเลย ฮ่าๆ เพราะวันนี้ลี่ดูละครญี่ปุ่น แล้วแม่ของคนที่ต้องการความช่วยเหลือในคดีตอนนี้ กำลังตัดเย็บผ้าอยู่ในร้าน (ยังไม่กลับบ้าน) อยู่ๆ ก็มีคนโทรมาข่มขู่ รีดไถเงิน เสียงที่โทรมาเป็นแบบว่าเหมือนละครที่ปิดบังเสียงทั่วๆ ไปแหละค่ะ คือฟังแล้วไม่รู้ว่าใคร

แอบลุ้นว่าผู้ชายคนนั้นที่โทรมาใครหว่า ไม่ใช่คุณตาที่ปิ่นปักช่วยไว้ป่ะเนี่ย

รออ่านตอนต่อไปค่ะพี่จอย สนุกมากกกกกกก ปิ่นปักน่ารักอ่ะ

#6 | sine เมื่อ ธันวาคม 03 2012 14:46:53

มีแมวเป็นสื่อรัก ชอบค่าาาา.

#7 | goldensun เมื่อ ธันวาคม 03 2012 21:20:53

มาตามอ่านค่ะ กานต์กับปิ่นชอบเลี้ยงแมวเหมือนกัน เลยต่อกันติด ทำให้กานต์ติดใจปิ่นเลย ว่าแต่ผู้ชายปริศนาจะก่อเรื่องอะไรกัน ทำไมแม่ปิ่นต้องกลัวขนาดนั้น

ส่งคอมเมนท์

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อส่งคอมเมนท์.

OnAir

patch...

297 สัปดาห์

lovemuay

325 สัปดาห์

chura...

329 สัปดาห์

Naitn...

339 สัปดาห์

blu

360 สัปดาห์

amany

361 สัปดาห์

felin...

367 สัปดาห์

somjita

392 สัปดาห์

Shada

399 สัปดาห์

tiik

400 สัปดาห์

Nu-Tao

401 สัปดาห์

puu_chem

401 สัปดาห์

oata

406 สัปดาห์

unna_...

407 สัปดาห์

Joyja

409 สัปดาห์

mukku...

410 สัปดาห์

jumna...

417 สัปดาห์

bearc...

438 สัปดาห์

sumalee

439 สัปดาห์

bogus48

441 สัปดาห์

sweet...

445 สัปดาห์

rabbitit

457 สัปดาห์

noh07

458 สัปดาห์

iLeeJa

468 สัปดาห์

mhengjhy

468 สัปดาห์

Anya

468 สัปดาห์

golde...

469 สัปดาห์

supay...

469 สัปดาห์

chonvy

474 สัปดาห์

mrs

480 สัปดาห์

bugae

495 สัปดาห์

plamu

497 สัปดาห์

clearsky

508 สัปดาห์

chada

508 สัปดาห์

annaakiu

508 สัปดาห์

alanta

510 สัปดาห์

sine

512 สัปดาห์

tweet...

512 สัปดาห์

Nanalin

516 สัปดาห์

mookm...

521 สัปดาห์