เนตรนภัสเว็บไซต์ - บทความ: Honey Pie สัญญารักร้าย...ตอนที่ 5

พารินลืมตาแต่เปลือกตายังคงหนักอึ้ง เหมือนคนยังนอนไม่เต็มตา แต่ที่ตื่นเพราะร่างกายเคยชินล้วนๆ

ก็ใครจะไปนอนหลับสบายอยู่ได้ ในเมื่อมีเพื่อนร่วมเตียงอย่างไม่เต็มใจนอนอยู่ด้วย ดีอยู่หน่อยตอนออกมาจากห้องน้ำ เธอไม่ถูกเขานอนกอดทั้งคืนอย่างที่ขู่ไว้

พอคิดถึงชายหนุ่ม ดวงตาที่ยังมีอาการงัวเงียก็เบิกโพลง ฉากตอนเช้า หลังจากถูกจับตัวมากักไว้บนเตียง ถ้าไม่ถูกพระเอกดึงเข้าไปกอดไว้ทั้งคืน นางเอกก็มักเผลอตัว นอนดิ้นเข้าหาอ้อมอกอุ่น เป็นฝ่ายกอดเขาไว้เอง

หญิงสาวตวัดสายตาไปมองด้านข้างทันทีอย่างตกใจ เมื่อพบว่าด้านที่มีใครบางคนนอนอยู่เมื่อคืนตอนนี้ว่างเปล่า และเธอก็ไม่ได้กระทำการน่าอายอย่างนั้น อย่างน้อยก็คิดว่าเป็นอย่างนั้นนะ จึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

ว่าแต่ธารณ์ไปไหน...หลังจากเหตุการณ์เมื่อวาน เธอไม่คิดว่าธารณ์จะวางใจปล่อยให้เธออยู่ในห้องเพียงลำพัง

พารินหย่อนเท้าลงกับพื้น กวาดตามองเผินๆ แล้วไม่เจอ จึงเดินไปสำรวจตรงระเบียง ซึ่งเธอเคยใช้เป็นเส้นทางหนีเมื่อวาน ก็ไม่พบชายหนุ่มแม้แต่เงาเช่นกัน

“ไปไหนหว่า” มือบางจับราวระเบียง ชะโงกไปด้านล่างก็ไม่เจอ แล้วดวงตากลมส่องประกายวิบวับ ดี...ไปไหนก็ช่าง ไม่อยู่แบบนี้สิโอกาสเหมาะ

พารินกำลังจะปีนระเบียง เพื่อหย่อนตัวลงไปชั้นล่าง ไม่มีผ้าปูที่นอนเป็นตัวช่วยก็ช่างปะไร เมื่อวานลองดูแล้วก็ไม่สูงอย่างที่คิด ทว่าพอสบเข้ากับดวงตาดำแป๋วแหววที่มองมา พร้อมเสียงเห่าดัง ‘โฮ่ง’ ก็ชะงัก

ชิ ปล่อยหมามาขู่กัน คิดว่าเธอจะกลัวจนไม่กล้าหนีล่ะสิ

เอ่อ...เธอกลัว

ความคิดทั้งหมดมีอันต้องพับเก็บ หญิงสาวดึงตัวกลับมายืนทรงตัวตรง ต่อให้เขาบอกว่ามันไม่ทำร้ายก็จริง แต่สัตว์สี่ขาหน้าขน เชื่อได้ที่ไหนกัน

พารินเดินกลับเข้ามาในห้องแบบเซ็งๆ เธอเดินผ่านพาทิชั่นไม้ระแนง ขึ้นลายแบบเก๋ไก๋ ทะลุเข้าโซนแต่งตัว ซึ่งตกแต่งแบบวอร์คอินโคลเซ็ต ตรงซอกด้านหนึ่ง ซ่อนประตูห้องน้ำเอาไว้อย่างแนบเนียน ซึ่งเธอบังเอิญหาเจอตอนสำรวจห้องของเขาฆ่าเวลา

หญิงสาวกะจัดการธุระส่วนตัว ไม่คิดว่าจะเจอโพสอิทสีสันแสบตาแปะอยู่หน้าประตู และนั่นก็ทำให้เธอได้คำตอบว่าชายหนุ่มหายไปไหน

‘จัดการธุระส่วนตัวแล้วลงไปกินข้าวกันข้างล่าง’

อ้อ...หายไปทำอาหาร เลยปล่อยเธอเอาไว้คนเดียวในห้องอย่างสบายใจ

เขาไม่ได้มั่นใจว่าเธอจะไม่หนีหรอก แต่แน่ใจว่าเธอหนีไม่รอดต่างหาก!

พารินลงไปยังส่วนรับประทานอาหาร โดยตามกลิ่นไป ซึ่งเธอแน่ใจว่ากลิ่นแบบนี้ต้องเป็นข้าวต้มอย่างไม่ต้องสงสัย

“ตื่นแล้วเหรอ”

หญิงสาวไม่ตอบ และรู้ว่าธารณ์เองก็ไม่ต้องการคำตอบ เพราะหลังจากเบือนหน้ามาถามกัน เขาก็หันไปง่วนอยู่กับการตักอาหารจากหม้อลงถ้วย

“วันนี้มีข้าวต้มกุ้ง ลองกินดูสิ”

ข้าวต้มควันกรุ่น โรยกระเทียมเจียว ต้นหอม ผักชี ส่งกลิ่นหอมฉุย เล่นเอาพยาธิในท้องร้องโอดครวญ

“หรือกลัวโดนวางยา จะให้พี่ชิมให้อีกก่อนไหม” คนที่เพิ่งวางถ้วยข้าวต้มของตัวเองบนโต๊ะ รวมไปถึงรินนมใส่แก้ววางให้ เห็นหญิงสาวเอาแต่มอง ไม่ยอมตักข้าวปากก็ถามอย่างหวังดี

ไม่ว่ากี่ปี ภาพที่เธอดึงเขาเอาไว้ไม่ให้ออกจากห้องเพราะกลัวถูกวางยาในอาหาร คงเป็นสิ่งที่เขาจำได้ติดตา ว่าชีวิตหนึ่ง คนอย่างนายธารณ์ สิ้นไร้ไม้ตอกถึงกับต้องคิดวางยาผู้หญิง

พารินค้อนขวับ เธอเห็นหรอกว่าเขาตักออกมาจากหม้อเดียวกับถ้วยของเขา และไม่มีจังหวะไหนที่สามารถเอายาใส่ลงถ้วยได้ ดังนั้นน่าจะปลอดภัย

“แค่รอให้นายกินจากถ้วยตัวเองเป็นพอ”

ธารณ์เลยตักข้าวต้มเข้าปากทันที มองคนตรงหน้าอย่างท้าทาย พอเห็นหญิงสาวตักข้าวต้มเข้าปาก ก็ยิ้มมุมปาก แบบที่คนมองเห็นแล้วไม่ค่อยสบายใจนัก

“แล้วแน่ใจได้ยังไง ว่าช้อนไม่ได้ถูกทายาเอาไว้”

เคล้ง ช้อนตกกระทบถ้วยทันที

พารินมองคนพูดอย่างไม่เชื่อสายตา พอคิดว่าเธอเผลอกลืนยาอะไรสักอย่างลงท้องไป ข้าวต้มที่อร่อยและซดคล่องคอเมื่อครู่ก็เกิดติดคอขึ้นมากะทันหัน

ธารณ์เห็นพารินมีอาการพะอืดพะอม ทำท่าจะขย้อนของเก่าออกมากะทันหันก็สงสาร รีบเฉลยก่อนหญิงสาวจะอาเจียนออกมา

“ล้อเล่นน่า”

“ล้อเล่น” เมื่อรู้ตัวว่าถูกหลอก หญิงสาวก็แหวเสียงสูง ยิ่งธารณ์ไม่สะทกสะท้าน เธอก็ยิ่งหงุดหงิด “ปั่นหัวฉันเล่นแบบนี้ สนุกมากนักหรือไง”

เขาไหวไหล่เบาๆแทนคำตอบ จริงๆเขาไม่ได้สนุกกับการปั่นหัวใคร แต่สีหน้าของพารินเวลาแสดงอารมณ์ต่างๆ น่ารักจนเขาอยากแหย่ก็เท่านั้น

“กินข้าวเถอะ ไม่หิวหรือไง”

หิว...แต่ตอนนี้เธออยากกินหัวคนมากกว่า

พารินคิดอย่างหงุดหงิด มองเขาตาวาววับ แต่ตอนนี้เธอเป็นรอง เรียกว่าลูกไก่ในกำมือก็ได้ ตอนนี้เขาบีบก็ตาย จะรอดก็ต่อเมื่อเขาคลายมือเท่านั้น...ดังนั้นต่อให้อยากบีบคอเขาแค่ไหน ทว่าเวลานี้เธอจึงทำได้เพียง กำมือแล้วคลาย กระทืบเท้าเร่าๆระบายอารมณ์ก็เท่านั้น

“ถ้าพายกลัว เปลี่ยนช้อนก็ได้นะ”

“ฉันไม่ได้กลัว...ช้อนอยู่ไหน”

บอกไม่กลัวแต่ถามหาช้อนคันใหม่ทันที ทำเอาธารณ์ต้องกัดกระพุ้งแก้มของตัวเอง เมื่อเกือบหลุดหัวเราะออกมา เพราะขืนทำแบบนั้น วันนี้แม่คุณคงได้นั่งคุมเชิง เรียกร้องให้เขาชิมอาหารทุกจาน ไม่ยอมกินข้าวกินปลาแน่

“อยู่ในลิ้นชักแน่ะ”

สิ้นคำ พารินก็เด้งตัวผึงไปยังเคาน์เตอร์ เปิดลิ้นชักหนึ่งในหลายช่องที่คิดว่าน่าจะเป็นอันที่ธารณ์พูดถึง ได้ช้อนคันใหม่ก็ใช่ว่าพารินจะแน่ใจ หญิงสาวตรงดิ่งไปซิงก์ล้างจาน จัดแจงทำความสะอาดช้อนจนแน่ใจว่าสะอาดหมดจด

งานนี้เสียหน้าไม่กลัว ปลอดภัยไว้ก่อนดีที่สุด

“กินข้าวได้สักทีสินะ” ธารณ์เปรยเบาๆ เมื่อคนมากเรื่องกลับมานั่งประจำที่ เลยถูกแลบลิ้นใส่เสียหนึ่งที

พอมั่นใจว่าปลอดภัยแล้ว พารินก็ก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปากอย่างหิวโหย ต้องยอมรับว่าข้าวต้มกุ้งถ้วยนี้ไม่ใช่แค่หอมเตะจมูก แต่อร่อยมาก ข้าวแตกเม็ดกำลังพอดี น้ำซุปก็กลมกล่อม ส่วนกุ้งสด กัดลงไปเนื้อก็ดึ๋ง ไม่มีกลิ่นพึงประสงค์ให้เสียอารมณ์ รู้ตัวอีกที ข้าวคำสุดท้ายก็ลงไปนอนอยู่ในพุงของเธอเรียบร้อย

ธารณ์มองหญิงสาวที่เอียงถ้วย ขอดทั้งข้าวและน้ำซุปเข้าปากจนเกลี้ยง ยกน้ำเปล่าขึ้นจิบแล้ว แต่ยังมองถ้วยตาปรอย

“เอาอีกสักถ้วยไหม”

“มีอีกเหรอ”

“แยะ”

ไม่ต้องคิดมาก ศีรษะทุยผงกรัวๆเป็นคำตอบ... กองทัพต้องเดินด้วยท้องหรอกนะ เธอไม่ได้เห็นแก่กินเลยจริงๆ

พารินมองถ้วยของตนเอง ที่ตอนนี้ถูกชายหนุ่มหยิบเพื่อไปเติมข้าวต้มให้ ร่างกายสูงใหญ่ยังคงขยับคล่องแคล่ว ท่าจับช้อนก็ทะมัดทะแมง เหมือนคุ้นเคยกับการทำงานในครัว จนอดถามไม่ได้

“ข้าวต้มนี่ นายทำเองเหรอ”

“เปล่า”

“แล้ว...”

“แม่พี่ทำน่ะ ปกติตอนเช้าถ้าไม่ทำอะไรง่ายๆกิน บ้านโน้นก็เอากับข้าวมาส่ง”

อ๋อ...พารินพยักหน้าหงึกๆ ถ้าอย่างนั้นปิ่นโตเมื่อวานก็น่าจะมาจากบ้านโน้นเช่นเดียวกัน แบบนี้ไม่รู้จะดีใจที่มีข้าวกินอิ่มท้อง แถมอร่อยอีกต่างหาก หรือเสียใจที่รู้ว่าเธอต้องติดอยู่กับเขา ในบ้านหลังใหญ่เพียงลำพัง

แต่แยกกันอยู่ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ไปมาหาสู่กันนี่ บางทีแม่เขาอาจแวะมาที่นี่บ้างก็ได้

“นายกับแม่แยกกันอยู่เหรอ” หญิงสาวชวนคุย พยายามปรับน้ำเสียงให้ธรรมดา ไม่ให้เขารู้ว่ากำลังถูกล้วงความลับ

“ก็ไม่เชิง” ชายหนุ่มวางถ้วยข้าวต้มลงตรงหน้าพาริน แล้วนั่งลงอีกครั้ง

“ฉันจำได้ว่าแม่นายก็อายุเยอะแล้ว แยกกันอยู่แบบนี้จะดีเหรอ” หญิงสาวก้มหน้าก้มตาตักข้าวต้มเข้าปากอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะหิวจัดเหมือนเมื่อครู่ แต่เพราะต้องการซ่อนสายตาอยากรู้อยากเห็นจากธารณ์ต่างหาก

“บ้านโน้นก็มีคนดูแลดี แต่ปกติพี่ก็ไปค้างบ้านโน้น ไปกินข้าวบ้านโน้นประจำ”

“แล้วแม่นายไม่มาบ้านนี้บ้างเหรอ” พอเห็นธารณ์มองมาด้วยสายตารู้ทัน พารินจึงรู้ตัวว่าตัวเองเผลอเผยไต๋ให้อีกฝ่ายจับได้ แต่จะให้ยอมรับนั้น ไม่มีทาง “เห็นว่าเป็นบ้านชายโสด อยู่คนเดียว แต่เรียบร้อยดี แถมฝุ่นสักแอะ” หญิงสาวทำเป็นลูบนิ้วไปกับโต๊ะ แล้วชูให้ชายหนุ่มดู “ก็ไม่มี อยากเชื่ออยู่หรอกนะว่านายทำความสะอาดเองทั้งหมด ถ้าไม่ได้ยินว่ามีปิ่นโตมาส่ง”

หวังว่าเหตุผลของเธอจะฟังขึ้น พอให้เขาเชื่อว่าเธอไม่ได้คิดล้วงความลับแล้ววางแผนหนีทีเถอะ

“ทำไมไม่คิดว่าจ้างแม่บ้านเป็นครั้งๆล่ะ”

“ก็ไม่รู้สิ” หญิงสาวไหวไหล่ “เห็นว่าปิ่นโตยังส่งมาได้เลย ทำไมจะส่งคนมาทำความสะอาดไม่ได้”

แม้ไม่ได้พบมารดาของเขามาหลายปีแล้ว แต่เธอจำได้ อายุของท่านก็คงไม่ใช่น้อยๆ เทียบกับบิดาของเธอน่าจะมากกว่า ถ้าให้ลุกขึ้นมาทำความสะอาดเอง ทั้งๆที่ลูกชายโตเป็นควา... เอ่อ ตัวเท่ายักษ์แล้วละก็ ธารณ์ก็เป็นลูกที่ใช้ไม่ได้

ทว่ามองจากฐานะและขนาดบ้านชายโสดที่ใหญ่โตพอดู เขาน่าจะมีเงินจ้างแม่บ้าน เพื่อดูแลทั้งบ้านและมารดาของตัวเอง ดังนั้นน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า

“เก่งนี่ เดาถูกด้วย ปกติแม่จะส่งคนงานมาทำความสะอาดให้สัปดาห์ละครั้ง”

พารินตาวาว ถ้าเป็นแบบนั้นเธอก็มีทางรอดแล้ว

“ไม่ต้องคิดให้เขาพาหนีเลย พายอย่าลืม ถึงยังไงเขาก็เป็นคนของพี่”

ก็จริง...พารินเถียงไม่ออก แถมยังพาลเสียอารมณ์อีกต่างหาก

เขาเลี้ยงกุมารไว้หรือไง ถึงได้รู้ใจเธอไปหมด...แต่เอ๊ะ กุมารนี่ อ่านใจคนได้หรือเปล่านะ

“บอกไม่หนีก็ไม่หนีไง เชื่อกันบ้างสิ” หญิงสาวใช้วิธีพาลเพื่อกลบเกลื่อน เมื่อถูกจับได้ พอเห็นสายตามองมาอย่างรู้ทัน ก็แกล้งยกนมขึ้นดื่มแก้เก้อ “ไม่มีนมสตรอว์เบอร์รี่เหรอ”

“มีแต่กาแฟ เอาไหม”

พารินมองถ้วยกาแฟที่เขายกขึ้นให้ดูแล้วย่นจมูก

“ไม่เอาหรอก ไม่อยากแก่เร็ว แล้วนี่นายไม่ไปทำงานหรือไง” เมื่อเห็นเขายังคงนั่งละเลียดข้าวต้ม จิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์ ไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นไปสักทีก็อดถามไม่ได้

“วันนี้กะนอนตีพุงอยู่บ้าน”

“งานการไม่มีทำหรือไง”

“เป็นเจ้าของบริษัทเสียอย่าง”

“มีเจ้าของบริษัทคิดแบบนี้ บริษัทอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้ยังไงกันนะ ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ” เธอแค่อยากพูดให้เขารู้สึกผิด ไม่ได้ตั้งใจแช่งบริษัทของเขาหรอก แต่พอเห็นเขาไม่สลด พารินก็ออกอาการเซ็งเสียเอง

“ไม่รู้สินะ ก็เห็นกิจการรุ่งเรืองดี”

“ดีจริงจริ๊ง”

ไอ้เขามีงานให้ทำ กลับไม่ไปทำ เธอเองมีงานให้ทำแต่ไม่มีโอกาสทำ แถมตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเครื่องมือหากินยังอยู่รอดปลอดภัยหรือถูกขายทอดตลาดมืดไปแล้ว ถึงเขาจะรับประกันว่ายังอยู่ดี แต่ตราบใดที่ยังไม่เห็นกับตา เธอไม่เชื่อหรอก

แล็ปท็อปหายยังพอไหว เพราะเธอติดนิสัยสำรองข้อมูลเอาไว้ในฮาร์ดดิสต์แบบพกพา รวมไปถึงไดร์ฟออนไลน์จากเว็บให้บริการฟรีอีเมลชื่อดัง นอกจากไม่ต้องกังวลหากแล็ปท็อปหายแล้ว ไม่ว่าเธออยู่ที่ไหนก็สามารถดึงไฟล์มาทำงานได้ แค่สามารถเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตได้เท่านั้น

แต่รถนี่สิ เธอยังผ่อนไม่หมดเลยด้วยซ้ำ ถ้าหายไป มิเท่ากับเธอต้องผ่อนลมไปเรื่อยๆหรือไง ไหนยังจะเงินดาวน์ที่ยืมบิดามาก็ยังใช้คืนไม่หมดเลย

คิดถึงบิดาแล้ว ป่านนี้ไม่รู้ทราบหรือยังว่าลูกสาวโดนพ่อคนดีของท่านจับตัวมาขังเอาไว้ แต่คงไม่หรอก ธารณ์ก็ดูฉลาดดี ไม่น่าปล่อยให้มีอะไรสาวมาถึงตัวเขา เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น เขาคงไม่หน้าระรื่นอยู่แบบนี้

ถ้าจะโทษใครสักคน ตอนนี้เธอคงโทษตัวเอง ที่ริอ่านหนีออกจากบ้าน แถมยังวางแผนอย่างรัดกุม ทิ้งข้อความเอาไว้ว่าจะไปกรุงเทพฯ เพื่อทำงาน

ปกติเธอขึ้นลงกรุงเทพฯ กับบ้านบ่อยอยู่แล้ว และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอออกจากบ้านตอนกลางดึก โดยไม่รอเจอคนในบ้านก่อน ทิ้งไว้เพียงข้อความกับโทร.บอกเมื่อถึงจุดหมายโดยปลอดภัยเท่านั้น

เธอชอบขับรถทางไกลตอนกลางคืนเพราะไม่ร้อน และบิดาก็รู้เรื่องนี้ดี ดังนั้นถ้าท่านตื่นขึ้นมา เจอแค่กระดาษโน้ตทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า ก็ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจหรือผิดปกติ

แผนที่วางไว้อย่างรัดกุม สุดท้ายกลับมารัดคอเธอจนดิ้นไม่หลุด ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าท่านจะรู้สึกแปลกๆ ที่ป่านนี้ยังไม่ได้รับโทรศํพท์รายงานตัวว่าถึงปลายทางแล้วจากเธอ

พารินถอนหายใจออกมาอย่างหนักอก ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องบ้าๆนี่ด้วยนะ เพราะนายบ้านี่คนเดียวแท้ๆ

“คิดอะไรอยู่”

อารมณ์ขุ่นมัว เมื่อคิดว่าธารณ์เป็นต้นเหตุทำให้ตกที่นั่งลำบาก ทำให้พารินตวัดสายตามองชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง

“คิดเรื่องพี่อยู่ล่ะสิ” ชายหนุ่มถามน้ำเสียงหยอกเย้า แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่สนุกด้วย

“ถ้านายรู้ว่าฉันคิดยังไงกับนาย นายคงไม่ยิ้มระรื่นอยู่แบบนี้หรอก”

“อ้อ” ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกๆ

ท่าทางไม่อนาทรร้อนใจของอีกฝ่าย ทำให้พารินหมั่นไส้ จนชักอยากเอาอะไรขว้างหน้าหล่อเหลากับดวงตาวิบวับคู่นั้นให้บอดนัก แต่ถ้าเธอจะทำต้องวิ่งหนีให้ทัน ซึ่งตอนนี้คิดว่าอยู่เฉยๆน่าจะเป็นผลดีกับตัวเองมากกว่า ดังนั้นพารินจึงทำได้เพียงนับหนึ่งถึงสิบในใจ เพื่อให้อารมณ์สงบลง

“เงียบแบบนี้ แสดงว่าเลิกคิดไปแล้ว” ชายหนุ่มสรุป

“ทำไม ถ้าฉันบอก นายจะยอมทำให้หรือไง”

“ก็ต้องดูก่อนว่าอะไร” ชายหนุ่มไหวไหล่ ไม่ยอมตกหลุมพรางง่ายๆ

“ถ้าฉันขอโทรศัพท์คืนล่ะ นายจะให้ฉันไหม” พอเห็นชายหนุ่มเอาแต่เงียบ พารินเลยโน้มน้าวเพื่อขอความเห็นใจ “ฉันหายไปแบบนี้ ป่านนี้พ่อฉันเป็นห่วงแย่แล้ว นายคงไม่อยากทำให้ท่านรู้สึกไม่ดีหรอกนะ”

“ทำไมพี่ต้องสนใจด้วยล่ะ”

หญิงสาวแทบกรี๊ดกับท่าทางไม่ยี่หระของคนตรงหน้า นี่นะหรือ คนที่บิดาของเธอวางใจ จนอยากจับเธอใส่พานประเคนให้

“ถ้าพ่อรู้ว่านายไร้ความรับผิดชอบแบบนี้ รับรองนายโดนดีแน่”

“ก็หาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อนสิ”

ฉันไปแน่...แต่ไม่ใช่ตอนนี้

พารินคอตก ยิ่งคิดก็ยิ่งห่อเหี่ยว แต่เธอไม่มีทางให้เขารู้ว่ากำลังท้อหรอก

“อย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกัน”

“พี่จะรอนะ”

หญิงสาวมองอีกฝ่ายอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ก่อนสงครามตรงโต๊ะอาหาร จะดำเนินไปถึงขั้นคว้ามีด คว้าส้อมมาห้ำหั่นกัน ทั้งคู่ก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน

“คุณธารณ์คะ คุณธารณ์ อยู่บ้านหรือเปล่าคะ”

พารินมองไปรอบกายเพื่อหาต้นเสียง แล้วก็นึกได้ว่า บ้านชายโสดของธารณ์ มีระบบรักษาความปลอดภัยทันสมัยเหมือนในละครเกาหลีที่เคยดู เสียงที่ได้ยิน คงเป็นเสียงของผู้มาเยือน ที่ตอนนี้น่าจะยืนอยู่หน้าประตู

เธอมีทางรอดแล้ว!

เร็วเท่าความคิด พารินเผ่นแผล็วจากโต๊ะอาหาร วิ่งตื๋อไปตรงประตูทันที

----------------------------------------

คอมเมนท์

#1 | Naitnapas เมื่อ กุมภาพันธ์ 06 2014 19:23:58

ตอนใหม่มาแล้ว...อ่านตอนนี้จบแล้วคิดว่าหนูพายจะรอดไหมคะ ฮ่าาาาาา

คุญอัญ... ปกติมาวันจันทร์กับพฤหัสค่ะ คราวหน้าจะได้ไม่พลาด ฮี่ๆๆๆ

คุณ puu_chem... ฮ่าๆๆๆ

คุณ goldensun... อาจจะใช่หรือไม่ใช่ค่ะ ต้องอ่านจนจบถึงจะรู้ว่าใช่หรือเปล่านะคะ บางทีอาจไม่เป็นอย่างที่เห็นก็ได้ค่ะ ฮ่าๆๆๆ

คุณ patcharin_th... เจอกันอีกทีวันจันทร์นะคะ ^^

น้องไข่มุก... ใช่แล้วจ้า ฮิฮิ

น้องจ๊ะเอ๋... เพราะแบบนี้ไงคะ เลยไม่ชอบแปะต้นแบบ กลัวคนอ่านจะติดภาพ ไรงี้ค่ะ ^^

น้องลี่... กอดอย่างเดียวหรือจ๊ะ ฮี่ๆๆๆๆ

คุณ supayalak... เดี๋ยวเนตรนภัสถามพี่ธารณ์ให้ค่ะ ว่าอยากเปลี่ยนนางเอกไหม ฮ่า

#2 | lovemuay เมื่อ กุมภาพันธ์ 06 2014 19:36:58

ระวังน้าา อาจเป็นผู้หญิงที่เล็งพี่ธารญ์อยู่ก็ได้ แต่นางเอกซะอย่าง ไม่ยอมแพ้ง่ายๆอยู่แล้วเน้อะ

#3 | mhengjhy เมื่อ กุมภาพันธ์ 07 2014 05:15:35

55 ไวเชียะ

#4 | iLeeJa เมื่อ กุมภาพันธ์ 07 2014 09:13:32

นางเอกเรานี่แสบเหลือร้าย เพราะฉะนั้นต้องเจอแบบพี่ธารณ์แหละ ถึงจะเอาอยู่ แต่ถ้าไม่เอาพี่ธารณ์ ก็ยกให้พวกเราได้นะคะ 555+

#5 | supayalak เมื่อ กุมภาพันธ์ 07 2014 09:35:26

โอ้ยยย ยิ่งอ่านยิ่งอยากให้เปลี่ยนนางเอกซะจริงเชียว แหมพี่ธารณ์น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ซะขนาดนี้ยังไม่เอาอีก แหมถ้าพี่ธารณ์หลุดมาถึงมืออิชั้นน่ะ รับรองพี่ธารณ์ค่ะ พี่ธารณ์ขา คุณน้องจะดูแลคุณพี่อย่างดี ให้ลืมหนูพายไปเล้ยยยยย

#6 | green เมื่อ กุมภาพันธ์ 08 2014 09:29:46

#7 | unna_jung เมื่อ กุมภาพันธ์ 08 2014 11:06:07

นางเอกเราน่ารักน่าแกล้งตรงอ่านง่ายนั่นแหล่ะ ;)

#8 | goldensun เมื่อ กุมภาพันธ์ 10 2014 19:37:05

ผิดคาดหลายรอบแล้ว แต่พายก็ยังดูมีความหวังอยู่ น่าลุ้น ผลลัพธ์จะเป็นยังไง

ส่งคอมเมนท์

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อส่งคอมเมนท์.

OnAir

patch...

246 สัปดาห์

lovemuay

275 สัปดาห์

chura...

279 สัปดาห์

Naitn...

289 สัปดาห์

blu

309 สัปดาห์

amany

310 สัปดาห์

felin...

317 สัปดาห์

somjita

342 สัปดาห์

Shada

349 สัปดาห์

tiik

350 สัปดาห์

Nu-Tao

351 สัปดาห์

puu_chem

351 สัปดาห์

oata

355 สัปดาห์

unna_...

357 สัปดาห์

Joyja

359 สัปดาห์

mukku...

360 สัปดาห์

jumna...

367 สัปดาห์

bearc...

388 สัปดาห์

sumalee

389 สัปดาห์

bogus48

391 สัปดาห์

sweet...

395 สัปดาห์

rabbitit

407 สัปดาห์

noh07

408 สัปดาห์

iLeeJa

417 สัปดาห์

mhengjhy

418 สัปดาห์

Anya

418 สัปดาห์

golde...

419 สัปดาห์

supay...

419 สัปดาห์

chonvy

424 สัปดาห์

mrs

430 สัปดาห์

bugae

445 สัปดาห์

plamu

447 สัปดาห์

clearsky

457 สัปดาห์

chada

458 สัปดาห์

annaakiu

458 สัปดาห์

alanta

460 สัปดาห์

sine

462 สัปดาห์

tweet...

462 สัปดาห์

Nanalin

466 สัปดาห์

mookm...

471 สัปดาห์